Beautiful Sadness

Rozdział 33

-Widziałem się z Ianem.-Rzuca Adrien, pochylony nad zarzuconym papierami blatem, kiedy odwiedzam go po pracy. Kiwam głową, bo nie wiem, jak to skomentować.
-I?-Ponaglam. Nie odpowiada, więc próbuję ponownie:
-Rozmawialiście?
-Tak.
-I?
-I nic.-Odpowiada. Nie ma sposobu, żeby się z nim normalnie porozumieć. Facet jest nie do przejścia. Milczę przez kolejne dziesięć minut, zastanawiając się, czy zdołałbym stąd uciec tak, żeby tego nie zauważył, aż w końcu wzdycha i się odzywa:
-A co u Ciebie?
-U mnie?-Pytam uradowany. W końcu będę mógł przerzucić część tego przytłaczającego przerażenia na kogoś innego.
-Clive jest w szpitalu.
-Dlaczego?-Pyta Adrien tym samym, beznamiętnym tonem, w ogóle na mnie nie patrząc.
-Pobił go... Taki jeden facet. Znał mnie i... Nie chciał mi dać spokoju.-Nie wiem, jak mam mu to lepiej wytłumaczyć.
-Zgłosiliście to na policję?
-Tak. Jutro muszę się stawić na przesłuchanie. Oni i tak wiedzą kto to i gdzie jest, bo też trafił do szpitala.
-To dobrze. Będzie sprawa w sądzie, może uda wam się go wsadzić za kratki.
-Nie chcę tego. To znaczy, chcę, żeby go jakoś ukarali, ale nie mam ochoty na łażenie po sądach i powtarzanie tego wszystkiego na okrągło. Mam dość po prostu. Jakaś kompletna paranoja.-Jęczę ostentacyjnie i siadam na blacie, naprzeciw Adriena.
-Ochłoń.-Oświadcza spokojnie w tym samym momencie, w którym do mieszkania wchodzi Dominic, wnosząc ze sobą zapach jakiegoś zielska, jakby go świeżo wyjęli ze środka dzikich, zalesionych terenów.
-Cześć.-Uśmiecha się ciepło i znika w sąsiednim pomieszczeniu, niosąc karton z jakimiś ulotkami.
-O co chodzi?-Wskazuję w tamtą stronę ruchem głowy, kiedy zamykają się drzwi pokoju.
-Walczą o życie jakiejś jaszczurki, czy ropuchy... Sam nie wiem. W każdym razie ktoś chce tam zbudować elektrownię, gdzie te żaby bytują. Tam w sensie... Gdzie bytują. Tam gdzie bytują, to oni chcą budować.
-Będziesz jeszcze... Rozmawiać z Ianem?-Pytam. Robię się natrętny.
-Nie wiem. Nie mam po co.-Adrien odkłada ołówek i idzie w głąb pokoju, więc drepczę za nim.
-Dlaczego?-Pytam. Wzrusza ramionami, więc kapituluję.
-Dobra. Pójdę już. Pojadę... Zobaczę, jak się czuje Mark.-Kieruję się do drzwi.
-Właśnie! Jason z nim zerwał. Pogadaj z nim o tym, doradź mu jakoś. Ja nie jestem w tym zbyt dobry.
-W porządku. Porozmawiam. Trzymaj się.-Uśmiecham się i wychodzę. Adrien nie odpowiada.

****

Kiedy wieczorem wracam do domu, znowu zaczyna padać, a ja nadal nie mam żadnej informacji na temat Clive'a i jego stanu. Mark wbrew pozorom nie wydawał się wcale szczególnie rozbity. Był nad wyraz spokojny, porozmawiał ze mną, pocieszył mnie nieudolnie i wcale się nad sobą nie użalał, a to do niego nie podobne. Siedząc po turecku na łóżku Clive'a wykręcam numer Sandry, kompletnie ignorując to, że może właśnie robić zdjęcia na najbardziej spadzistym krańcu jakiegoś szczytu i zaraz poleci w dół kilkaset metrów, by zderzyć się z dnem mrocznego kanionu. Odbiera po trzecim sygnale.
-Halo?
-Cześć, nie przeszkadzam?-Upewniam się.
-Nie.
-Wiadomo już coś?-Pytam i staram się ze stresu nie obgryzać paznokci.
-Nie. Nie martw się. Zadzwonię, jak będzie przytomny i będziemy mieć jakieś wyniki. Daj spokój...-Szepcze. Wiem, że chce mnie desperacko pocieszyć, ale to wcale nie działa.
-Rozmawiałeś już z policją?-Pyta po dłuższej chwili.
-Jutro rano mam się stawić...
-To śpij już.-Wchodzi mi w słowo, a potem kończy połączenie. Oddycham głęboko i odkładam telefon. Znowu jestem kompletnie sam. W zasadzie byłem sam przez większą część mojego życia i dopóki nie dotarło do mnie, że bycie samemu wcale nie jest super, to mi to szczególnie nie przeszkadzało. A teraz przeszkadza. I to perfidnie. Nie umiem sobie wyobrazić swojego życia bez ludzi, do których jednak, chcąc nie chcąc się przywiązałem. Jak się można nie przywiązywać? Musiałbym mieć mentalność Davida.