İnsanların keyif alarak izledikleri tiyatronun acı çeken başrolleriydik. Oyunun sonunda ya alkış alacaktık ya da diğerleri gibi unutulup tarihin tozlu sayfalarında kaybolacaktık.
Asel Nur Demir
Yiğit Han Yücel
Başlangıç: 05/02/2017
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Multimedya kızımız Asel. Vote ve yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar.
Dünya küçüktü ve ben bu küçücük dünyada kafamı nereye çevirsem hayatıma istemediğim şekilde yön veren adamı görüyordum. BABAMI.
Üstelik şimdi yanında br kadınla kafede oturuyordu. İş konuşuyorlar desem babam iş konuşmak için her zaman boğazdaki restoranları seçerdi. Peki bu kadın neyin nesiydi? Yiğit 'e bir şey belli etmemeye çalışarak telefonumu elime aldım ve babama mesaj attım.
"Baba neredesin?"
Eger yalan söylerse bu işin altında bir şey var demekti. Yiğit çoktan arabayı o kafenin önünden sürmüş ve uzaklaşmıştık. Kafamı geriye yaslayıp babamdan cevap gelmesini bekledim. Titreyen telefonuma aniden uzanınca Yiğit de bir şeyler olduğunu anlamış gibi bana döndü.
"Ne oldu?"
"Yok bir şey babamla konuşuyorum."
Babamla konuştuğum kısmı doğruydu ama ne konuştuğumu sorarsa işte o zaman bir yalan söyleyebilirdim. Kafamı tekrar telefonuma çevirip gelen mesajı açtım.
"Şirketteyim. Bir şey mi var?"
Yalan da söylediğine göre bu işin içinde bir iş vardı. 'Umarım annemi aldatmıyorsundur baba.' diye içimden geçirip telefonu çantama attım. Eve geldiğimizde direk salona geçip büyüklerin yanına gittik. Hep birlikte yediğimiz akşam yemeğinin ardından ders çalışmak için odaya çıktım. Üzerime rahat bir tayt ve sıfır kol geçirip yatağın üzerine oturdum. Notlarımı okuyup ezber yapıyordum. Son kağıda geçmiştim ki açılan kapıyla Yiğit içeri girdi. Kendini tekli koltuğa atıp bana bakmaya başladı. Bakışları beni tedirgin edip heyecanlandırırken nasıl ders çalışabilirdim ki? Kafamı önüme eğip Yiğit 'i takmamaya çalışarak çalışmaya devam ettim. Yarım saati geride bırakmıştık ve Yiğit hala beni izliyordu. Bu durum gittikçe can sıkıcı bir hal almaya başlamıştı.
"Ne oldu?"
"Anlamadım."
Bir de anlamadım demiyor muydu? 'Neyi anlamadın puşt iki saattir öküzün trene baktığı gibi bakıyorsun.' demek istesem de diyemiyordum. İçimdeki çirkef Asel'i susturup uysal Asel'i gün yüzüne çıkardım.
"Neden bakıyorsun?"
"Emir'i kendine bu kadar aşık edebilecek kadar güzel misin diye düşünüyordum. "
"Ciddi olamazsın."
"Gayet ciddiyim."
"Aşk yüzünün güzelliğiyle olmaz Yiğit Bey. Aşk yüreğinin güzelliğine bakar. Aşk ağzından çıkan kelimelerin ulaştığı yere bakar. Aşk onun içinde edindiğin yere bakar ki bunu da kişi kendisi yapmaz. O seni istediği yere koyar. Ayrıca ne demişler güzellik bakan gözdedir."
