This Is Us (Voltooid)

16

Als ik thuis ben laat ik alles eruit. Alle tranen van frustratie lopen over mijn wangen. Normaal heb je stilte niet zo door, maar je hebt het nodig. Of nou ja, ik kan blijkbaar niet zonder. Waarom zijn ze nou niet gewoon stil? Zien ze niet dat ik er heel veel moeite mee heb. Ik zak in op de grond. Ik heb hier toch niet om gevraagd. Waarom ik? Ik sta op en loop naar de spiegel. Ik zie een lijkbleek meisje met diepe kringen onder haar ogen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Het gaat maar door en door. Er lijkt geen einde aan het lawaai te komen. Trillend loop ik naar de douche. Ik draai de kraan open en stap eronder. Het kan me niet schelen dat hij nog niet warm is. Ik ga zitten omdat mijn benen te erg trillen om te staan. Ondertussen lopen de tranen nog steeds over mijn wangen en het lukt niet om ze te stoppen. De stemmen praten gewoon door. Het boeit ze niet dat ik op instorten sta. Ik zit een half uur huilend onder de douche. Uiteindelijk kom ik eronder uit en doe ik mijn pyjama aan. Ik strompel naar mijn kamer. Ik heb geen honger en wil gewoon slapen. Als dat al lukt. Ik ga in mijn bed liggen zonder mijn gordijnen dicht te doen en m'n laptop staat nog aan. Ik trek de deken verder op en probeer alle stemmen weg te duwen. Ik sluit mijn ogen en weiger om ze open te doen. Na een tijd zo gelegen te hebben val ik eindelijk in slaap.

Na een tijdje word ik wakker. Ik lig in bed en staar naar het plafond. Het gordijn staat open en de maan verlicht mijn kamer.

Wat nou als het te lang duurt?

Wat nou als ik het niet vol kan houden?

Wat nou als het voor altijd zo blijft door gaan?

Ik kan het niet. En al dat denken helpt ook niet. En oh mijn god er word geschreeuwd in mijn hoofd. Alle stemmen gillen door elkaar. Er zijn er meer bijgekomen. Ik wil dat het stopt, ik wil stilte. Het stopt niet. Alles blijft gillen. Ik draai me nog een keer om. En om en om. Alle stemmen schreeuwen wat ik moet doen. Maar ik weet niet naar welke ik moet luisteren. Ze maken me bang. Of eerder woedend en gefrustreerd. Het gaat maar door en door. Ik stap uit bed en schiet in mijn slippers. Tranen stromen over mijn wangen. Zo zacht als ik kan ren ik naar buiten. Als ik buiten ben ga ik steeds sneller rennen. Ik heb geen idee waarheen en mijn benen raken uitgeput. Maar het kan me niets schelen. Ik blijf rennen en huilen. Op een gegeven moment struikel ik over een takje en val op de grond. Op mijn handen zitten schaafwonden en ik heb een snee in mijn been. Ik blijf huilend op de natte grond liggen. Er is nog steeds zoveel geluid, zoveel stemmen.gefrustreerd sta ik op en ik schop tegen alles wat los en vast zit. Mijn been begint pijn te doen maar ik ga door. Ik wil zo wanhopig graag dat het stil word. Verderop staat een boom waar ik wel in kan klimmen. Ik ren er naartoe en zet mijn voet op de eerste tak. Zo klim ik steeds verder en verder omhoog. Alle stemmen blijven doorgaan en ze weten wat ik ga doen. Sommige zijn voor en sommige zijn tegen. Ik weet dat Joy tegen is, maar het kan me niets schelen. Ik klim steeds verder omhoog tot ik op de hoogste tak sta. De stemmen schreeuwen op hun hardst. Ik spring.

En eindelijk is het stil.