SEVGİ NOTALARI

SEVGİ NOTALARI FİNAL

"Telefonunuz."

Gözlerini arabayı süren şoförüne çevirdi. Yine bir yerlere dalmıştı ve duymamıştı telefonunu. Afallayarak kulağına tuttu.

"Efendim Kuzey?"

Normalde bu bir yıl boyunca o gruptaki kimsenin telefonunu açmamıştı genç adam. Ama belli ki istese de geçmişle bağını koparamamıştı. Belki de koparmak aklından bir kere bile geçmemişte olabilir.

"Bugün Defne'nin ölüm yıldönümüydü. Hepimiz sabah toplandık, hepimiz. Ama sen yine ortalıkta yoksun."

Defne sözüyle sertçe yutkundu genç adam. Yine de bir gülümseme belirdi yüzünde. Son zamanlarda bir psikologdan yardım alsa da aşamıyordu hala bazı şeyleri.

"İşim vardı."

"Bizimkilerin Defne adına açtığı kanser derneğine de gelmedin."

"O gün de işim vardı."

"Savaş, Defne'den bahsediyoruz. Cenazesine bile gitmediğin sevgilinden!"

"Amacın ne Kuzey?" dedi bağırarak. Daha fazla iyi numarası yapamazdı. Bir yıldır içinde bir yerlerde biriktirdiği öfkeyi birine kusmak istiyordu. Bu kişiyse kendisini yanlış anlamayacak biri olmalıydı, Kuzey gibi. "Onu böyle her dakika bana hatırlatmakla anılarınızı mı yaşatıyorsunuz? Eğer duymak istediğin buysa, evet unutmadım. Hala deli gibi özlüyorum onu. Her sabah gözümü açtığımda sanki dünmüş gibi geliyor. Bu yüzden yaşamaktan da uyanmaktan da nefret ediyorum. Aramayın artık beni. Herkes kendi acısını içinde yaşasın."

Camı açarak telefonunu düşünmeden dışarı attı. Artık ona ihtiyacı yoktu zaten.

"Arabayı sağa çek ve in. Ayrıca hemen şimdi hesabımdaki bütün parayı bizimkilerin açtığı derneğe bağış olarak yolla. Ayrıntılar için sekreterimle konuşursun."

Direksiyona geçti ve kendini öldürmek istermiş gibi son hız Defne'nin mezarlığına sürdü arabayı. Yapamamıştı, ölememişti yine. Hiçbir şey olmadan varmıştı sevdiğinin mezarının başına.

Yavaşça toprağın yanına uzandı. Anlatacağı çok fazla şey, dileyeceği milyonlarca özür vardı ama nereden başlayacağını bilmiyordu.

"Şu bir yıllık süre içerisinde" dedi elini toprağın üzerinde gezdirmeye başladığında. Gözleri gökyüzünde o tek yıldızdaydı. " Hep Tom ve Jerry'e yeni bir son bulmak için çabaladım. Ama sonra anladım ki Tom, Jerry'siz bir hayattansa Jerry'le olacağı bir avuç toprağı isterdi."

Sanki o yıldızda Defne'nin yüzü belirmiş gibi hissetti. İşte bu, onu bir yıl sonra gamzesini ortaya çıkartabilecek kadar gülümsetmişti.

"Sana verdiğim sözü tutmadan buraya gelemedim çünkü seni gördüğüm an yaşamaktan vazgeçerdim." Yanında tuttuğu albümünü toprağın hemen üzerine koydu. "Artık geride eksik bıraktığım hiçbir şey kalmadı Defne. Bütün dileklerimizi gerçekleştirdim."

İşte bu cümlelerden sonra aslında buraya asıl gelme amacı da ortaya çıkmıştı. Belindeki silahı eline alarak bir süre inceledi. Bu onun için kusursuz bir intihar aracıydı.

"Bizi ölüm bile ayıramaz derken yalan söylememiştim."

Gülümseye devam ediyordu. Eli yeniden toprağa gitti. Bir avuç toprak almıştı ve kokusunu iyice içine çekiyordu.

"Nasıl olur da o güzel kokun toprağa bile sinebilir?"

O an silahı tam beynine dayadı. Bunu yaparken bir saniye bile tereddüt etmemişti. Aslında bu anı ilk defa yaşamıyordu da. Bir yıl boyunca her gün ama her denemişti bunu.

"Artık buluşma vakti Defne Korkmaz."

Yüzündeki bu kocaman gülümsemeyle çekti tetiği genç adam. Ve bu sessiz mezarlığın her köşesinde o tek el ateş sesi yankılandı.

O günden sonra onların ismi tıpkı mezarları gibi hep yan yana anıldı. Savaş'ın Defne'siydi o. Adına albüm bile yaptığı sevdiceğiydi herkesin gözünde. Tüm dünya onları ve aşklarını konuştu uzunca bir süre. Sonra bu hikayeye çocuklara anlatılmak için mutlu bir son bulundu. Oysa kimse bilmiyordu ki bu zaten olabilecek en iyi mutlu sondu. Onlar bir daha asla ayrılmayacakları bir yerde buluşmuşlardı!

'Rüyamda küçük bir kız vardı. Bana ihtiyacı olduğunu söyleyip ağladı. Onu daha fazla üzemezdim.'

'Beni bırakıp gideceksin zannettim.'

'Artık bizi ölüm bile ayıramaz. Çünkü ben senin yanından bundan sonra hiç ayrılmayacağım. Bir daha asla seni yalnız bırakmayacağım Defne.'

'Seni seviyorum.'

'Ben de seni seviyorum.'

---------SEVGİ NOTALARI---------