De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

Hoofdstuk 5

Toen we door de poort gingen, zag ik de tribunes al, vol mensen die juichten , wuifden en klapten.

De een was nog raarder gekleed als de andere. Toen ze Jason en mij zagen begonnen ze naar ons te klappen. Ik wuifde naar het publiek, maar niet zo vrolijk als zij. Collin had me verteld dat er ongeveer midden in de parade nog iets ging gebeuren met mijn jurk. Daar keek ik alvast naar uit!

En daar kwam het al, (ik had het pas echt door toen de mensen uit Centraal erg enthousiast. werden.) Vanaf mijn buik kwamen er glinsterende lichtjes die langzaam naar beneden gleden en op het einde van mijn jurk - gelijk water - uit een vlogen, en zo opnieuw. De lichtjes waren precies een soort van groen elfenstof gelijk in de films (tinkerbell bijvoorbeeld...). Het was prachtig. (Niet het kitcherige zoals jullie waarschijnlijk denken, maar gewoon fantastisch!)

Het publiek begon gelijk gekken te juichen, klappen en wijzen naar ons. Dit was niet alleen voor hen een verassing! Toen voelde ik dat Jason mijn hand vast pakte. Ik keek hem vragend aan. 'Kom nou, ze zullen het leuk vinden.' Zei hij, ik glimlachte en knikte. We pakten elkaars hand vast en deden die in de lucht. De mensen van Centraal werden nog enthousiaster - dat dat nog kon! - toen ze het zagen. In plaats van met de andere hand te wuiven, stak ik die ook in de lucht, net gelijk Jason deed. Voor me zag ik hoe Caroline die naast Nathan stond, naar achteren keek met de boze en jaloerse blik die ze altijd opdeed als zij niet midden in de belangstelling stond. Ik moest haar echt niet hebben. Ze is altijd op iedereen jaloers!! Ik zal niet zoveel moeite hebben om háár te vermoorden in de arena...

Op het einde stond elke kar in een halve cirkel zodat iedereen President White kon zien en zijn speech horen:

'Welkom, welkom!

Tributen, wij verwelkomen jullie.

We danken jullie, voor de moed,

Omdat jullie tegen jullie eigen klasgenoten zullen strijden!

En mogen de kansen altijd in uw voordeel zijn!'

Ik keek naar Jason, die zijn hoofd ook naar mij draaide. En we keken elkaar twee tellen aan.

Verder had ik de speech niet meer gevolgd. Ik zat met die nachtmerrie in mijn hoofd, en over dat ik binnen twee weken misschien gedood zal worden door iemand die ik al van af mijn tweede ken.

Na ongeveer tien minuten draafden de paarden terug en kwam Fleur op ons afgelopen. 'Fantastisch! Jullie zullen over heel Centraal bekend worden!' Zei ze vrolijk.

Ik glimlachte naar haar, Jason begon iets te vertellen. Maar ik was echt niet in staat om nog te kunnen luisteren. Ik was doodop. Nadat hij gedaan had met vertellen, zei Fleur dat we haar moesten volgen naar ons appartement. Voordat ik in beweging kwam, zag ik in mijn ooghoek dat Elena naar me keek. Ik draaide me een beetje om naar haar. Toen ik haar haar helemaal zag, zag ik dat ze haar mond even open deed, ze haar rechterhand over haar keel wreef en naar me wees.

Dag beste lezers,

Wat vinden jullie van mijn verhaal?

Het zou leuk zijn als jullie eens zouden reageren,

Maar stemmen vind ik ook erg leuk! Het geeft me altijd weer de moed en hoop om

Verder te schrijven! Helaas heb ik niet altijd tijd om te schrijven, maar

Ik doe mijn best!

Marie