İnsanların keyif alarak izledikleri tiyatronun acı çeken başrolleriydik. Oyunun sonunda ya alkış alacaktık ya da diğerleri gibi unutulup tarihin tozlu sayfalarında kaybolacaktık.
Asel Nur Demir
Yiğit Han Yücel
Başlangıç: 05/02/2017
Multimedya damatlığıyla Yiğit Bey. Diğer fotoğraflardan ilki anladığınız üzere Asel'in gelinliği. Diğer fotodaki ortada olan resim Asel'in düğündeki saçı. Bölüm şarkısı Raviş-Güzel Kadın ama ekleyemedim kusura bakmayın.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bir ses hayatımızı ne kadar değiştirebilirdi? Küçük bir çocuk koşarken ailesinin ona koşma diye bağırması onu en fazla durdurabilirdi. Bir adamın sevdiği kadına sevdiğini haykırması kadını mutlu ederdi. Peki ya silah sesi? Bir silah sesi insanın hayatını çok farklı yerlere sürükleyebilirdi.
"Emir lütfen.."
Dememe kalmadan silah sesi tüm bahçeyi inletmişti. Vücudumda bir ağrı ya da sızı yoktu. Peki ya Yiğit? Korkuyla gözlerimi Yiğit'e çevirdim. Önümde dimdik duruyordu ama vücudunun kasıldığını anlayabiliyordum. Gözyaşlarım yanaklarımdan aşağı düşerken ne yapacağımı şaşırmıştım. Emir'e baktığımda ortada yoktu. Kaçmıştı.
Yiğit'in arkasından çıkıp önüne geçtim.
"Yiğit iyi misin?"
"İyiyim."
İyiyim diyordu ama yüz hatları acı çektiğini belli edercesine kasılıyordu. Gözüm karanlıkta Yiğit'in açık mavi takımını boyayan kana geldiğinde gözyaşlarım daha da arttı.
"Yiğit vurulmuşsun."
"Önemli değil kolumu sıyırdı."
"Hastaneye gidelim"
"Hastane olmaz."
"Nereye gideceğiz?"
"Şirketin revirine."
Şirketin revirinde nasıl ona tedavi uygulanacaktı ki? Revirdi altı üstü. Hastaneye de gitmek istememesini anlıyordum. Silahla yaralanma olduğu için işin içine polis de girecekti ve herkes her şeyi öğrenecekti. Yiğit arabanın anahtarını bana verip yolcu koltuğuna yerleşti. Bende daha fazla vakit kaybetmeden şoför koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım. Yoldayken birkaç arama yapıp reviri ayarladığını anlayabilmiştim. Şirkete geldiğimizde ondan önce inip kapısını açtım ve bu sefer ben ona kolumu uzattım. Koluma tutunarak arabadan indi ve şirkete girdik. Revire geldiğimizde onu sedyeye oturtup ceketini ve gömleğini çıkarmasına yardım ettim. Bunları yaparken fazla yakınında duruyordum ve kokusu burnuma doluyordu. Gözyaşlarım ise hala dinmemişti. Doktor odadan içeri girer girmez gözüyle kıyafetlerimize bakmış daha sonra çantasını bırakıp yanımıza gelmişti.
