"Trabzon'a gidelim mi ?"
"Ne ?"
"Gidelim. Memleketimi gösteririm sana. Ailemle tanıştırırım."
"Olur mu ki ?"
"Olur tabi. Neden olmasın ?"
"Ne zaman ?"
"Yarın."
"Bu kadar erken mi ?"
"Gitmek istemiyorsan söyleyebilirsin."
"Yok , yani gelmeyi çok isterim de ,"
"Biraz çekiniyorsun."
Kafamı salladım.
"Çekinecek bir şey yok. Hem asiye yengem sana bayılacak. Kardeşlerimle de iyi anlaşırsın."
"Kaç kardeşin var ?"
"1 abim var. Bi de iki kardeşlerim var. Biz onlara yangazlar diyoruz. Bi de dünya tatlısı yengem var. Ablam gibidir. Ha bi annem."
"Gidelim."
"Yarın öğlene doğru yola çıkarız o zaman."
"Tamam."
"Hadi uyu. Sabah valiz hazırlayacaksın."
"Ne kadar kalıcaz orda ?"
"1 hafta falan."
"Tamam."
Yukarı çıktım ve uyudum.
-
Sabah Nefes'i uyandırmak için odasına çıktım. Belki uyanmıştır diye kapıyı çaldım. Ama duymadı. Bende yavaşça içeri girdim.
Yatakta masumca uyuyordu. Saçlarını okşadım.
"Nefes."
Kıpırdandı ama gözlerini açmadı.
"Nefes."
"Hı ?"
"Hadi kalk. Trabzona gidicez."
Gözlerini açtı.
"Günaydın."
"Günaydın uykucu. Hadi kalk bakalım."
Yataktan kalktım ve lavaboya gittim.
-
Rutin işlerimizi hallettik. Kahvaltımızı yaptık. Valizlerimizi de hazırladık. Artık çıkabilirdik.
Arabaya bindik. Trabzona doğru yol aldık.
12 Saat Sonra
Kolumun dürtüklenmesiyle uyandım.
"Arkadaş ne uyudun be."
"Ne zamandır uyuyorum ben ?"
"Giresun'a girdiğimizden beri."
"Geldik mi ?"
"Köye girdik. Şimdi konağa doğru gidiyoruz."
"Tahir , ben çok gerildim şimdi ya."
"Sakin , ben varım."
"Annenlerin haberi var en azından öyle damdan düşer gibi gitmiyoruz. Biraz rahatım ama yinede çekiniyorum."
"Hayır yok."
"Ne demek yok ?!"
"Basbaya yok. Sürpriz yapacağız."
"Tahir sen deli misin ?"
"He deliyim. Nerden bildin ?"
"Neyi nerden bildim ?"
"Köyde bana Deli Tahir derler."
