CORDELIA

SONUN BAŞLANGICI (FİNAL)

Elimdeki mektubun devamını açtım.

“Seni iki saniye bile görmek her şeye bedel. Sakın bana kızma. Dayanamadım hasretine ne yapayım? Şimdi beni arama Ela. Sadece seni görmek için geldim Antalya’ya bugün. Gidiyorum yine. YGS’ye hazırlanmanı istiyorum. Seninle yemeğe çıktığımızda tıpkı baban gibi adaletli ve başarılı bir avukat olmak istediğini söylemiştin. Bunu söz vermişsin gibi kabul ediyorum.

Beni merak etme. Ben bu hasret bittiğinde vuslatımız için çalışıyorum. Seni unutmadım, unutmayacağım. Her saniye özleminle yanıyorum..

-Bora”

Kağıt gözyaşlarımdan mendil gibi olmuştu. Dizlerimin üzerine çöktüm ve ellerimle yüzümü kapatıp yolda saatlerce ağladım. Canım çok yanıyordu. Nefes alamıyordum. Kemal Yetkiner’in de, İpek’in de anlaşmalarında canları cehennemeydi!

Tarih: 17.03.2014

İnanılmaz bir hızla YGS’ye hazırlanıyorum. Bora’ya söz verince tutmam gerekirdi. Okula gidilmiyordu artık. Bende evde çalışıyordum. Bir saatimi bile boş geçirmemeye karalıyım. Emir ve Caner’le eskisi gibi konuşamıyorum artık. Onlarında hazırlanmaları gerekiyor.

Ama Sena’yla her gün telefonda konuşuyorduk. Anlattığına göre İpek hala Bora’yı benim sakladığımı düşünüyor. Ne düşündüğü zerre umurumda değil. İstediğini düşünebilir. Tuna tamamen iyileşmiş. Arada çıkan ateşi artık o kadar tehlikeli değilmiş.

Tuna ile olan aşklarını her anlattığında kalbime bir bıçak saplanıyor ve içimde çevriliyordu. Bora ile öyle olmak için neler vermezdim ki!

Tarih:23.03.2014

YGS’den çıktım ve sana yazıyorum. Sınavım harika geçti. Sınava girdiğim okuldan çıkarken kapıda Bora’yı görüyormuş gibi oldum ve en yakındaki banka çömüp saatlerce ağladım yine. Şu an bu sayfalara yazarken bile ağlıyorum. Kalbim çok acıyor. Eğer Bora’yı biraz daha göremezsem.. böyle şeyler düşünmek istemiyorum. Tek istediğim sayfalarına Bora’yla vuslatımızın gerçekleştiğini de yazmak.

Tarih:02.04.2014

Günler geçmiyor sanki. YGS bitti derken LYS duruyor karşımda. Bora’ya verdiğim söz olmasa zerre çalışasım yok. Onunla gelecek hayalleri kurmaktan kendimi alamıyorum. Ama sonra onun nerede olduğunu bile bilmediğim geliyor aklıma. Çöküyorum yatağıma yine ağlıyorum.

Ağlamak, Bora’yı özlemek benim için artık günlük iş haline geldi. Ağlamadan, Bora’yı düşünmeden geçirdiğim tek bir günüm yok. Teyzem benim için endişeleniyor. Annemi aramış. Annem LYS’ye İzmir’de girebileceğimi söyledi. Ama bunu reddettim. İzmir’in eski adıyla Cordelia’nın Bora olmadan benim için anlamı yok. Sadece eski güzel günlerimi hatırlatıp canımı daha çok yakacak.