AH SENDE (TAMAMLANDI)

Bölüm 66 : 'Seni seviyorum'

Merhabalar efendim :) Nasılsınız bakalım ? İyisinizdir inşallah :D

Cuma cuma sen nereden çıktın diyenleriniz varsa sürpriz yumurtadan çıktım geldim :) Biliyorum beni hafta sonu bekliyordunuz ama ben dayanamadım bugünden paylaşıyorum bölümü :) İnşallah beğenirsiniz :)

Bölümün bir kısmı çoğunuzun hoşuna gitmeyecek biliyorum ama zaten işin iç yüzünü biliyoruz o sebeple o kısma (Yavuzla ilgili kısım ) çok takılmazsınız bence :D

Genel anlamda bölümü beğeneceğinizi umuyorum. Lütfen yorumlarınızla bunu belirtin. Beğenmediğinizi söylemekten de çekinmeyin. Bir yazar olarak yorumlarınız beni o kadar çok mutlu ediyor ki olumsuz bile olsa mutlu oluyorum okunduğumu hissediyorum :) Bu duygusal bölümde de beni yalnız bırakmayacağınıza eminim :)

Şimdi gelelim bölüme....

Keyifli okumalar, bol yorumlar...

NOT: Mendilleri hazırda bekletin, ne olur ne olmaz :)

***

           

Günlerden öyle bir gündü;
Üstüne tarih düştüğüm.
Gözümün önüne geldi birden
Balkıyan güzel yüzün.
Ve yüreğim yandı söndü,
Ter bastı avuçlarımı.
Bir işlek kovan uğultusu
Kapladı kulaklarımı.
Uzandım usulca cigarama;
Yavan ömrüme katık.
Ben o gün öldüm gülüm,
Bir daha ölmem artık.

***

Katladığı kıyafetleri küçük valizin içine koydu genç kadın. Bu eşyaları evlenirken götürmemişti Miroğlu Konağı'na. Şimdi birkaç tanesine ihtiyacı vardı. Gelmişken gerekenden fazla olanları da katlayıp götürmek için hazırladı.

''Bu?'' Leyla elindeki elbiseyi havaya kaldırıp Ahsen'e gösterdi. Ahsen iki saniye düşünüp öyle cevapladı.

''Aa, yok o kalsın. Önümüz kış.'' Leyla elbiseyi askısına takıp dolaba yeniden koydu. Eline başka bir şey alıp aynı şekilde genç kadına gösterdi.

''Hımm. O, olabilir. Ver bana.'' Leyla elindeki kıyafeti kıza uzatıp dolabın önüne yeniden geldi. Ahsen valize koyacakları bitince yerden kalkıp Leyla'nın yanına gitti. O sırada kapı çalmış ikili kapıya dönmüştü.

''Leyla kızım, Murat huysuzlandı. Bir bakıversen.''

''Tamam, Emine Abla geliyorum. Ben bir oğlana bakayım, işim bitince gelirim yine.'' Leyla görümcesinin omzunu sıvazlayıp kapıya yöneldi.

''Gerek yok. Bitti zaten. Kalanını ben hallederim.'' Leyla onay verip odadan çıkınca önündeki dolaba döndü Ahsen. Askıdaki kıyafetleri sıkıştırıp bir tarafa ayırdı. Dolabın boşalan tarafındaki orta büyüklükteki kutuyu görünce kışlıkları çıkarırken pantolonunun cebinde para bulan insanlar gibi sevinmişti. Sandık şeklindeki ahşap kutuya uzanıp kucağına aldı. Yatağına oturup kutuyu incelemeye başladı.

Yıllar önce babasının Ahsen'e verdiği kutu hep kilitli kalmıştı. Babası verirken kutunun kilidini vermemiş, 'zamanı gelince zaten açılacaktır' demişti. Murat Karahan kimsenin bulamayacağı bir yere hayatını emanet ederken kızına güveniyordu.

Ahsen ilk başlarda üstelemişti. En azından anahtarı vermesini o ne zaman isterse o zaman açabileceğini söylemişti. Babası onu dinlememiş zaten anahtarın kendisinde olmadığından bahsetmişti. Ahsen daha üstelemenin faydası olmadığını anlayınca kutuyu dolabına saklamış kısa bir süre sonra da varlığını unutmuştu.