•Gods Of Underworld Series {G.O.U.S.}:Book2•
Ο Έκτορας είναι ο γιος του Άδη, Θεού του κάτω κόσμου.Απόμακρος, μυστήριος και μοναχικός έχοντας κληρονομήσει τις δυνάμεις του πατέρα του ζει ανάμεσα στον κόσμο μας και στον κάτω κόσμο.Προσπαθεί να ερμηνεύ...
Το πρωί ξύπνησα με καλή διάθεση για πρώτη φορά αυτόν τον μήνα. Ένα μήνα τώρα ο Έκτορας δεν έχει δώσει ούτε ένα σημείο ζωής. Κάνεις δεν ξέρει που μπορεί να είναι και αν είναι καλά. Ένα μήνα τώρα με έχει αφήσει μόνη μου, τρομαγμένη για το αν είναι καλά και νευριασμένη με την συμπεριφορά του. Τα παιδιά ήταν κοντά μου συνέχεια και ειδικά τα λόγια του Ορέστη συνέχεια ήθελαν να μου δώσουν ελπίδα και να κάνω υπομονή γιατί έλεγε όλη την ώρα πως είχε τον λόγο του.
Εγώ όμως αυτό που ξέρω είναι ότι για όποιον λόγο και αν έφυγε δεν μου είπε τίποτα. Κάθε μέρα συνεχίζω κανονικά την ζωή μου και τις τελευταίες μέρες είχα ξανά βρει την διάθεση μου αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι μου έλειπε λιγότερο.
Ντύνομαι με μια καινούργια μπλούζα που αγόρασα ένα γαλάζιο παντελόνι και τα μαύρα μποτάκια μου. Παίρνω την μώβ μου τσάντα και φεύγω για την σχολή.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μετά από δέκα περίπου λεπτά φάτσα στην σχολή και απέξω βλέπω τον Ορέστη και την Έλλη να κάθονται στο γνωστό παγκάκι. Πλησιάζω προς το μέρος τους και τους μιλάω
"Καλημέρα παιδιά "λέω χαμογελαστά
"Καλημέρα μικρή " λέει ο Ορέστης "Κούκλα είσαι σήμερα " συνεχίζει για να μου φτιάξει την διάθεση
"Χαχα υπερβάλλεις ρε "
"Όχι φαίνεσαι πολύ καλά γλυκιά μου και αυτό σε κάνει να λάμπεις " λέει η Έλλη και έχει δίκιο. Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα για κάποιον λόγο ξύπνησα πολύ καλά
"Καλημέρα" ακούμε μια φωνή από πίσω μας. Την ξέρω αυτήν την φωνή. Γυρνάμε το βλέμμα μας προς τα εκεί και βλέπω μπροστά μου τον Έκτορα. Ύστερα από ένα μήνα απουσίας είναι εδώ μπροστά μου και δεν ξέρω αν πρέπει να το φιλήσω ή να τον δείρω.
"Αδελφέ "Φωνάζει ο Ορέστης Χαρούμενα και αγκαλιαζονται
"Γειά σου καλώς ήρθες " λέει η Έλλη αλλά εγώ δεν βγάζω κουβέντα και απλά κοιτιομαστε. Ευτυχώς χτυπάει το κουδούνι και φεύγω δίχως να πω κουβέντα για να πάω στο μάθημα μου. Κάθομαι στην θέση μου και βγάζω από την τσάντα μου την μώβ κασετίνα μου με τους στυλους μου και την αφήνω πάνω και το τετράδιο και το βιβλίο μου. Βάζω το κινητό μου στο αθόρυβο και εκείνη την στιγμή μπαίνει και αυτός στη αίθουσα και έρχεται και κάθετε όπως παλιά δίπλα μου. Γαμωτο θέλω να του σπάσω το κεφάλι. Στα μαθήματα κάθονταν συνέχεια μαζί μου και με κοιτούσε που πρόσεχα μάθημα. Κάποια στιγμή μου έδωσε ένα χαρτάκι που έλεγε πως θέλει να μιλήσουμε αλλά εγώ επιδεικτικά το έσκισα μπροστά του και του πέταξα τα κομμάτια. Δεν θέλω να φαίρομαι έτσι αλλά δεν μπορεί να νομίζει πως όλα ξαφνικά θα είναι όπως πριν!
