De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

Hoofdstuk 7

Het was opeens griezelig stil. Iedereen keek ons aan. Waarom? Het was allemaal toch niet zo belangrijk? Ik had alleen goede punten gehaald bij boogschieten, en daarna kwamen mensen me feliciteren? 'Gwendolyn?' Elena stond nog steeds achter me. Allereerst draaide ik me om. 'Wat?!' Vroeg ik geïrriteerd. Ze trok haar wenkbrauwen op. David, Alexander en nog een maar begonnen te lachen. Het was zo een lach van "Oh, ze is weer gek bezig!" Of "typisch Gwen! Zo raar!"

Ik was het al gewoon. Maar waarom deden ze het? 'Oh Gwenny, je zal je oren goed moeten trainen om ver te geraken in de arena.' Zei Elena. Ik keek haar vragend aan. 'Ik zei: zin in een wedstrijdje?' Antwoordde ze met een zucht.

Meende ze dit nu? Elena, die vanaf haar zesde al messenwerpte en waarschijnlijk ook wel eens met de pijl en boog schoot, wou tegen me wedden?! Ik lachte haar uit. Het kwam gewoon vanzelf uit me. 'Je bent zeker krankzinnig?! Ik ben Benjamin niet!' Zei ik. Wat dacht ze wel?!

'Oh, is onze Gwen bang?' Oke, nu daagde ze me uit! Ach ja, waarom niet? Het is toch maar een oefening!

(Oh nee, nu word ik Benjamin!)

Ik knikte. 'Oke dan. Als je het zo graag wilt...' zei ik.

'Geweldig!' Elena liep al naar de messen toe. 'He, ik gooi niet met messen! Dat weet je!' Riep ik. Andere klasgenoten waren al weer gaan oefenen, maar de meerderheid kwam - voor mij dus jammer genoeg - kijken hoe Elena mij zal inmaken.

'Goed, we doen beide!' antwoordde ze.

'Jij begint. Gwenny.' Ik haalde mijn schouders op en pakte een mes vast.

Om te oefenen gooide ik al een paar keer. ik geef toe, boogschieten kan ik beter! Het mikken was geen probleem, maar ik kon niet goed hard gooien!

Elena tikte vervolgens al op het knopje zodat er hologrammen kwamen. Ik haalde diep adem, deed mijn ogen even dicht, opende ze terug en ging klaarstaan.

Het was veel moeilijker dan het boogschieten. Voor mij alleszins.

Ik raakte de hologrammen wel, maar, ik gooide echt niet goed hard! Als ik daar nog wat meer tijd aan besteedde, zou het me wel moeten lukken.

Op het einde keek ik wat mijn score was: 9/10.

'Wow, dat is goed voor een beginner!' David glimlachte. Ik hoorde in zijn stem een vleugje trots. Wel, hij is mijn beste vriend, dus dat mag wel...!

'Ja, valt mee Gwen. Mijn beurt.' Zei Elena. Ze was van plan het mes dat ik vast had te nemen. Mooi niet! Zo discreet mogelijk gaf ik het aan David, die achter me stond. Die gaf het dan weer door aan Jane, de kleinste, lenigste van de klas die er bij was komen staan. Jane deed een paar stappen naar achteren en begon in een net te klimmen. Het was precies allemaal al op voorrand geregeld. Jane hield het mes stevig vast. Elena liep naar de kast vol messen en merkte dat er eentje - degene die zij dus wilde pakken - weg was. Ze keek in mijn hand, vloekte even, haalde haar schouders op en pakte een groter mes. Die was wel veertig centimeter lang!

Zonder ook maar te oefenen tikte ze op het knopje en ging klaarstaan. Zelfs met zo een groot mes, was ze geweldig. Ik kreeg een steek in mijn buik. Stiekem had ik toch gehoopt (klein beetje maar!) dat het me zou lukken. Maar ze was zo snel en, ja, agressief. Waarschijnlijk dacht ze aan mij, toen ze bezig was. Ik was 99% zeker dat ze me haatte. Of toch jaloers was op eender wat.

Maar toen een van de laatste hologrammen verschenen, was ze te snel en krachtig. Ze viel op de grond. De hologram had - met veel geluk voor haar - geen wapen. Maar hij kon wegrennen en verdween. De volgende had een boog, Elena begon op te staan, maar de hologram met de boog was te snel. Elena gooide toen ze nog aan het opstaan was, maar ze raakte de hologram net niet!

Toen ze weer helemaal rechtstond, stond de hologram recht voor haar met een gespannen boog. Ze kon nog net bewegen voordat de pijl haar in het hart geraakt zou hebben. Elena was wel geraakt in de arm. Ik hoorde ze kreunen. Net toen ze de hologram wou raken verdween hij. Ze was woedend toen ze uit de glazen deur liep. Haar score was niet zo fantastisch: 6,5/10.

Weet je, voor sommige dingen die ik doe, heb ik erna spijt van. Dat heeft iedereen wel. Maar op dat moment was ik erg blij dat ik dat gedaan had! Ik hoorde dat er een aantal klasgenoten verbaasd waren. 'Dat was gewoon pech, Gwendolyn. Normaal gezien kan ik dat beter.' Zei Elena. 'Dat weet iedereen!' Riep ze nog, en liep naar Xander, die haar een teleurgestelde maar ook een boze blik toewierp.

'Amai Gwenny!' Riep Dakota en ze gaf me nog een knuffel. 'Zullen we nu verder oefenen?'