Never forget you

8

Maandag

Bij het van biologie hebben we het over voortplanting, hoe toepasselijk. De leraar kijkt Logan en mij steeds aan, alsof die ermee wil zeggen dat we naar hem hadden moeten luisteren. Ik zit naast Sanne achter ons zitten Robin en Birgit. Sanne is niet altijd de slimste en vraagt mij steeds vragen over de zwangerschap en hoe het is gebeurd. We moeten in een viertal werken. Sanne en ik draaien onze  tafel tegen die van Birgit en Robin. Voor het eerst in 3 maanden hebben  Birgit en ik weer oogcontact met elkaar, maar dat was ook maar van korte duur. Na een tijdje komt Logan naar ons gelopen. 'Heey kun je even met je mee komen?'  'Nee je ziet toch dat ik bezig ben?' Hij blijft staan en kijkt mij smekend aan. 'Okey goed ik kom al.' Ik laat me  werk uit mijn handen vallen en sta op. 'Sorry hoor ben zo weer terug.' We lopen samen het lokaal uit naar de wc voor jongens en meisjes. 'Wat is er met jou, je hebt de hele dag nog geen woord tegen me gezegd, sterker nog je hebt nog niet eens tegen me gepraat!' 'Ach man laat me toch met rust!' 'Ik weet niet hoor maar je draagt mijn kind!' 'Die je niet eens wilt!' Zeg ik kwaad. 'Wat?!' Logan zet van verbazing een stap naar achter. 'Hoe kom je daar nou weer bij?' 'Eh nou even denken hoor, je hebt een relatie met Mandie en als je zin hebt kom je weer terug naar mij ik ben gewoon klaar met jou! Ga lekker naar dat afgelebberde wijf van je, maar aan mij kom je niet meer!' Ik kijk hem boos aan. 'O ja?' Zegt die gemeen. 'Ja.' zeg ik zelfverzekerd. Hij lacht. 'Tuurlijk.' Wanneer die in de opening staat draai die zicht om. 'Even voor de duidelijkheid, jij bent hier degene die het hardst roept dat je het niet wilt.' Hij loopt de wc uit naar het klaslokaal. Ik was mijn gezicht en loop dan ook terug. 

Ik ga op me  plek zitten. 'Wat is er aan de hand?' Vragen Robin ene Sanne tegelijk. Robin kijkt me nieuwsgierig aan Sanne juist bezorgd. Birgit helemaal niet. Ik snuif me neus. 'Er is niks.' 'Ik geloof je niet.' zegt Sanne. 'Nee ik ook niet.' zegt Robin. Ik zucht en ga onderuit op mijn stoel zitten. Ik kijk Logan geïrriteerd aan. Wanneer Logan ook mijn kant uitkijkt begint hij te lachen. De leraar word uit het lokaal geroepen door me mentor. Als die terug komt in het lokaal loopt die naar me toe en fluistert wat in mijn oor. 'Wat?!' Ik sta op en pak mijn spullen.  'Wat is er?' vraagt Sanne. 'Ik moet naar het ziekenhuis!' Logan kijkt  me geschrokken aan. 'Wat is er dan?' vraagt Sanne. 'Niks maar ik moet gaan doeg!' 

Ik ben in het ziekenhuis, mijn moeder haalde mijn zusje op van school, toen er uit het niets een auto uit een zij straatje kwam en hun aanreed. Met mijn  moeder gaat het wel maar met mijn zusje is het erger. Ik leun met mijn hoofd op de schouder van haar vader. 'Het komt toch nog wel goed met Kimberley?' Me vader zucht. 'Ja natuurlijk met je moeder gaat nu toch ook alles goed? Ik ga even naar de wc en daarna naar je moeder.' Hij staat op en geeft me een kus op me voorhoofd. Daarna loopt hij weg. Ik sta op en loopt naar de kamer van haar zusje. Ik staat er voor het raam, naar binnen mag nog niet. In de verte hoor ze stemmen van een man en een vrouw en een vrolijk kindje. Het komt steeds dichterbij. 'Katie?!' Ik draai me om en voor me staan Florian Birgit en in de buggy Sem. 'O is het al zo laat?' Birgit doet net alsof ze op een horloge kijkt. 'Kom we moeten verder.' De blik van Florian dwaalt af naar mijn buik. 'Kom schat we gaan.' zegt Birgit. Terwijl ze weglopen hoor ik  Florian tegen Birgit zeggen dat ik boller qua buik ben geworden. Waarop op Birgit antwoord dat hij het zich verbeeld.Ik pak mijn buik vast, hij heeft gelijk en het is ook duidelijk te zien. Ik loop naar de kamer waar haar moeder ligt. Mijn vader zit naast haar bed en houd haar hand vast. Ze praten over hun laatste film. 'Dag schat!' Zegt me moeder vrolijk. Ik glimlach. Ik loop naar het uiteinde van het bed en gaat erachter staan. 'Mam pap ik moet jullie wat vertellen... Ik ben zwanger.'  'Wat!' Roepen me ouders tegelijk. Me vader staat op uit zijn stoel. Hij loopt rondjes door de kamer en wrijft over zijn voorhoofd. 'Hoe lang al!' Zijn stem buldert door de hele kamer. '18 weken.' 'Maar schatje hoe heeft dat kunnen gebeuren?' 'Ik weet het niet ik deed de laatste weken dubble Dutch because I thought that he was cheating on me...' 'Wat dat ook nog!' Roept me vader. 'En wat vind hij van dit!' 'Geweldig alleen hij is nu met Mandie...' 'Kom een hier liefie.' Me  moeder opent haar armen. Ik kom naast haar op bed in haar armen zitten. 'O als dat Jones kind in mijn handen krijg... hij is voorlopig niet jarig! Hij komt niet meer in de buurt van mijn dochter!' 'Pap doe normaal, hij is de vader van mijn kind hij wil het ook!' Ik sta op en loop naar hem toe. 'Zijn vader is zelf Eén van de beste advocaten van het land he, daar kun je niet tegen op.' 'Kan me niet schelen, ik zet je op een andere school of nee je krijgt thuis les van nu af aan.'  'Mark dat hoeft toch allemaal niet?' Probeert me moeder. 'Jawel, ons huis ons grondgebied daarvan kunnen we hem wegsturen totdat de baby er is en dan zien we wel weer verder.' me  vader pakt zijn telefoon uit z'n zak en loopt al bellend de kamer uit. Ik draai me om naar haar moeder. 'Mam?'  'Kom naast me liggen.' Ik doe wat ze zegt. Me moeder legt een hand op me buik. 'Hoe heb je nou zo stom kunnen zijn.' 'Ik weet het niet, we waren misschien een beetje aangeschoten en ik denk dat we het toen zijn vergeten.' 'Wie had dat gedacht, mijn dochter sixteen and pregnant.'