This Is Us (Voltooid)

33

"Kom voortaan naar binnen als het regent" zeurt Wendy. Ik rol met mijn ogen.

Daarna lopen we door naar de kamer. Ik noem het niet mijn kamer, want het voelt niet zo.

We zitten in mijn kamer een beetje te kletsen als Wendy binnenkomt met het avondeten. "Laten we even nieuw verband erom doen" zegt ze. Ik knik en trek mijn broek voorzichtig uit en Jayden helpt me.

Wendy haalt het verband eraf en ik bekijk mijn wond. Het begint al te helen. Voorzichtig raak ik het aan. Het voelt naar. "Het word al beter" deelt Wendy mee. Ze doet een nieuw verband erom en begint dan aan de steekwond. Ik draai mijn hoofd, want die ziet er echt vreselijk uit.

Als ze klaar is gaat ze weer weg en laat ons ons eten opeten. Niet veel later komt Jill de kamer binnen. Ze rent naar me toe en knuffelt me. "Wat is er gebeurt?" vraagt ze. Ik kijk Jayden hulpeloos aan. "Verkeerde plek, verkeerde tijd" legt hij uit. Jill kijkt me vragend aan. "Ik leg het later nog wel uit" zeg ik. Ze knikt begrijpend.

"Dus, dit is Jayden?" vraagt ze. Ik knik en glimlach. "Je vriendje" vult ze aan. Mijn glimlach word nog breder. "Ja" zeg ik. Jayden geeft me een kus op mijn voorhoofd. Jill blijft nog een tijdje kletsen, maar uiteindelijk gaat ze weg.
Als ze in de deur opening staat draait ze zich om en zegt ze: "morgen komt Emma." Ik knik en zwaai haar uit.

Daarna draai ik me om naar Jayden. "Wat heb je ze verteld?" vraag ik. "Dat er een overval was en dat de mannen gewapend waren" zegt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan. "En al het lawaai dan?" vraag ik. "Mensen dachten dat het het onweer was" zegt hij schouderophalend. "We waren zo hoog dat niemand het heeft gezien" legt hij uit. "En Milo?" vraag ik. "Hij heeft Melinda neergeschoten" zegt Jayden.

Ik haal diep adem. "Waar is Sander?" Als hij niet is neergeschoten dan is hij wel heel erg gewond. Jayden slaat zijn ogen neer. "Ook in dit ziekenhuis" zegt hij. Mijn adem stokt in mijn keel. Gelijk voel ik me niet meer veilig hier.

"Zullen we gaan slapen?" vraag ik aan hem. Jayden knikt en helpt me om goed te gaan liggen. Er is een bed naast dat van mij gezet. Hij trekt de deken verder over me heen en ik kijk hem dankbaar aan. Daarna gaat hij in zijn eigen bed liggen.

Ik kijk naar het plafond. Wat nou als Sander hier opeens naar binnen komt? Als hij me wil vermoorden?

"Jayden?" fluister ik vragend. Hij mompelt een vaag geluidje. "Mag ik bij jou liggen?" vraag ik. "Altijd" is zijn antwoord en ik glimlach. Ik hoor dat hij opstaat en even later voel ik het matras naast me indeuken.

Jayden legt zijn armen om me heen en ik kruip dichter tegen hem aan. Het voelt veilig zo, of althans veiliger. Als snel vallen mijn ogen dicht en val ik in een diepe slaap.

*******

De week in het ziekenhuis leek wel eeuwen te duren. Dit is de laatste dag dat ik hier moet zijn en Milo is niet langs gekomen. Ik mis hem echt heel erg. Emma en Jill zijn wel heel vaak langsgekomen. En mijn moeder kwam ook geregeld. Jayden is de hele week hier blijven slapen en Lilly ligt nog steeds in coma. Daan begint er steeds slechter uit te zien en hij slaapt niet. Hij zit dag en nacht bij Lilly. Ik snap het wel, maar hij moet voor zichzelf blijven zorgen.

Ondertussen gaat het al steeds beter met mijn benen en ik kan weer helemaal zelf lopen. Op dit moment loop ik door het ziekenhuis heen, op weg naar de tuin. Jayden is even naar huis gegaan om wat spullen te halen en zijn familie gedag te zeggen. Hij komt over een uurtje weer terug.

Ik ben zo in gedachte verzonken dat ik niet oplet waar ik loop. Ik bots tegen een borstkas aan. "Oh, uhm sorry" stotter ik. "Het is niet erg Diaantje" hoor ik. Ik versteen als ik de stem herken en kijk langzaam omhoog. Gelijk zet ik een stap achteruit.

"Wat doe jij hier?" vraag ik aan Sander. Hij laat zijn hand en zijn arm zien. Er zit verband om zijn arm en door zijn hand loopt een litteken. Hij grijnst kwaadaardig naar me. "Moet je niet terug naar je vriendjes?" vraag ik achterdochtig. "Jullie hebben onze koningin vermoord. Er is voor nu niks meer om naar terug te gaan" zegt hij. Shit, dus hij blijft hier.

Hij ziet dat mijn gezicht betrekt. "Is kleine Diaantje een beetje bang?" vraagt hij lachend. "Noem me niet zo" sis ik. Ik raap mijn boek op en bots expres tegen zijn arm met het verband aan als ik langs hem naar de tuin loopt. Hij kreunt en gilt zachtjes. Karma is een bitch.

Als ik bijna bij de deur ben voel ik een hand op mijn schouder. Ik verstijf en niet veel later word ik tegen de muur geduwd. Mijn hoofd bonkt er keihard tegenaan en ik kreun zachtjes van de pijn.

Ik kijk wie me heeft geduwd en zie het gezicht van Sander. Ik rol met mijn ogen en probeer hem van me af te duwen, maar natuurlijk is hij veel sterker. Ik geef hem een knietje in zijn ballen en hij klapt dubbel van de pijn. Ik besluit om niet meer naar de tuin te gaan, maar gewoon terug naar de kamer. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.

Ik druk op het knopje van de lift en zie Sander alweer aan komen lopen. Ik bid dat de lift opschiet en net voordat Sander er is sluiten de liftdeuren. Ik zwaai grijnzend naar hem en stap uit op de goeie verdieping.

Mijn boek leg ik in de kamer en daarna open ik de deur van Lilly's kamer. Zoals ik al verwacht had zit Daan naast haar bed.

"Ik blijf wel hier dan kan jij slapen" zeg ik tegen Daan. Hij schud koppig zijn hoofd. "Daan kom op. Ze ligt hier ook nog als je terug komt en Jayden komt me zo gezelschap houden" zeg ik. "Ik wil bij haar blijven" zegt hij zacht. Het klinkt gebroken. Ik loop naar hem toe en knuffel hem. "Ik weet het" zeg ik. "Maar Lilly heeft niks aan je als je hier als een zoutzak naast haar bed zit" ga ik verder. Hij staat nog steeds niet op.

"Daan, het is vreselijk om je zo te zien. Wil je alsjeblieft even gaan slapen? Voor Lilly?" probeer ik hem weer over te halen. Er lijkt geen beweging te komen, maar uiteindelijk staat hij toch op. Hij geeft me een kus op mijn wang. "Dankjewel" zegt hij. Ik glimlach naar hem. "Je kan in mijn bed slapen" zeg ik. Hij knikt en loopt de kamer uit.