Never forget you

31

Ik loop de kamer van Robin binnen. Birgit is er al. Ze ligt in het ziekenhuis. Al snel toen ze in het ziekenhuis waren aangekomen had Thomas Logan gebeld. Jammer genoeg met slecht nieuws. Haar babies hadden het niet overleefd. Ik leg de bloemen naast het bed van Robin neer. Ik kijk naar hen. Robin die is nog in haar narcose. Thomas heeft zijn handen gevouwen en zijn ogen zijn helemaal nat. Hij staat op en loopt naar de wastafel. Hij vult een glas met water. 'Ze heeft een hersenschudding.' zegt hij, je kan aan zijn stem horen dat die cool probeert over te komen, alsof die niet elk moment moet gaan huilen. 'Ik vind het zo.. zo erg!' zeg ik. 'Het is jou schuld niet.'

Ik voel mijn telefoon trillen, ik kijk er gauw op. Misschien is het wel Aiden met een vraag over Fella. Ik durfde hem niet hier mee naar toe te nemen, kon misschien verkeerd vallen. O, weer Zakir. Hij heeft wel iets van 20 berichten achter gelaten nadat die doorhad dat ik weg was. Ze verschillen van aardig naar driegend. Ik stop me telefoon weer terug in me zak. Beer en ik blijven er nog ongeveer een uurtje en gaan dan weg. 

We lopen door de gangen. 'Ik kan niet geloven dat ze dit heeft gedaan!' Roept Birgit door de gang. 'Ik ook niet! Ze heeft eigenlijk Robins kinderen.. vermoord.' Birgit schud haar hoofd. 'Er is echt wat mis met dat wijf! Ik hoorde de politie praten over TBS.' Ik sla me hand voor me mond. 'Dat is wel heftig hoor.' Birgit haalt haar schouders op. 'I don't care, ik wil haar gewoon nooit meer zien.' We nemen afscheid van elkaar. 

Ik loop nog een stukje verder en dan zie ik een vrolijke jongen met een buggy, met een nog vrolijker jongetje erin. 'Heey.' Hij geeft me een knuffel. Op een of andere manier wil ik niet uit zijn armen, hij vind het gelukkig niet erg en houd zijn arm om mijn terwijl we verder lopen. 'Hoe was het?' vraagt hij. 'Voor het eerst in me leven was Robin stil.' zeg ik zodat ik niet in huilen ga uitbarsten. Hij drukt me nog dichter tegen zich aan. 'Haar babies waren eigenlijk al dood na de eerste klap.' Er rolt een traan over mijn wang. 'We kunnen er ook later over praten, als je wil.' Ik veeg me traan weg en kijk hem lief aan. 'Je bent zo lief.' Ik sla mijn arm om zijn middel en zo lopen we verder. 

'Fella en ik zagen op de weg hierheen een leuk speeltuintje met een kraampje die churros verkoopt. En eh.. nou wou hij daar graag heen.' Hij kijkt me onschuldig met stralende ogen aan. 'Ja?' Vraag ik terwijl ik het antwoord al weet.

We zitten met zn drieeen bij het speeltuintje. Aiden en ik delen samen 1 zakje churros. Aiden zit met Fella op schoot, hij is helemaal gek op hem. 'Ik kwam hier vroeger vaak met me ouders.' begint Aiden. 'Dan gleed ik van de glijbaan en dan ving me vader me op. En daar.' Hij wijst naar de schommels. 'Zakir die duwde me altijd.' Hij zucht tevreden. 'Goeie herinneringen aan deze plek. En het beste is.. nu kan ik ze met iemand delen, jij.' 'Awh.' Ik ga tegen hem aanzitten en hij legt een arm om mijn schouder. 'Jij bent 22 toch?' 'Yes.' 'En welke opleiding deed je ook al weer?' 'Geneeskunde, ja ooit op een dag wil ik mensen kunnen beter maken, net als mijn vader.' 'Je vader? Is die ook dokter dan?' 'Ja zeker, bijna iedereen in mijn familie, alleen Zakir besloot wat anders te doen.' 'O wauw.' Ik ben op dit moment zo verbaast, Zakir heeft me dit nooit verteld. Niet dat ik er naar vroeg ofzo.. maar ik bedenk me nu gewoon dat ik hele andere gesprekken had met hem. 'Mijn moeder is verpleegster in het ziekenhuis.' Ik lach. 'Aiden van den Berg, jij hebt me zoveel te vertellen.' Ik kijk hem aan en bijt zachtjes op mijn lip. Hij kijkt mij terug aan, hij heeft zulke lieve ogen. Hij gaat mijn zijn vinger langs mijn haar en schuift het naar achter. 'Misschien moeten we dan maar eens op een echte date gaan.' Mijn mondhoeken krullen omhoog. 'A date it is.' 

Aiden pakt zijn Iphone en haalt oortjes uit zijn zakken. Hij geeft er een aan mij en de ander stopt die in zijn eigen oor. Hij zet een spotify playlist aan. 'Omg ik hou van dit nummer!' Het is Malibu van Miley Cyrus, en nu ik het met Aiden luister voelt het gewoon perfect. ' Waarom luister een jongen zoals jou, dit nummer.' Hij lacht geheimzinnig, 'Misschien vanochtend toen je je spotify open had laten staan, zag ik dit nummer.' Ik lach en geeft hem een stootje in zijn zij. Er gaan zo een paar minuten voorbij. Ineens voel ik een ijskoude greep op mijn schouder. Ik open mij ogen en zie Zakir naast mij staan. 

'Dankje wel broertje, maar ik neem het hier wel weer van je over.' Hij loopt naar Aiden toe en haalt Fella van zijn schoot. 'Kom schat, we gaan.' Ik lach verbaast. 'Nee! Ik blijf hier met Aiden.' Hij kijkt mij bozig aan en trekt aan mij arm. 'Lieverd, je komt nu met me mee naar huis, Fella heeft zijn slaap nodig.' 'Pff tis mijn kind! Ik weet zelf het best wat die nodig heeft.' Hij kijkt mij.. zijn blik is niet eens te omschrijven, zo angst aanjagend. Aiden staat op. 'Laat haar, man. Als ze wil blijven dan blijft ze toch.' Zakir schraapt zijn  keel en zet Fella terug in zijn wagen. uit het niets slaat die Aiden. 'Omg!' Ik bekommer me gelijk over hem. Ik haal zijn hand voor zijn neus weg. 'Je hebt hem een bloedneus geslagen idioot!' Hij trekt me aan me arm mee en duwt Fella vooruit. 'Wij gaan nu naar huis.'