"Tahir acırsa söyle tamam mı?"
"Tamam."
Eve gelmiştik. Bende Tahir'e pansuman yapıyordum. Ali'ler falan gelince bir türlü fırsat bulamamıştık.
"Evet bitti. Şimdi yatıp dinleniyorsun tamam mı?"
"İyiyim ben."
"İyisin ama dinlenmen gerekiyor. Bende şimdi ilaçlarını getireceğim."
Koltuktan kalktım. Ama başım döndü ve sendeledim.
"İyi misin?"
"İyiyim. Hızlı kalktım ya, başım döndü."
"Otur istersen."
"İlaçlardan kaçamazsın Tahir Kaleli."
Oflayarak yattı. Bende mutfağa gittim. İlaçları aldım ve Tahir'e verdim.
Kemiklerim ağrıyordu. Sanki sertleşmiş, kıpırdamama engel oluyordu.
Yüzümü buruşturdum.
"Sen gerçekten iyisin değil mi?"
"Halsizim biraz. Kemiklerim çok ağrıyor."
"Nefes farkettin mi? Bu aralar çok zayıfladın."
"Bilmem."
"Evet evet. Çok zayıfladın. Yemek ye biraz."
"İştahım yok ki hiç. Canım bir şey istemiyor."
"Hasta olacaksın heralde."
"Olabilir."
Hava iyice kararmıştı. Bende Tahir'e çorba yapmıştım. Tabağa koydum ve tepsiyle götürdüm.
"Tahir."
"Mmm?"
"Hadi kalk bakalım."
"Noldu Nefes?"
"Çorbanı iç, sonra ilaç içeceksin." dedim. Yavaşça oturur pozisyon aldı ve çorbayı kaşıklamaya başladı.
"Eline sağlık."
"Afiyet olsun."
"Sen yemeyecek misin?"
"Canım istemiyor."
Önüne döndü ve çorbasını içmeye başladı.
İlaçlarını verdim ve odasına çıktı. Bende üstümü değiştirip uykuya daldım.
Sabah kalktığımda halsizlik üzerimden gitmemişti. Kolumu kaldıracak halim yoktu.
Kapım tıklandı.
"G-gel Tahir."
Odaya girdi. Gülümseyen yüzü gitti ve kaşları çatıldı.
"İyi misin sen?"
"Değilim. Kolumu kaldıramıyorum. Hiç halim yok."
Dudaklarını alnıma bastırdı.
"Biraz ateşinde var."
Doğrulmaya çalıştım. Kemiklerim feci derecede batıyordu.
Sonra bi anda nefesim kesildi.
Göğsüm hızla kalkıp iniyordu.
Elim hemen göğsüme gitmişti.
"Nefes! Nefes iyi misin?"
"Ne-fes ala-mı-yorum!"
Hızlı hızlı iç çekiyordum. Göğsüm kalkıp iniyordu.
"Kalk çabuk!"
Tahir beni kaldırıp pencereden dışarı baktırdı. Yavaş yavaş nefesim düzene giriyordu.
