De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

Hoofdstuk 12

'Juffrouw Fox, u wordt gevraagd om u klaar te maken. Over een half uur is de hovercraft hier.'
De zachte stem maakte me wakker en één klein moment voelde ik me gelukkig, toen ik aan Jason dacht, die in mijn droom voorkwam. Daarna was dat leuke gevoel veranderd in angst, hoop en haat tegen Centraal.
Ik stapte uit bed en douchte me vlug. Ik moest mijn pyjama aanhouden om naar Om naar Voorbereidingsteam te gaan. Zij zouden me dan aankleden.
Oh Gwendolyn! Wij vinden het zo erg voor je!', riep Mollydia uit, terwijl ze een traan wegveegde. Harvey en Angel konden amper iets uitbrengen of de tranen kwamen al. En wat ze zeiden, verstond ik toch niet omdat ze zo mompelden. Mollydia gaf me een kaki broek met een beide kanten grote zakken, ik nam van Harvey een grijze t-shirt met een v-hals en driekwart mouwen aan, Angel deed me korte laarzen met veters aan, die ze goed strak vastbond. Ze gaven me alle drie een dikke knuffel, om me daarna over te laten aan de vredebewakers die me tot in de hovercraft begeleidden. In de Hovercraft zat ik met Lukas, David, Renee, Luke, Benjamin, Jane, Alicia, Caroline en naast me Elena. In totaal waren we met tien. Jason en Dakota zaten dus in de andere. Nadat we waren opgestegen kwam er een vrouw in een wit pak de ruimte binnen en vroeg aan iedereen om de beurt of ze hun nek konden strekken. Toen ze bij Elena kwam, vroeg zij: 'Wat moet dat voorstellen?'
'Je volgchip.', Had de vrouw kortaf geantwoord. De grote naald die ze in mijn hals spoot, was angstaanjagend lang en deed pijn. Ik zei tegen mezelf dat ik dat maar gewoon moest worden.

'Gwendolyn.'
Collin stond in de kamer waar de bewakers me naartoe begeleidt hadden. Ik liep op hem af en gaf hem een knuffel. 'Collin.' 'Luister meisje, wees niet bang, ik geloof meer in je dan wie dan ook. Onthoud dat oke? Heeft Angel je haar gevlochten?', Vroeg hij. 'J- ja. Oke', is het enige wat ik kon uitbrengen. Ik voelde mijn hart tekeer gaan. Angel had mijn haren heel mooi ingevlochten. 'Kom eens hier.' Collin nam een jas en gaf hem me. De jas was niet erg dik, was zwart en had wat blauw stof zoals de binnenkant van de kap die blauw was,... Daarna nam hij het medaillon en deed hem rond mijn hals, die nog altijd rood was van de spuit. 'Die moet je hebben in de arena.' Hij wees naar het medaillon. 'Ik weet het, dankje!', antwoordde ik.
'Laten we je haren in een dot doen', zei Collin, waarna hij de vlecht langzaam los maakte en een dot van mijn haren maakte. Een hele tijd stonden we stil tegen elkaar gedrukt. 'Het gaat niet koud worden, je hebt niet veel aan. De jas kan tegen de regen, want heeft plastic stof een een dubbele kap met katoen in', vertelde hij me. 'Ik zeg het je nogmaals, ik geloof in je.'
Er kwam een stem van een vrouw die rustig zei: 'Tributen, stap in de buizen alstublieft.'
Collin pakte me vast en gaf me een stevige knuffel. 'Dag Collin.'
'Dag Gwendolyn.' Langzaam wandelde ik naar de glazen buis en stapte erin. Het enige wat ik nog hoorde voordat hij sloot was Collin die zei: 'Succes natuurmeisje.'

De buis kwam in beweging en ging langzaam naar boven. Nu begon ik pas te stresseren. Ik draaide rond en zag alleen nog maar beton. Totdat een windvlaag me bijna deed vallen. Ik keek om heen, en was nog al opgelucht van de arena. Toen ik recht voor me keek zag ik de Hoorn des Overvloeds, met aan een kant ernaast bossen. Wanneer ik me naar links draaide, voelde ik me opeens heel klein. Bergen. Overal grote bergen met weides en was bossen op. Dit heeft zen voordelen en zen nadelen. Vlug, Gwendolyn. Waar ga je naartoe lopen? Wat kun je in de bergen vinden?
Water. In de bergen is altijd koud water. Ik draaide me terug om en keek naar de Hoorn. Er is alles. Een boog, messen, zwaarden, speren, rugzakken in alle kleuren...
Als ik terug dacht aan de vorige spelen vallen er in het begin altijd de meeste doden aan de Hoorn. Dus daar moest ik zeker niet recht op aflopen. Tot mijn verbazing zie ik al dat de afteller aan vijf zit. 5, 4, 3, 2, 1
'Laat de negenenzeventigste Klasspelen beginnen.'