De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

hoofdstuk 4

Direct toen we waren aangekomen in Centraal, hadden ze me gebracht naar kamer waar drie mensen me begonnen te verzorgen. Ook zij waren heel raar gekleed. Ze begonnen me van kop tot teen te wassen en haartjes van mijn benen af te trekken (wat vrij pijnlijk was). Het enige wat ik aan had was een dun plastic, kort kleedje. De drie mensen die me opmaakten, hadden nog al apparte namen: Angel, Mollydia en Harvey (niet dat ik ze zo lelijk vind...!).

Harvey was een man van in de 30 die groene veren in zijn haren had. Hij was niet echt de vriendelijkste, maar ik mocht hem wel, zijn uiterlijk was gewoon zo fantastisch bizar! Angel is zo lief als haar naam het al zegt, haar haren zijn goudblond (letterlijk!) en ze heeft wimpers van wel tien centimeter lang.

Mollydia is ongeveer veertig jaar, toch zie je geen enkele rimpel op haar gezicht door al de make-up en van dat gedoe. Ze is over enthousiast en dat maakt haar best wel schattig. 'Gwendolyntje, mijn kind, je ziet er goed uit zo, Collin zal zo komen, wij gaan nu weg, dag mijn kind!' zei Mollydia waarna ze met een vrolijk pasje naar de deur liep en wegging. Ik ging even liggen om tot rust te komen. Hoe laat zou het nu al zijn? Een aantal minuten bleef ik rustig liggen en staarde voor me uit.

Toen hoorde ik de deur open gaan, er kwam een man van ongeveer 35 naar me toe gewandeld. 'Het spijt me zo dat je hier aan mee moet doen.' zei hij. 'Ik ben Collin. Jij bent vast Gwendolyn, niet waar?' ik knikte. 'wel Gwendolyn, vanavond is het de tributenparade. Honderdduizenden mensen uit Centraal zullen komen kijken naar je klas. Ik ben hier om ervoor te zorgen dat je er fantastisch uit zult zien, dat ze naar jou zullen kijken. Begrijp je?' zei hij. Ik knikte opnieuw. 'Elk jaar is er een thema dat gebruikt word hoe wij onze tributen moeten kleden. Dit jaar is dat Groen, van de natuur. In Centraal hebben ze niet veel natuur dus zullen de mensen opkijken. En ook omdat in Patencia er erg veel groen is, niet?' Zei hij. 'Ja, erg veel!' Zei ik. Dat leek me wel een leuk thema. Ik ben dol op de natuur. Vroeger ging ik vaak na school wandelen met Dakota. In onze streek zijn ook veel heuvels. Heerlijk om daar dan in de wind te wandelen! 'Dus je moet me opknappen?' Vroeg ik.

'Oh nee, meer dan dat, ik wil zorgen dat de mensen je onthouden. Dat je veel sponsors krijgt! Iedereen in je klas heeft zijn stylist. Iedereen zal dus ook anders gekleed zijn.' Legde hij uit. 'Ik heb al veel na gedacht over jou outfit, en ik heb hem helemaal af! Kom maar met me mee.' Ik volgde Collin tot aan zijn atelier (of hoe je het ook kunt noemen). Ik zag daar een paspop staan met een prachtig groen kleed (tot op de grond), de romp bedekt met blaadjes en aan de driekwart mouwen zat een lang blad dat je op het einde over je wijsvinger kunt knopen. Collin liep naar de jurk toe. 'Dit is hem, die zal je zo dadelijk aan mogen doen voor de tributenparade!' Zei hij tevreden. 'Hij is gewoon, prachtig...' Kon ik uitspreken. Ik was namelijk helemaal sprakeloos. 'Bedankt.' Zei Collin. Voorzichtig haalde hij de jurk van de paspop zodat ik hem kon aandoen.

Mijn haren waren niet helemaal opgestoken, langs twee kanten werd er een kleine vlecht bovenaan naar het midden gevlochten waar ze daar opnieuw een kleine vlecht naar beneden maakten. De spelden die er in staken waren groene blaadjes. Collin had mijn haren een beetje gekruld, dat ze er mooi uitzagen, maar niet overdreven en opvallend (zoals de meeste mensen in Centraal wel!). 'Draai nog eens rond, je ziet er fantastisch uit!' riep Collin enthoesiast uit. Ik draaide onzeker rond, en keek in de spiegel. Ik moet toegeven, de jurk stond me wel. 'Weet je zeker dat ze me leuk zullen vinden?' vroeg ik. 'Gwendolyn toch! Daar ben ik heel zeker van!' antwoordde Collin. 'Zo dadelijk ga je met Jason in de kar achter de paarden staan, waar we zo naartoe gaan. Wees gerust, ze doen niets. Dan zullen ze zeggen wanneer je klaar moet gaan staan en zullen de paarden draven tot aan het plein een paar honderd meter verder. Je mag wuiven naar het publiek, als je wilt want zo krijg je misschien meer sponsors. Oh en ergens in het midden van de parade zullen de blaadjes op je romp lichtgeven, je zak wel zien!' legde hij nog uit. Waarna Collin me succes wenste en Fleur op me af kwam gelopen. (lopen kon je het eigenlijk niet noemen, met die grote hakken val je zo op de grond!)

'Je ziet er beeldschoon uit Gwendolyn!' zei ze vol vreugde. 'Bedankt.' Antwoordde ik.

In de ruimte waar we aan kwamen, stonden 10 koetsen die elk door twee paarden zullen worden getrokken. Toen ik binnenkwam, zag ik hoe een aantal klasgenoten me aanstaarden. Dakota keek opgewonden naar me en deed haar duim naar omhoog, ik bedankte haar door een te lachen. Ik zag, en hoorde Lisa huilen. Ze is zo'n huilebalk! Maar haar jurk was ook niet zo erg fantastisch. Hij kwam tot op haar knieën en zat er strak (en voor een niet al de mager meisje wat dat niet zo mooi), de mouwen zaten helemaal niet strak en de bladeren print was nog al ordinair. Phoebe kwam naar me toe gelopen, haar kleedje was uitzonderlijk kort. 'Gwenny! Wat een beeldschone jurk! Had ik die maar!' Riep ze. Ik lachte haar toe en bedankte haar. Ik vroeg me af wat Collin bedoelde met lichtjes. Zouden het zo felle fluogroene lichtjes zijn? Nee, daar zou Collin volgens mij te getalenteerd voor zijn.

'Gwendolyn!' Hoorde ik iemand roepen achter mij. Het was Jason die naar me wuifde dat ik naar hem toe moest komen.

Zijn kledij paste een beetje bij die van mij. Misschien hadden de stylisten iets afgesproken.

'Wow wat ben je mooi!' Riep hij uit. David had het gehoord en begon te lachen. 'Kom, we moeten zo op Gwen.' Jason sprong op de kar en bood me zijn hand aan, die ik aanvaarde, ik stapte rustig de kar op. En net op dat moment ging de kar van Alicia en Luke vooruit.

Toen ook die van David en Phoebe, en Dakota en Logan, Lisa en Arnaud, Alexander en Elena...

Toen iedereen al weg was, kwam onze kar in beweging.