KARANLIK SIRLAR

19.Bölüm《Nefret》

Bölüm ithafı

NisanErolu

Keyifli okumalar

"İleri de ne olacağını kimse bilemez Savaş ama sana şuan söyleyebileceğim tek şey hayatımdan defol!"

Verdiği tepkiye bakmadan önüme döndüm.Neler yaşamış olursa olsun bu beni kullandığı gerçeğini değiştirmiyordu.Bir süre sussa da bir şey demeyeceğimi anlayıp arabayı çalıştırdı.Ağaçların bir görünüp bir kaybolması gözlerimi yormaya başlarken gözlerimi kapatıp nefesimi verdim.Bedenimin yorulduğunu her geçen gün fark ederken sabret dedim kendime.Sabret,bir gün bitecek bu sancılar..

Araba bizim evin önünde dururken Savaşa bakmadan inip eve doğru ilerledim.Sırtımdaki bakışlar yerinde dursa da umursamadan yanına geldiğim kapıya tıklattım.Kollarım kendiliğinden kalkıp bedenime sarılınca ürperdiğimi hissettim.İki gündür aynı kıyafetin içinde ve vücudumun bazı yerlerine sıçrayan kanlar kendimi inanılmaz derecede tiksinç hissettiriyordu.

Kapı yavaşça açıldığında kızarık mavişler gözlerimle buluştu.Öyle bitkin duruyordu ki içimden kendime sövmeden edemedim.Benim yüzümden oda ne hallere düşmüştü.Gözleri beni gördüğünde mavilerine sıçrayan ışığı fark ettim.Dudakları kıvrılırken elini sırtıma götürüp kendine çekti.Kollarım kendiliğinden beline sarıldığında daha sıkı sarıldı bana.Özlemiştim onu..Kardeş kokusunu ciğerlerimde hissederken içimdeki bağıran o kızın sesi beynimde yankılandı.

'Yalnız değilsin!'

Evet değildim.Doğu ne kadar bana yanlış yapsa da Sefa hala hayatımda olan tek umuttu.Bir şeyler düzelebilir. Eğer gerçekten mutlu hayat yolunda bir adım atarsam her şeye yeniden başlayabilirdik.  

"Ablamm.. Özlemişim.."

Mırıldanması beni güldürürken dediği lafa gerçek tebessümle karşılık verdim.Çok önemli anlar olmasa abla kelimesini asla dedirtemezdim ona.Ona daha sıkı sarılırken kokusunu içime çektim.

"Bende ufaklık bende.."

Başıma bir öpücük bırakıp geri çekildiğinde gözleri arkama kaydı.Kaşları bir anda çatılırken tekrar o öfkeli haline bürünmüştü.Bir anda atılıp yanımda geçecekken kolundan sıkıca tutup ilerlemesine engel oldum.Olanlara haklı olarak sinirli olmasına hak veriyordum ama bu olaylara yeteri kadar karışmışken artık onu uzak tutmak istiyordum bu olaylardan.

"Boş ver Sefa, içeri  girelim"

 Başını bana çevirdiğinde gözlerindeki öfke hala yerli yerindeydi.Başımla evi işaret ettiğimde bir an tereddüt edecek olduysa da bakışlarımla onu susturup eve girmesini sağladım.

Sefa eve geçerken başımı döndürüp Savaşa baktım.Bir eli direksiyonda kaşları çatık bir şekilde bana bakıyordu.Ne kadar nefret içimi sömürse de kinimin gözlerimi kör etmesine izin vermedim.Bazı hatalar asla geri alınamazdı.O yüzden geri dönülemeyecek bir iş yapmamak için olabildiğince sakinliğimi korumaya çalıştım.

Üzerimdeki bakışları önemsemeden ben de dönüp kapıdan içeri girdim.Sefa koltuklarda oturmuş bacaklarını stresle sallıyordu.İlerleyip yanına oturdum.Kafasını bana çevirdiğinde gözlerindeki özlem ve nefreti görememek imkansızdı.

"Yakışmıyor.."Gözleri anlamamış gibi bakarken derin nefes alıp verdim."Nefretin o mavişleri kirletmesine izin verme ufaklık!"

Gözlerini benden kaçırsa da bakışlarını korudu.Oda yorulmuştu artık olanlardan.Eğer benim yüzümden ona bir şey olursa kendimi asla affetmem.