Lost at last (part 4)

The Five Doors - 86

(Vanaf Noa gezien).

'Kijk!' Mila loopt voorzichtig naar een lange, dunne wenteltrap. 'Gaan we naar beneden?'

Nova komt dichterbij de trap en met zijn vingers glijdt hij over het metaal. 'Goed, we gaan langzaam en voorzichtig naar beneden. Noa, hou de wacht hier.'

Ik slik en knik. Mijn handen klampen de messen vast en schichtig kijk ik om me heen.

Mila en Nova lopen met stille stappen de wenteltrap af, naar beneden, waar ze verdwijnen in een gat van donkerte.

Minuten verstrijken. Een rilling loopt over mijn rug terwijl ik de enge omgeving van het hutje in me opneem. Ik had gedacht - of beter gezegd gehoopt - dat het hutje warm zou zijn. Dat er een vuurtje was en een tapijt op de grond. Dat Jack zou zitten op een bank. Dit is het tegenovergestelde. Het is koud. Alles heeft een grijze, metaalachtige tint. Niks is van hout.

In totaal bevinden zich vijf deuren in het hutje. De ene deur is de deur waar we door naar binnenvielen. Die zit door ons op slot. Bij de andere vier heb ik geen idee wat zich erachter bevindt. Bang, maar ook nieuwsgierig loop ik op de deuren af. Als ik toch de wacht moet houden kan ik maar beter gelijk op onderzoek uitgaan. Mijn hand pakt zachtjes de deurknop vast en langzaam draai ik hem om. Met een klik gaat de deur open en met uiterste concentratie en voorzichtigheid steek ik mijn hoofd in de kamer.

Tientallen schermen vol data knipperen en geven beelden af. Ik kom dichterbij. 'Bewakingsbeelden?' fluister ik, kijkend naar de talloze donkere kamers die afgebeeld worden. Rechtsonder de beelden staat een datum en tijd. Ik heb geen flauw idee meer welke dag het is vandaag. Elk beeld kijk ik goed na. Op een na zijn alle kamers leeg. Ik knijp mijn ogen samen en pak het beeld vast. Dan sperren ze wijdt open. 'Jack!'

Op het beeld zie ik een jongen in een hoekje zitten op een matras. Tranen glijden over mijn wangen. 'Hij leeft nog, hij leeft nog!' Mijn blijdschap kan ik bijna niet in bedwang houden. Tussen alle beelden probeer ik Mila en Nova te vinden, maar ze zijn niet op de beelden.

Ik loop met grote stappen de kamer uit. Nova en Mila moeten dit weten. Zodra ik de kamer uitloopt verstijf ik. Een spoor van bloed ligt over de gang. Het leidt een deur in die open staat. Maar er waren geen openstaande deuren. Daarnet waren ze alle vijf nog dicht.

'M-Mila?'

Bijtend op mijn lip zet ik een stap naar de deur.

'Mila, ben jij dat?'

Een reusachtige bewaker komt de deur uit gestormd. Zijn ene hand bloed en in de ander heeft hij een mes. Voor een seconde lijkt mijn hart stil te staan.

Dan begin ik de metalen wenteltrap af te rennen en schreeuw.

'MILA, NOVA, REN VOOR JE LEVEN!'