Lost at last (part 4)

The Shot - 84

(Vanaf Mila gezien).

'Go, go, go, daar zijn ze!' roep ik als ik een stuk of tien bewakers op ons af zie komen. Als gekken rennen we zo hard we kunnen.

Ik spring over boomstammen, ontwijk de bomen en maak grote stappen in de diepe sneeuw.

'Mila, stop!' roept Noa na een korte tijd. Hijgend draai ik me om en zie dat Nova steunend tegen een boom hangt. Hij ziet er slechter uit dan ooit.

'Come on, we zijn bijna bij de plek waar ik wil zijn!' Ik kan vanaf hier al de bewakers zien aankomen. 'Hou nog even vol!'

We rennen - langzamer - door en na nog geen minuut bereiken we mijn sneeuwscooter. Zonder een woord te zeggen spring ik op de scooter en trek Nova en Noa erop .'Er zit bijna geen benzine meer in maar hopelijk nog net genoeg om het hutje te bereiken.' Ik geef hard gas en we vliegen vooruit. Noa houdt me stevig vast.

'Mila!' schreeuwt Nova, 'Geef me je mitrailleur.'

Zonder te aarzelen geef ik hem door. Dan hoor ik tientallen schoten achter elkaar. Bij elk schot krimp ik iets meer in elkaar omdat ik weet dat Nova de bewakers doodschiet. 'Het is uit zelfverdediging, het is uit zelfverdediging.' herhaal ik talloze keren achter elkaar tegen mezelf.

Sneeuw vliegt in mijn ogen en naarmate ik dichterbij het hutje kom lijkt de sneeuw alleen maar meer en meer te worden. Dan begeeft de sneeuwscooter het ook nog.

Opeens is het stil. Doodstil.

Noa klampt zich aan me vast. 'Ik ben bang.' fluistert ze.

'Maak je geen zorgen.' zeg ik eerder tegen mezelf dan tegen haar. Vanbinnen klopt mijn hart sneller dan het ooit heeft geklopt.

We stappen alledrie langzaam de scooter af. Met elke sneeuwvlok die valt lijkt de spanning erger te worden.

Overal is het wit.

Dan vliegt er iets langs mijn hoofd. Ik herken het gelijk: een kogel.

'BUKKEN!' roept Nova en we vallen languit in de sneeuw.

'Bedek jezelf met sneeuw, ik heb een idee.' sist Nova. Noa en ik doen wat hij zegt en gooien sneeuw over ons heen. De sneeuw is ijskoud, maar de koudheid is niks vergeleken met de adrenaline die door me heen ruist.

'Oké, als ik zeg "go" rennen we naar achteren, en doe het echt want anders-' Nova maakt zijn zin niet af doordat er van bijna alle kanten silhouetten dichterbij komen.

'Op drie.' fluistert hij. Onder de sneeuw door pakken Noa en ik elkaars handen stevig vast.

'drie, twee, één,' Nova schiet met de mitrailleur op mijn sneeuwscooter en schreeuwt: 'GO!'