This Is Us (Voltooid)

32

Even later komt hij terug met een stapeltje kleren. "Ik vind het vreselijk dat je alles voor me moet doen" zeg ik met een schuldgevoel.

Hij knielt voor me neer en kijkt me aan. "Ik vind het niet erg. Ik doe het graag voor je" zegt hij. "Ik voel me zo schuldig." "Dat hoeft niet" spreekt hij me tegen.

Ik sta op en Jayden helpt me. Hij tilt me weer op de wasbak en geeft mijn kleren aan. Ik trek mijn shirt aan en hij helpt me met de rest.

Daarna lopen we naar het bed en gaan erop zitten. Ik pak mijn haarborstel van het kastje en begin met borstelen. "Geef maar" zegt Jayden en hij pakt de haarborstel uit m'n hand. Ik ga voor hem zitten en hij haalt de borstel door mijn haar. Ik sluit genietend mijn ogen.

Hij legt mijn haar opzij en geeft me een kusje in mijn nek. Ik leun met mijn hoofd naar achter. Ik voel zijn armen om me heen. Niet veel later loopt Wendy de kamer in. Ik zucht diep en rol met mijn ogen. We gaan rechtop zitten en kijken haar afwachtend aan.

"Ik heb krukken voor je" meld ze. "En je mag naar buiten. Alleen in de achtertuin, we willen de kans voorkomen dat je weer wegrent" vult ze aan.

Ik kijk Jayden aan. Het lijkt hier net een gevangenis. "Over een week mag je naar huis" gaat ze verder. Ik haal diep adem. Een hele week. Dat is zo lang. "Oh en je moeder is er" vertelt ze. Ik kijk naar Jayden.

Wat hebben ze haar verteld? Wat hebben ze aan het ziekenhuis verteld? Hebben mensen het gezien? Ik kijk naar Jayden. Hij kijkt geruststellend terug.

Niet veel later loopt m'n moeder de kamer binnen. Ze trekt me in een knuffel. Ik duw haar zachtjes van me af. "Hey mam" lach ik voorzichtig. "Hey lieverd" zegt ze en ze aait over mijn hoofd. "Hey Jayden" groet ze hem. "Hallo mevrouw" zegt Jayden beleefd. Ik pak zijn hand.

"Hoe gaat het met je?" vraagt ze. "Goed hoor" vertel ik haar. "Over een week mag ik naar huis" ga ik door. "Ik heb het gehoord" glimlacht ze. Ze blijft nog een tijdje en daarna verlaat ze de kamer.

"Blijf je slapen?" vraag ik aan Jayden. Hij knikt. "Tuurlijk" zegt hij. "Dankjewel" glimlach ik. "Gaan we naar buiten?" vraag ik daarna. Hij knikt glimlachend. Hij zet me in de rolstoel en we rijden naar buiten.

We gaan op een bankje zitten terwijl we naar de langslopende mensen kijken. Jayden staat op en pakt mijn hand. Ik pak hem aan en ga voorzichtig staan. Ik leun zwaar op Jayden.

"Ben ik niet te zwaar?" vraag ik. Hij tilt me op en draait me rond. "Net een veertje" zegt hij lachend. We staan tegenover elkaar en mijn armen liggen om Jaydens nek zodat ik niet val. Jayden heeft zijn armen om mijn middel en hij houd me omhoog. Er valt een druppel op mijn neus. Meerdere druppels volgen.

Ik kijk omhoog en huiver. De vorige keer dat het regende... Niet aan denken. Jayden veegt een pluk haar uit mijn gezicht. "Laten we naar binnen gaan" zegt hij en hij wil me al mee trekken. Ik hou hem tegen.

"Nee" fluister ik. "Ik weet dat het vreselijk is, maar we moeten erdoorheen" zeg ik. "Ik wil jou nooit meer zo zien" zegt hij. Ik kijk hem aan. "Hoe?" vraag ik verbaasd. "Gebroken, zwak, alsof je elk moment kan knappen" zegt hij fluisterend.

Op dat moment realiseer ik me hoeveel pijn ik hem heb gedaan. Ik zak bijna door mijn benen, maar Jayden houd me omhoog. Mijn benen voelen pijnlijk en zwak. Ik kijk Jayden aan. Hij tilt me op zodat ik met mijn benen over zijn arm lig en met mijn hoofd aan de andere kant.

Hij loopt met me naar de rolstoel en gaat zitten. Ik ga op zijn schoot zitten. Mijn haren druipen van de regen en alles is zeiknat. Jayden buigt naar voren en zijn vochtige lippen raken de mijne. Ik sluit mijn ogen en ga erin mee.

"Diana, kom je naar binnen!" hoor ik Wendy schreeuwen. Ik zucht diep en haal mijn lippen van die van Jayden af. Hij kijkt me teleurgesteld aan. "Straks" beloof ik hem. We staan op en hij wacht totdat ik weer zit. Daarna duwt hij me naar binnen