De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

Hoofdstuk 21

Een sterke wind kwam opzetten waardoor de vogels bijna tegen elkaar opvlogen en ik nog sneller doorwandelde. Zelfs de vos, die groot was voor zijn soort, kon met moeite rechtdoor blijven lopen.

De weg naar boven begon steeds steiler te worden, dat voelde ik vooral aan mijn benen. Deze wandeling kon je gemakkelijk "hiking" noemen. Die zalige sport. Vroeger gingen we met onze familie vaak naar de Heuvels, rondom onze stad toe. Mijn tempo lag veel hoger dan de anderen, dus soms liep ik een tiental meter voorop. Mijn mama jaagde zich er altijd aan op, dus na een tijdje probeerde ik wat trager te wandelen. Maar aan traag wandelen kreeg ik stress.

Aan trage mensen, gewoon. Ik haatte het. Ik kon er niet mee omgaan. Daar had ik geen tijd voor. Gelukkig was David niet zo, integendeel. Op dit moment deed ik mijn best om hem bij te houden. Hij was volgens mij de beste hiker van onze klas. David en ik hadden even geleden een gesprek gehad over hoe het zou komen dat we naast elkaar wakker werden. Beide hadden we geen idee. Ik herinnerde me dat ik hem gisteren ook had gezien, hoog vanuit de boom. 'Ik had je pas opgemerkt toen jouw bezorgde gezicht zich recht voor me bevond en er blijkbaar juist een kanonschot was afgegaan, wat raar.'
Nou, dan was je wel in een erg diepe slaap. Ik schrok nog harder dan Dakota toen je haar met die neppe wasbeer bang maakte', vertelde ik hem. David begon te lachen. Na alles wat we hadden meegemaakt kon hij toch nog lachen over mijn opmerking. Dat incident met Dakota was ook hilarisch geweest. David, Dakota en ik hadden afgesproken in het park van onze stad. Aangezien Dakota altijd te laat komt op alles, had David een wasbeerpop meegenomen om haar langs achter te verschieten. Ik moest toegeven, die wasbeer was behoorlijk eng. Zijn (nep)ogen waren enorm en blonken zo hard als de maan wanneer je ze naar de zon richtte. De pop had David vastgelijmd aan een houten stok, zodat hij Dakota op afstand kon beetnemen. De truc werkte uitstekend. David had zich achter een boom verstopt achter de bank waar ik zat. Ik vertelde Dakota dat David iets later ging komen omdat zijn moeder heb nog een taak had opgegeven. Dakota zuchtte en ging naast me op de bank zitten. En ja hoor, meteen sprong David achter de boom vandaan en maakte het raarste geluid dat ik ooit uit hem had gehoord terwijl hij de wasbeer op Dakota's schouder legde. Dakota gilde zo hard (dat was het raarste geluid dat ik ooit uit haar had gehoord) dat vervolgens meneer Clivers - onze leerkracht Engels die toevallig voorbij wandelde - David berispte over zijn "onbeleefd gedrag". Ondertussen kon ik niet meer bijkomen van het lachen, ook al deed ik erg mijn best dat niet te doen bij meneer Clivers.

Ik ritste mijn jas dicht. Koud was het niet, de zon scheen en in de lucht hingen maar een paar wolken.
Maar die ijzige wind maakte het er niet warmer op, bovendien ik was niet van plan op een verkoudheid of zo op te lopen. Ik rende voorzichtig naar David, die uiteraard twee meter voor me liep en probeerde dan zijn tempo te volgen.
'Het begint al ferm steil te worden', mompelde David. Ik gromde een soort "uhu" uit als antwoord. Het laatste half uur waren onze gesprekken niet echt meer interessant of lang geweest. Beide piekerden we over het voorval van deze morgen. Uiteindelijk was het erg simpel als je er logisch (haha! Logisch. Alsof het logisch is dat ik zonder het merk opeens langs mijn beste vriend tegen een boom lig in een kunstmatige arena gemaakt van een paar egoïstische personen die het zeer goed hebben, integendeel voor heel veel andere personen in ons land die niets te zeggen hebben) over nadacht. Alleen de spelmakers hadden de macht om dit te doen. Wie anders? Het zou me verbazen moest een van de andere tributen ons hier hebben neergelegd...
Even wou ik daar niet aan denken, ze hadden het waarschijnlijk voor een domme reden gedaan. Maar nu was ik nieuwsgierig naar Davids verhaal.

Zeer lang geleden...
Plus ik heb de cover veranderd, de vorige vond ik wat nep :)