Hector:Hades Son...

Επίλογος...

Ένας χρόνος μετά...

Αγάπης pov...

Κάθομαι στον καναπέ του κοινού μου σπιτιού που έχω με τον Έκτορα με μια λεπτή κουβέρτα να με σκεπάζει και ένα βιβλίο στα πόδια μου. Κι ας είναι χειμώνας κι ας χιονίζει ήλιος μπαίνει μέσα στο σαλόνι από την μεγάλη τζαμαρία και εγώ βρίσκω ευκαιρία να σηκώσω στον αέρα το δεξί χέρι μου στο οποίο έχω το δαχτυλίδι μου και να το κάνω να ενωθεί με μια αχτίδα φωτός για να λάμψει. Από τότε που μου το έδωσε ο Έκτορας αποτελεί το νέο μου παιχνίδι αυτό και δεν μπορώ να σταματήσω να το θαυμάζω λες και μου το έχει προσφέρει μόλις πριν από λίγα λεπτά. Ίσως να φταίει το ότι η πέτρα είναι μωβ αλλά δεν ξέρω...

Έχουν συμβεί πάρα πολλά αυτόν τον χρόνο. Αρχικά εγώ και ο Έκτορας μένουμε μαζί. Βρήκε για μας ένα νέο σπίτι πιο μεγάλο. Έχει μεγάλο σαλόνι στο οποίο η μία πλευρά έχει και μεγάλη βιβλιοθήκη για τα βιβλία μου και για κάποια του Έκτορα. Μια μεγάλη τζαμαρία από την οποία φωτίζεται όλος ο χώρος, και ένα γραφείο για να κάθεται εκεί ο Έκτορας και να σχεδιάζει με τις ώρες όποτε έχει έμπνευση. Ένας μεγάλος μαύρος καναπές στην μέση του δωματίου και μια μεγάλη τηλεόραση στον τοίχο απέναντι. Το σπίτι έχει αρκετά μαύρα στοιχεία επιλογής του Έκτορα αλλά και αρκετά πολύχρωμα και κυρίως μωβ που είναι το δικό μου σήμα κατατεθέν. Είναι λίγο περίεργο άμα το δει κάποιος ξένος αλλά είναι δικό μας και νιώθουμε υπέροχα μέσα σε αυτό το σπίτι. Επίσης υπάρχει και ένα τζάκι φτιαγμένο από τούβλα που ο Έκτορας ήθελε πολύ να έχει το σπίτι μας για να μην κρυώνω όταν δεν είναι κοντά να με αγκαλιάσει.

Κάποιες φορές ξεχνάει πως είμαι ημίθεα και έχω κάποιες δυνάμεις. Όχι τόσο πολλές όσο αυτός βέβαια με αποτέλεσμα να μου φαιρεται λες και είμαι πολύ εύθραυστη και να με προσέχει μην πάθω οτιδήποτε. Καταλήγουμε στο τέλος εγώ να του φωνάζω και μετά να μου ζητάει συγνώμη και να λέει πως θα σταματήσει πράγμα που ποτέ δεν συμβαίνει, όμως δεν θυμώνω μαζί του στα σοβαρά γιατί αυτός είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που χρησιμοποιεί για να μου δείξει πόσο πολύ με αγαπάει και πόσο σημαντική είμαι για αυτόν. Έτσι να με λοιπόν εδώ στο σπίτι μας με ένα βιβλίο , ένα ζεστό κακάο και τον Λύκο δίπλα μου να μου κρατάει συντροφιά όσο λείπει το αφεντικό του και να ζητάει τα χάδια μου.

Πριν από αρκετούς μήνες τελειώσαμε την σχολη και αρχίσαμε να κάνουμε ταξίδια εγώ και ο Έκτορας σε αρκετά μέρη. Κυρίως πηγαίναμε σε μέρη που είχα διαβάσει για αυτά στα βιβλία μου και ήθελα πολύ να επισκεφτώ. Ο Έκτορας με ζωγράφιζε σε κάθε μέρος και σε κάθε στιγμή ενώ εγώ έψαχνα να βρούμε πιο αξιοθέατο θα επισκεφτούμε στην συνέχεια και που έχει το πιο καλό βιβλιοπωλείο και το πιο καλό εστιατόριο.
Ταξίδι σταθμός για μένα ήταν η Αγία Πετρούπολη. Το τέως Λένινγκραντ της Ρωσίας της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό το μέρος το είχα διαβάσει στο βιβλίο του Μπρούτζινου Καβαλάρη και ήθελα πολύ να περπατήσω στους δρόμους οπου η αγάπη της Τατιάνας και του Αλεξάντερ άνθισε. Δεν ήξερα ότι θα αποτελούσε το επόμενο μας ταξίδι και όταν ο Έκτορας μου έκανε έκπληξη δείχνοντας μου τα εισιτήρια δεν σταματούσα να κλαίω από χαρά. Αυτό έκανα σε όλη την διαδρομή ως εκεί και ο Έκτορας με κοιτούσε φοβισμένος.