De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

Hoofdstuk 10

Om de een of andere reden had ik zin om Jason te slaan. 'Dankje Jason, nu ben ik weer helemaal opgebeurd.' Antwoordde ik hem op een sarcastische en botte toon. Zo te zien verschoot hij van mijn opmerking. 'Sorry, dat was inderdaad een foute opmerking.' Zei hij.

Maar dat hoorde ik al niet meer; ik liep met grote passen naar de eetkamer.

'Amai Gwendolyn, je bent nogal vrolijk vandaag.' Collin keek me vol medelijden aan terwijl hij nog een hap nam van de fruitsla.

'Ik hoop dat je wat meer glimlacht als je je outfit voor vanavond zal zien.' Hij lachte en knipoogde naar me. Maar zelfs Fleur wist dat dat niets hielp. Ik kreeg een zwaar gevoel toen Collin over mijn outfit voor vanavond begon. Vanavond, het interview. Ik had geen flauw idee wat ik moest verwachten van de vragen. Of eerder wat ik zal antwoordden. Het enige wat ik eruit kreeg was: 'Bedankt voor het compliment.' 'Wat zijn we lekker sarcastisch bezig.' Mompelde Jason.

Fleur trok haar wenkbrauwen op en zei: 'De planning voor vandaag is; zo dadelijk mogen jullie tot één uur gaan trainen met de anderen. Dan is het middag, Willem zal dan nog even jullie vechttechnieken nagaan en dan moeten jullie onmiddellijk naar jullie stylisten toe want om vijf uur begint het interview.' Ik knikte naar haar en bedankte Fleur - wat zelfs mij verbaasde met mijn humeurig gedrag - haar perfecte timing.

'Waarom lukt het me niet?!' Riep ik boos uit. David begon te lachen. 'Je moet hem niet zo fel vasthouden met heel je hand, het is speerwérpen, dus je moet hem ook nog kunnen góóien.' Legde hij uit. Ik luisterde aandachtig naar hem en zelfs na een paar mislukte pogingen lukte het me om erg dicht on het hart te gooien. Maar zo goed als David zou me nooit lukken!

Na het speerwerpen ben ik nog knopen (op te stropen) gaan maken, gaan boogschieten, en nog andere dingen die wel van pas zouden kunnen komen.

Toen ik na het middageten naar Willem ging, zag ik dat hij er van genoot om ons nog even les te geven. De laatste keer...

'Gwen, je moet niet alleen met je vuisten slaan, als je je buikspieren goed opspant, zou het makkelijker gaan. Maar misschien moet je proberen om je elleboog en knie te gebruiken.' Zei Willem tegen mij. Daarna probeerde ik wat hij zei en het werkte inderdaad.

'Gwen, je krijgt je goed humeur terug denk ik!' Lachte Jason. Ik glimlachte naar hem en oefende verder.

Rond half vier kwam Collin op me af gelopen en zei dat we dringend door moesten om mijn kleding en make-up te aan te doen. Ik liep met hem mee en werd toen enthousiast ontvangen door mijn voorbereidingsteam, Angel, Mollydia en Harvey. Ze waren zo blij dat ze me mochten opmaken! 'Oh Gwendolyntje, je gaat er fantastisch uitzien! Je mag blij zijn dat je Collin als stylist hebt!' Zei Mollydia. 'Ja, Gwendolyn, ja gaat er heel mooi uitzien, ook door ons hé Mol!' Zei Harvey er nog bij. Mol? Waarschijnlijk de bijnaam van Mollydia, hier in Centraal wisten ze waarschijnlijk ook niet dat 'Mol' een dier is...!

'Moet hij strakker?' Vroeg Collin. 'Ja graag, ik wil niet dat het loskomt straks.' Antwoord ik.

Collin spande de het lint nog wat vaster rond mijn middel. Hij had weer een van de mooiste jurken gemaakt! Ik droeg een groen, lang kleed, de onderkant van voor kwam tot iets boven mijn knieën, maar de onderkant vanachter kwam bijna tot op de grond. De bovenkant was groen en wit gestreept en rond mijn middel was een groen lint gebonden. De mouwen waren zoals op de parade; driekwart, en een lang blaadje liep dan door tot ik hem kon binden rond mijn middelvinger. Mijn haren waren los, Collin had ze deze keer niet gekruld, maar hij had wel een krans rond mijn hoofd van witte bloemetjes gezet.

'Gwen, je bent beeldschoon.' Collin draaide me om en ik zag een meisje in de spiegel. Vol make-up en met een prachtige jurk aan. Dit was ik niet. Ik zag er veel anders uit. 'Het is de bedoeling op je zo te veranderen voor het interview, zodat mensen je amper herkennen in de spelen.' Legde hij uit.

Ik trok een raar gezicht en vroeg: 'Waarom?!'

Hij haalde zijn schouders op en keek op zijn horloge. 'Het is tijd. Volg me maar.'

Ik volgde Collin door gangen die ik nooit eerder had gezien. Links, links, rechts, links, rechts,...

Uiteindelijk kwame, we aan bij mijn andere klasgenoten. De meesten gunden me geen blik, maar mensen zoals Dakota, David en Jason en Phoebe kwamen me lieve complimentjes geven.

Precies op vijf uur begonnen de interviews. De een na de andere liep het podium op.

Ze leken het niet heel erg te vinden. Misschien was dat ook niet. Ik moet gewoon leuk en oprecht antwoorden...

'Gwendolyn Fox?' Een man met een snor die tot aan zijn oren reikte nam me mee richting het podium.

'En nu, jullie zullen haar wel kennen. Onze natuurliefhebster!' Riep Henry uit, waarna het publiek begon te juichen. 'Mensen, hier is Gwendolyn Fox!'