Somebody To Call Mine (Completed)

KABANATA XXXI

Lingid sa kaalaman niya ay sumunod ako. Nakita ko ang pagmamadali niya sa paghahanda ng pagkain. Mula sa pagkuha ng plato, utensils at baso sa tokador ay punong-puno ng pagmamadlai. Maya-maya aay binuksan niya ang medicine cabinet sa dingding at kumuha ng ilang piraso ng gamut.

Parang may bumulong sakin na lapitan siya at yakapin mula sa likod.

"Mandy"  naramdaman ko ang pagkabigla niya. BAhagya siyang natigilan at naiwan sa ere ang kamay niyang tangan ang ilang tabletas. Pinagdikit ko ang aming katawan habang nanatili ang braso ko sa beywang niya.

"I love you Ken!"  mas hinigpitan ko ang kapit sakanya na parang takot na takot akong pakawalan siya. Ngayon ko lang naramdaman to. Ang takot na sa oras na bitawan ko siya ay tuluyan na siyang mawawala sakin.

I felt his hands on top of mine and I fear that he will remove my hug so I tighten it more. "Hindi ko na kayang iwasan mo pa ko, Ken. I deserve the cold treatment but please let's talk." nabasag na ng tuluyan ang boses ko.

Pero si Ken ay nanatili sa kaniyang pwesto. Sobrang tahimik niya. Hinayaan lang niya kong yumakap at magsalita sa kaniyang likuran na para bang sinasabing 'Sige makikinig ako'.

"K-kasalanan ko to eh. Hindi ko sinasadyang makalimutan yun Ken. I won't make any excuses for that. I accept that it's entirely my fault. Let me make it up to you. Just give me a chance and I'll be better. Please Ken let's patch this up. Please!" Pagmamakaawa ko sa kanya.

Kinakabahan ako sa sasabihin niya. Hindi ko gusto ang pagiging tahimik lang niya sa buong panahon na nagsasalita ako. Kapagkuwa'y hinawakan niya ang aking kamay at marahang humarap sa akin. Nanunuot ang kaniyang mga titig na kahit hindi ko magawang tingnan siya ay ramdam kong nakatitig siya sa akin.  

Pinunasa niya ang mga luha ko gamit ang likod ng palad niya, "Do you love me?" tanong niya.

Titig na titig siya sa aking mga mata. Kitang-kita ko ang bahid ng pangamba sa kaniyang mukha at ang kakaibang tension sa kaniyang mga panga. "I love you Ken. I really really love you!"  hindi na ko nag-alinlangang sagutin ang tanong niya.

Sumilay ang ngiti sa kaniyang labi. Humigpit din ang hawak niya sa balikat ko. Lalo tuloy akong kinabahan. May mali ba sa sinabi ko?

"Wala na tayong pag-uusapan pa." bigla siyang tumalikod at pinasadahan ng kamay niya ang buhok. Nanatili lang akong nakamasid sakanya. HInihintay ang susunod niyang gagawin.

Maya-maya ay muli siyang humarap at mabilis na hinagkan ang labi ko. Sa sobrang pagkabigla ay napakapit ako sa kaniyang leeg upang hindi tuluyang bumigay ang aking tuhod. Sinimsim niya ang bawat parte ng aking labi na para bang sabik na sabik na ito'y muling tikman.

Mga halik na punong-puno ng pananabik. Halik na tumunaw sa lahat ng pangamba ko sa tunay na nararamdamng naming sa isa't-isa. Nararamdaman ko ang pagnsi ng kaniyang mga labi sa pagitan n gaming halik. Hindi ko na alam kung ang init ban a nararamdaman ko ay dala ng lagnat o ang alab ng aming damdamin.

Bumaba ang kaniyang halik sa leeg ko at naramdaman ko ang paghagod ng kaniyang kamay sa nakaarkong likod ko. Lumayo siya at huminga ng malalim. Kapwa kami naghahabol ng hininga.

"That's fvcking close." Bulong niya.

Pinagdinikit niya ang mga noo namin. Inilapat ko ang aking kamay sa matigas niyang dibdib. Ramdam na ramdam ko ang lakas ng pintig ng puso niya na animo'y nagwawala na sa sobrnag kasiyahan. Maging ang puso ko ay hindi na mapakali. Anumang oras ngayon ay handa na siyang lumabas at magtatalon sa harapan namin dalawa. Ganun kalakas ang epekto naming sa isa't-isa.

"You really are my fvcking drug." Maging ako ay napahagikgik na sa sinabi niya. Behind his shorts is a tent. A huge tent and I know it's because of our burning session.

"I love you Ken. Don't ever doubt that. I will love you and no other man will come close to the love I have for you." Mabilis ko siyang hinalikan.

 Tumikhim siya, "I love you, you love me. Let's go and make babies."  He sang in the tune of that famous kiddie show.

Humagalpak siya ng tawa, "I never thought I'll be this corny." He chuckled.

Napatanga ko sakanya. Umiling siya at hinalikan ang noo ko."Tara na, hwag ka ng matulala diyan."

"O-okay na tayo?"

Tumawang siyang muli at ikinulong ako sa kaniyang bisig. "We're okay and it will not get any better than this."

I smiled and felt the tingling happiness in my heart.

This is where we both belong. Together.

AN: PAsensya na sobrang ikli, I'm working kasi on the outline of STCM para mas madaling gumawa ng update and I'm sorting something outside wattpad.

Sa weekends na lang ulit kung kakayanin XD

_RHEN_