De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

Hoofdstuk 8

'Oké, morgen, na het trainen zullen jullie de spelmakers moeten tonen wat jullie kunnen, er is alles wat je nodig hebt. De spelmakers zullen je dan punten geven op tien. En ik zeg het jullie, nog niemand heeft tien op tien gescoord in de negenenzeventig jaren dat we dit al doen. Ze zijn dus erg streng.' Zei Willem, onze mentor. Ik knikte. Ja, stres daarvoor had ik, maar wat maakte het eigenlijk uit? Onze klas was hier nu al bijna twee weken, ik had al heel veel geoefend en overmorgen zat ik waarschijnlijk ik de arena.

Ik kreeg geen hap door mijn keel. Ik zat de hele dag al te piekeren over de klasspelen (zoals: binnen twee dagen zit ik in de arena! Welke? Hoe zal die er uit zien?! Misschien wel een woestijn! En, misschien ben ik direct dood of krijg ik geen rugzak of wapens...)

'Gwendolyn, ik zie je om half tien aan de hal, wij gaan dan trainen met Dakota. Jason, jouw zie ik je om twee uur in de namiddag, na het middageten, met Luke.' Hij knikte ook en nam nog een hap van de krokante kip. Ik ging vroeg naar bed, maar dat hielp niet veel. Ook al was ik dood moe, ik kon niet inslapen.

Ik probeerde aan iets leuks te denken, na een lange tijd viel ik uiteindelijk in slaap...

Om precies haf tien stond ik in de hal met Willem. En, zoals altijd was Dakota te laat (verslapen). Ik had vlug wat eten in mijn mond moeten proppen om op tijd te zijn, en nu kon ik nog wachten! Maar ze was mijn beste vriendin, ik moest dat weten!

We namen de lift naar een de andere kant van het gebouw, waar we uitkwamen op een ruimte waar het plafond ongeveer zeven meter hoog was. De muren waren lichtgrijs van kleur en de vloer was met een zacht tapijt bedekt. Er was niemand anders in de zaal behalve wij drie. Alles was er, van de bogen tot de zwaarden. Van de klimrekken tot de boompjes.

'Begin alsjeblieft eerst met met het wapen dat je al onder de knie hebt, ik kom eens kijken en zal je nog wel wat advies geven, daarna beginnen we met de vallen.' Zei Willem terwijl hij aandachtig zijn ogen op mij richtte.

'Gwen, ik kom alvast even met jou mee.'

Ik was blij dat Willem me zo hielp met alles. Hij legde uit hoe ik vallen moest plaatsen, hoe we ons moesten verweren en zo voort. Ik was ook verbaasd over Dakota's prestaties.

Het is me nooit opgevallen dat ze zo goed om kon gaan met een bijl.

Ik had het medaillon elke dag aangehad. Nu ook. Ik weet niet waarom, maar het gaf me een teken... van hoop. Hoop om ons te redden in de arena en verder. Hoop om te kunnen overleven en niet te veranderen in agressieve moordmachines. Ja, zo dacht ik nu eenmaal.

Na het trainen van verdediging duurde het niet meer lang. Voordat ik het besefte waren we klaar.

Nu had ik een paar uur voordat ik weer beneden moest zijn voor de test.

Dakota, Alicia en ik hadden afgesproken om samen wat te blijven. Het waren trouwens de laatste twee dagen, dus ik wou nog even bij ze zijn.

Vijf uur. Binnen een paar minuten stond ik voor de spelmakers om mijn kunsten te laten zien. Ik had eigenlijk nog niet nagedacht. Dat komt vanzelf wel. In de zaal was het doodstil. Er zaten nog maar zes kinderen bij me. De rest was al aan de beurt geweest. Phoebe zat ongeduldig op haar knieën te tikken, terwijl Nick haar probeerde te kalmeren. Jason zat naast me en was rustig. Dakota was er zo te zien helemaal klaar voor. Lisa was zoals altijd aan het huilen. Renee was op haar gemak en zat - zo leek het toch - al aan het voorbereiden in haar hoofd hoe ze het ging doen.

Langzaamaan werd de zaal leger. Totdat ik alleen overbleef. Voor mij was Jason naar binnen gewandeld, ik heb wat geluiden gehoord die ik niet thuis kon brengen. 'Gwendolyn Fox.' Hoorde ik een stem zeggen. Even later ging de deur open en wandelde ik naar binnen.