Never forget you

16

Woensdag

Logan heeft op de bank geslapen. Ik kom slaperig met in mijn arm Fella, de woonkamer in. Ik loop naar de keuken en maak flesvoeding klaar. 'Waarom deed je gister nou zo raar dan?' Vraag ik al gapend. 'O ik was ehm gewoon moe..' zijn stem klinkt afwezig. 'Okey?' Ie loop naar de magnetron en stop de fles erin. 'Ik wou dus eh bij mijn ouders gaan intrekken.' Hij gaapt en rekt zich uit. 'Maar eh die zijn naar Amerika ofzo dus eh ja, hij kijkt haar schuldig aan. Ik ga eh bij Mandie slapen.' Ik ben even verward, ik had het natuurlijk wel zien aankomen maar toch. De magnetron gaat af, ik haal het flesje eruit en ga op de bank zitten. 'Dus je gaat met Mandie samenwonen?' Vraag ik voorzichtig. Logan legt zijn hoofd in zijn handen en knikt schuldig. 'O.' Ik doe het flesje in zijn mond. 'Nou ja ik ging toch met Zakir dus..' 'Ik ga me aankleden inpakken en dan ben ik weg.' We durven mekaar amper aan te kijken.

Een uurtje later is die klaar. Ik zit op de bank tv te kijken. Logan legt zijn tassen neer en loopt naar Fella toe, hij pakt hem vast en knuffelt hem alsof het de laatste keer is dat die hem ziet. Ik kan niet ontkennen dat het iets met me doet. Van binnen voelt het alsof er een stukje van mijn hart afbreekt. De jongen van wie ik al die jaren gehouden heeft en van alles mee heb gedeeld, zie ik nu gaan. Na zo'n 5 minuten legt die hem terug in de box en geeft een brief aan mij. 'Hier, ik dacht dit is makkelijker ofzo ik weet niet.' Logan ontwijkt mijn blik omdat die tranen in zijn ogen heeft. 'O okey.' 'Pas lezen als ik weg ben okey?' Ik knik. 'Ja is goed, zal ik doen...' 'Okey dan zie ik je vast wel weer een keer..' Hij pakt zijn tassen van de grond en legt zijn sleutel op de keukentafel neer. 'Doei.'

Wanneer die weg is maak ik gelijk de brief open.

Katie,

Ik kan en ga niet ontkennen dat ik nogsteeds van je hou. Maar jij wil niet meer verder en dat is oke, tis niet jou schuld. Het is die van mij en ik voel me er nog elke dag heel stom over, over wat ik met Mandie heb gedaan, ik dacht afwisseling, ik dacht Mandie is het voor mij. Maar dat is allemaal niet waar. Maar ik hou helemaal niet van Manide. Ik hou van jou en ik was bang om daar aan toe te geven dat het voor eeuwig zou zijn, vooral omdat je zwanger werd van ons kind. Het werd allemaal ineenkeer zo echt. Realistisch. Mandie was gewoon niks meer dan afleiding voor de realiteit. Wat natuurlijk heel stom en dom van me was, omdat ik niet zag wat voor moois ik wel niet had. Er gaan dagen voorbij, en elke dag is er eentje meer dat wij uit elkaar zijn gegroeid. Maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je heb gedacht. En je hebt gelijk, als we nog bij elkaar zouden blijven ga ik je waarschijnlijk wel pijn doen en dat wil ik echt niet, dus ik denk dat het beter is als onze wegen scheiden en gescheiden blijven. Maar dat zegt niet dat ik Fella niet meer wil zien of geen goede vader voor hem wil zijn. Ik hoop voor je dat je gelukkig word met Nabil. En van hem kun je zeker zeggen dat die je nooit pijn zal doen, tenminste niet op de manier die ik deed. En ik heb er ook spijt van. Elke keer als ik naar mezelf in de spiegel kijk denk ik, je zult nooit oud worden met het meisje waar je zo van houd. En dan haat ik mezelf alleen maar nog meer dan dat ik deed. Ik ben je allang dankbaar genoeg dat je het zolang met me uithield en je me zoveel kansen hebt gegeven. Je vader had gelijk over, mij over alles wat die van me dacht, heeft die uit eindelijk toch gelijk: je kan veel beter dan mij.  

Logan     

Ik druk de brief tegen mijn hart aan. Zonder dat ik het wou, heb ik toch tranen in mijn ogen. Ik kijk naar Fella die in die box ligt te pruttelen. 'Je papa houd nog van mij, maar hij wil me geen pijn doen maar ik hou ook nog van hem..' mijn
blik dwaalt af naar de grond. Ik wil hem niet kwijt..