B-e-a-utiful (COMPLETED)

07

Okay? Awkward.

"Pumasok ka na sa kotse." Pagkasabi niya non, saka lang ako gumalaw. Naglakad nga ako patungo sa kotse, tapos sabay kaming nakapasok.

I put my seat belt on agad after I closed the door.

"So... You usually come home this late? Every sunday?" Tanong niya pagka andar ng sasakyan.

"A-ah, yes. Naghihintay lang ako ng bus doon sa harap ng jollibee." Sagot ko.

Music is playing. And I like it.

Thru these tears by lany.

In the end I'm gonna be alright, but it might takes a hundred sleepless nights...

Grabe din ang laman nitong kantang ito.

"Bella.."

Nakuha ni Uzzi ang atensyon ko.

"Yes?"

He's driving very slow. Ganto siya mag drive. I don't know, pero I like this, feeling ko ang safe safe. Kasi pag si papa nag d-drive, parang trip to heaven na minsan eh. I mean, mabilis sobra, yung may pagkakataong kakabahan ka sa mga biglang take overs, liko, gano'n.

"Are you tired?" Tanong niya.

He's focusing on driving. He's not looking at me, while speaking.

"A lil bit?" Sabi ko.

Ako naman, nakatingin lang sa kaniya. Kita kong tumango lang siya.

"You?" Tanong ko.

"Tired din. Pero, okay na ko." Aniya.

"Oh? That's good." Tugon ko. Oo nga, kanina habang ka text ko siya, sinasabi niya how tired he is mula sa maghapong pag gawa niya.

Busy akong damahin ang kanta. Nakahawak ako sa seatbelt na nasa may dibdib ko.

"Parang hindi ako mapakali hanggang hindi kita nasusundo."

Bigla akong natigilan doon. Uh-oh?

What is this? Why is he making a sweet tone between his words?

"Bella, I don't know what this means, but... I think and I feel that.. I'm starting to love you."

Okay? How can I possibly answer that statement? Kahit pa hindi yun question ay nahihirapan ako ngayon.

Tumingin ako ng diretso sa windshield at nag focus sa kalsadang aming tinatahak. Tinitigan ko yun. I dunno what to do?

"I'm sorry if this is so sudden, but that's what I really feel. And I couldn't keep it any longer."

This is the very first time na may nag confess sa akin ng harap harapan. And hindi lang siya basta kung sino. He's Uzziah Lincoln, a great young entrepreneur, at higit sa lahat... Masiglang maytungkulin sa Iglesia.

"U-Uzzi--"

Pinutol niya ako. "And I wanted you to feel the same way, Bella."

Nagulat ako doon, tinignan ko siya.
"Okay.. Wait, Uzzi.. S-sorry. I don't.. Uh, hindi ko kasi alam ano irereact. This is the very first time that someone confessed his feelings in front on me, and specially.. In this covered place."

Naramdaman kong bumabagal lalo ang takbo ng kotse. Dahil siguro nakatingin siya sa akin.

"Yeah, I understand.. Bella. And yeah, I want to be all your FIRST."

Nakikita ko sa mga mata niya, sa mukha niya, sa labi niya.. na seryoso siya sa sinasabi niya.

He's so....