XIII Kayıp Ruh

~ 23 ~

İki ruhunda ortadan yok olmasıyla ağacın yanına giderek köklerini çıplak ellerimle kazmaya başlamıştım. Ellerimi yaran keskin taşlar canımı yaşadıklarımdan daha fazla acıtmıyor aksine artık ellerimi bir uyuşukluk kaplıyordu. Büyük sarılı bir bez bulduğumda kanamakta olan parmaklarımla neredeyse çürümüş bezi bir kenara atarak "Buldum.. Sonunda seni durdurmanın yolunu buldum." diyerek ayağa kalmış ve eski eve doğru koşarak kapıyı yumruklamaya başlamıştım. 

Karan'ın kapıyı açmasıyla gözleri şaşkınlık ve korkuyla üzerimde dolanmıştı. "Bu halin de ne?" diye sorduğunda içeri girerek kitabı masanın üzerine bıraktım. Heyecanla "Onu durdurmanın yolunu artık buldum." diyerek gülümsediğim de "Azelya bana neler olduğunu en başından anlatır mısın? Neden bu haldesin?" diye bir kez daha sormuştu. Ona "Geçen gece, mutfakta cam kırıklarının üzerine düşmek üzereyken beni kurtarmıştın hatırlıyor musun.." diyerek duraksadığım da "Nasıl unutabilirim ki erkek arkadaşın da oradaydı." dediğinde aklıma Buray gelmiş ve bu gece onunla olan bağımızı koparmam gözlerimin önünde bir kez daha canlanmıştı. Ama şuan gerçekten önemli olan tek şey bu kitapla ilgili detaylardı.

Karan'a "O gece iki ruh ile karşılaştım ve bu gece de.. Meşe ağacının altında.." dediğimde sözlerimi yarıda keserek "Neden gecenin bir yarısı oraya yalnız başına gidiyorsun!" diye kızmıştı. "Yalnızlığını paylaşmak için ya da bilmiyorum belkide gitmem gerektiğini hissettiğim içindir!" diyerek bu kez ben ona çıkışmıştım. "Her neyse, yan yana yazılmış iki isim ve aynı tarihler dikkatimi çekmişti. Ve onlar bana kendileriyle ilgili gerçekleri gösterdiler." diyerek koltuğa oturup kitaba bakmıştım. Gördüklerimi ona anlatmaya başladım. "Kız kardeşi Lema'nın son ruhuna sahip dokuzuncu ruhtu. Lema'nın son parçasını birbirleri ile paylaştılar. Onun kadar güçlü olmadığını düşündüğü için, ona zarar vermemek için kendi yaşamından vazgeçmek zorundaydı. Bu sayede Lema'nın ruhunu on üçüncü kişiye yani bana kadar aktara bildiler.."

Bakışlarımı Karan'a çevirerek "Bir önceki ruh ikinci bir kişi dışında Lema'nın ruhuna sahip olmadığını söylerken bunun yalnızca amcamın sırrı olduğunu sanmıştım. Ama o bana başka birinin daha olduğunu söylemek istemişti. Neden onun kayıp ruhlardan biri olduğunu gayet iyi anladım. Çünkü Lema'nın ruhuna sahip olmayan iki kişiden biri onuncu ruhtu. Bu iki kız kardeş aslında bir bildikleri olduğu için Lema'nın ruhunu paylaşmayı ve bölmeyi tercih ettiler." demiştim.

Karan'ın "Bu gerçek olabilir mi? Daha önceden de düşündüğümüz gibi Elame ve Lema'nın savaşı olabilir mi?" dediğinde hafifçe başımı sallayarak "Amcam bunu bildiği için kızını uzak tutmak istedi ama artık o benim kim olduğumu biliyor!" dediğimde kitaba bir kez daha bakarak "Ama ben kimi durdurmam gerektiğini bilmiyorum. Ruhumun ve bedenimin bir parçası olan Lema'yı mı? Yoksa Elame'yi mi?" diyerek kitabın cildine dokundum. Kalın deri cildi sert bir doku haline gelmişti. Bunun nedenini zamana yorarak kalın kapağı aralamam ile anlamadığım bir dilde yazılmış olduğunu gördüm. Karan'da yanıma oturarak kitabı benimle birlikte incelemeye başlamıştı. "Bu dili daha önce hiç görmedim." dediğinde onu "Bende.." diyerek başımla onayladım. 

Karan'ın "Eski dil yazıları ile ilgilenen birilerini tanısaydık iyi olurdu." demesi ile ona doğru dönerek bakmıştım. "Yoksa birini tanıyor musun?" dediğinde yüzümü ekşiterek "Tanıyabilecek birini tanıyorum desem." demiştim. Karan "Ah tabi ya! Yüzündeki ifadeye bakılırsa erkek arkadaşını araman gerek." dediğinde "Ne hayır! Ayrıca biz artık resmen ayrıldık." demiştim. Karan ise çatık kaşlarını havaya kaldırarak "Gerçekten mi?" demiş ve ister istemez gülümsemişti. "Evet." diyerek gözlerimi devirdiğimde cebimden çıkarttığım telefonum da aradığım ismi bulmuştum. Yüzümü buruşturarak "Beni öldürmeye teşebbüs edeceği artık kesin." dedim. Telefonun arama butonuna bastığımda duyulması gereken en gülünç şarkı yankılanmıştı bile. Yüzümü buruşturarak ayağa kalkmış ve Karan'dan olabildiğince uzaklaşmıştım.