Ve yine o an geldi. Yağmur bardaktan boşalırcasına yağarken aldığım nefesimin içime oturması, her bir yağmur damlasında daha çok düşünmem, kafayı yiyecek noktaya gelme ve kapanış...
Şu lanet soruyu kendime sormaktan bıktım mı diye soracak olursam bıkmadım, sadece biçare halde cevap arıyorum hala deliler gibi. Cevabını ya da nedenini bilmediğim bir yalnızlığa terk ediliş... Tuhaf değil mi ? Ya da normal mi? "Her yağmur damlasında beni hatırlaman, acı çekmen dileğiyle." dedim diye mi sürekli aklımdasın ? Yoksa sende mi aynı şeyi diledin ?Söylesene her yağmur yağdığında ikimizin de acı çekmesi ne kadar mantıklı ? Ne kadar insanca ? Yarayı kanata kanata nereye varmaya çalışıyoruz ? Sen sevgiyi başkalarının kollarında arıyorsun ki bulamıyorsun da. Bense hala aynı yerde "Ben bunu HAKETMEDİM." diyerek biraz daha deliriyorum. İkimiz de kanıyoruz. Biliyorum. Çünkü kalp tam olarak bu. Hissetmek... Bambaşka bir şey. Hani bir an içini çekersin de kalbin sıkışır ya... Bilemezsin o an ne olduğunu. Lakin kısa süre sonra anlarsın ona bir şey olduğunu. Ne garip değil mi? Ona bir zarar geldiğini bile hissedebiliyorken, yanında olamayışı... Sizce de acı verici değil mi ? Ama en çok acıtan da ne biliyor musun ?
"O zaman bu saatten sonra kalbin benim için atacak ?" dediğimde , bana söz verdiğin o an...
Şuanda yanında başka biri var. Peki soruyorum sana , kalbin nerede? Kimin için atıyor ?
Eminim bu soruların cevaplarını biliyorsun. BİLİYORUM.
LANET OLSUN ! HİSSEDİYORUM İŞTE!
ANLASANA! O KALBİN HALA BENİM İÇİN ATIYOR. SESSİZ KAL, KALBİNİ DİNLE...
Gözlerini sevdiğim...
01.04.18 - 02.04.2018 01.00
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HİÇ
Teen FictionKoca bir "HİÇ" ten ibaret artık yaşadıklarım.. Düşündüğüm , hissettiğim her şeyi yazdığım denemelere saklıyorum. Artık sana dökmüyorum içimi..
