Breakdown

Kabanata 33

Im so sorry! Sobrang busy sa school. Hindi ko pa naedit. But, enjoy reading!

5 YEARS LATER

"Thank you for being part of the team Irish, you know your presence is really needed."

Napangiti ako sa manager ng kompanyang pinapasukan ko dito sa California. Matagal na rin akong nagtatrabaho rito, I think almost three years akong nagtrabaho dito after ng operasyon ni papa.

"I cant do it without your help Ms. White. Thank you so much."

Umiling siya at hinawakan ang kamay ko.

"You are always too formal towards me. We've been working together for three years  and you still address me formally. I told you just call me Vi."

"Nah. I respect you as my boss but if thats what you want then I'll call you Vi."

Pumalakpak siya sa harap ko at sobrang saya sa sinabi ko.

"That's better."

Tumingin ito sa relo at umangat ang tingin saakin.

"Oh it's time to go. We'll see each other tomorrow, okay?"

Tumango ako, kumaway at nagpaalam na rin. Nagpakawala ako ng malalim na hininga bago nag pasyang lumabas at umuwi na rin.

It's been five years pero hindi ko parin makalimutan ang lahat. Ang daming nangyari sa limang taong malayo ako sa pilipinas. Masakit pero sa huli alam kong tama rin ang ginawa kong desisyon. Naging mas matibay at matapang ako sa mga pagsubok na binigay sakin and Im proud to say that I've move on from everything that's hurting me. I'm free now but still discovering the greatness of the world. I will live my life happily amd no worries.

May mga bagay talaga na hindi pwede ipilit kahit anong gawin mo. I love him so much. I trust him. We could be stronger together but he dont trust me enough. We could make it together until the end but he's the one who let go of me. I tried my best but in the end I realize it was hopeless. Wala siyang tiwala sakin.

"Just go. Yan naman talaga ang palagi mong ginagawa. Breaking your promises and leaving my side, that's what youre good at."

Ipinilig ko ang ulo. Hindi ko napansin ang butil ng luha na kumawala sa mga mata ko. Here I am again. I have move on pero may mga kabanata talaga sa buhay ko na hindi ko maiwasang maluha bigla kapag naaalala ko.

Tumunog ang cellphone ko sa loob ng bag. Kinuha ko naman to agad at binasa ang namecard sa screen.

Tan calling...

Agad kong sinagot ang tawag.

"Hello Tan?"

"Are you done? Sunduin na kita?"

"Yup pero di mo nako kailangan sunduin, I'm on my way home."

Narinig ko sa kabilang linya ang pagmaktol niya at buntong hininga kaya tipid akong napangiti.

"Why didnt you wait for me? I told you I'm going to fetch you."

Tumawa ako sa sinabi niya.

"Wala yata akong naaalala na sumagot ako ng oo."

"Oh great. Now I'm assuming again."

Tumawa ako ulit at tinanaw sa labas ang kahabaan ng daan.

"Lage mo kasi akong pinapangunahan. Sorry but thanks Tan. Kaya ko naman umuwi mag-isa."

Biglang tumahimik ang kabilang linya.

"Okay. Text me if you gone home safe. Dont forget to tell ninong and ninang that I miss them."