Never forget you

13

We zijn snel naar het ziekenhuis gerusht. De weeen zaten zo vlak achterelkaar dat het niet anders kan dan nu te moeten bevallen. Ik lig in een bed te creperen van de pijn. Logan staat naast me met een washandje mijn gezicht droog te maken van het zweet. 'Jezus cristus, ik ga nooit meer een kind nemen!' Ik pak zijn hand vast en sta op uit het bed. Samen met hem loop ik door de kamer. Ik voel me net een oude oma, met een hand op mijn rug en iemand nodig hebben om te kunnen lopen. Hij wrijft over mijn rug. 'Je doet het goed zo!' Ik stop abrupt met lopen en kijk hem verwijtend aan. 'O ja?! Ik doe het goed! Zie je hier dan nu een baby?!' Hij kijkt ongemakkelijk om zich heen. 'Ja dacht ik ook al.' Ik zet nog een stap maar gelijk komt er een pijn van hier tot Tokio. 'OOOEEEH!' Ik schiet naar achter van de pijn waardoor ik achterover val (duuh logisch) Maar gelukkig is Logan nog net op tijd om mij op te vangen. 'Okey jij gaat nu weer in je bed liggen!' zegt hij beschermend maar toch op een commanderende toon. Ik kijk hem arrogant aan. 'Bitch als ik wil staan... dan ga ik facking staan!' 

De deur gaat open en de dokter komt binnen lopen. 'Ah gezellig!' zegt hij glimlachend. Logan en ik lachen allebei geforceerd. De dokter trekt zijn plastic handschoentjes aan. 'Als u even wilt gaan liggen, dan ga ik kijken hoever je bent.' Ik knik mijn hoofd en slof voetje voor voetje terug naar me bed. Halleluja deze pijn is intens! Ik ga met mijn benen gespreid liggen en de dokter voelt. 'Netjes, 9 centimeter. Nog wat erbij en je kan beginnen met persen.' Zegt die weer met een vriendelijke glimlach. Ik vermoeid met een zucht draai me hoofd en laat het op het kussen vallen. Ik steek me hand uit naar Logan, hij pakt hem aan. Ik kijk oprecht naar hem. 'Logan, ik hou van je...maar op dit moment haat ik je echt. Met heel mijn hart.' Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. 'Ik ook van jou.' 

*zo ongeveer een uurtje later*

'JEZUS CRISTUS, HALLELUJA. GODVERDOMME!' Vermoeid laat ik me terug in me kussen vallen en begin te snikken. 'Ik kan dit niet.. het doet echt zeer...' Ik voel me licht in me hoofd worden en knipper een paar keer met me ogen. De deur gaat open en Birgit komt binnen lopen. 'Heey girl.' zegt ze voorzichtig. Ze komt aan de andere kant van het bed staan en pakt me hand vast. 'Ik ben er nu, alles komt goed.' Ik knik zwakjes me hoofd. Ik voel me totaal niet goed. De gezichten in de kamer die worden wazig en vervagen allemaal. Ik krijg allemaal zwartje vlekjes voor me ogen totdat het helemaal zwart word. Me ogen vallen langzaam dicht.

Next day

Ik word wakker van het gepraat in de kamer. Mijn ogen doe ik langzaam open, het eerste wat ik zie is een grote teddybeer. 'Omg ze is wakker!' zegt Sanne. Ik frons me wenkbrauwen. 'Sanne? Robin?' Robin draait zich ook om. 'Hey...' Ze komt naast me op bed zitten. 'Gefeliciteerd met je zoontje.' Ik glimlach. 'Dankje.' Zoontje... Volgens mij dringt het nu pas echt goed tot me door. Ik ben moeder! Een echte mama. 'Ja we hebben maar die beer gekocht want ja..' Sanne die blijft twijfeld op afstand staan. De sfeer is om te snijden. Ik doe mijn armen wijd.'Kom, jullie zijn nogsteeds mijn friends!' Sanne haalt opgelucht adem en knuffelen elkaar. Logan komt de kamer ingereden met een rolstoel in zijn hand. 'Klaar om ons prachtige creatie te bewonderen?' Ik kijk naar het blije gezicht van Logan, wat mij gelijk ook blij maakt. 'Je ouders zijn er al.' Zegt Birgit, niet weg te slaan bij hem. 'Heb je al een naam?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en stap in de rolstoel. 

We komen aan in de kamer waar alle baby's in  de couveuse liggen. Zodra Logan mij voor mijn kindje zet springen de tranen in mijn ogen. 'Omg...' Ik steek mijn hand in het gat en voel zijn perfect zachte huidje. Hij is er eindelijk en dan kan ik hem alsnog niet vasthouden... '...Zo perfect...' Logan komt gehurkt voor me zitten. 'Dit had je toch niet willen missen.' Hij kijkt mij trots aan. Ik bijt op mijn lip. 'In nog geen miljoen jaar.' Ik streel hem over zijn armpje. 'Mijn kleine Fella.'