Lost at last (part 4)

Nova - 1

(Vanaf Mila gezien).

Met mijn handen in elkaar gevouwen, mijn ene been over mijn andere geschoven en mijn haar in een staart, zit ik in een kleine grijze ruimte van het politiebureau.

Ik zit aan een tafeltje, voor een groot glazen raam. Een klein microfoontje staat voor me.

Een klok aan de muur tikt vervelend hard. Elke seconde voelt als een minuut. Ik probeer mijn zenuwen te verbergen en mezelf groot te houden.

Dan komt hij aangelopen. Zijn handen aan handboeien vastgemaakt. Zijn zwarte haren hangend over zijn gezicht. Hij kijkt zelfverzekerd en gaat aan de andere kant van het glazen raam zitten.

Ik adem diep in.

'Mila.' zegt hij met een kleine grijns.

'Nova.' weet ik er met moeite uit te krijgen. Was Noa maar hier, of David.

'Waarvoor ben je helemaal naar me toe gekomen? Wilde je me stiekem zien?' vraagt Nova en laat zichzelf onderuit zakken op zijn stoel.

Ik kijk hem boos aan. 'Je weet heus wel waarvoor ik ben gekomen, Nova. Of moet ik zeggen, Deadline?'

Nova kijkt zogenaamd ongeïnteresseerd naar zijn nagels. 'Je durft wel meer te zeggen nu ik je niks kan aandoen, hè, Mila?'

Ik schudt mijn hoofd. 'Waarom heb je Jack vermoord?'

Nova kijkt me grijnzend aan. 'Och Mila toch, je weet nog zo weinig.' Hij lacht. 'Wel jammer van Jack. Heb je al een begrafenis gehad?'

Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken en voel een traan over mijn wang glijden. Het verliezen van Jack was de ergste dag van mijn leven.

'Waarom heb je Jack vermoord?' vraag ik opnieuw, deze keer met een trillende stem.

'Dat kan ik niet zeggen, maar iets anders kan ik wel zeggen: pas op.'

'Waarvoor? Voor Z? Hij mag me voor mijn part vermoorden.' mompel ik boos.

'Oh je weet niet waar Z toe in staat is,' grijnst Nova en even lijkt het of ik zelfs bij hem enige angst zie, 'als je mij al gevaarlijk vond, Mila, dan moet je flink oppassen voor Z.'

'Ik ben niet bang meer nu Jack dood is. Niet voor jou en niet voor Z,' zeg ik boos en sta op van mijn stoel, 'de enige waar je voor moet oppassen dat ben ik.'

Nova begint te lachen, schudt zijn hoofd en mompelt, 'Straks gaat hij jou óók nog achterhouden.'

Zijn gemompel is zacht, maar toch hoor ik het maar al te goed. En op dat moment zie ik zijn gezicht betrekken. Hij heeft zichzelf versproken.

Mijn lip begint te trillen en langzaam spreek ik de woorden uit. 'Leeft Jack nog?'

'Wat bedoel je?' vraagt Nova zenuwachtig, maar ik zie dat hij liegt.

Mijn ogen worden groot. 'Jack leeft nog!'

Nova staat op en gooit de stoel om waarop hij zit. Een hele reeks scheldwoorden komen uit zijn mond en gefrustreerd haalt hij zijn handen door zijn haren.

Al snel komen er twee politieagenten aan die Nova vastpakken, terwijl Nova tegen sputtert. 'Ik vervloek je en al jouw vrienden!' schreeuwt Nova, 'je bent nog niet van me af!' dan wordt de deur dichtgegooid.

Jack leeft nog.

Nog nooit in mijn leven ben ik zo hard naar Noa's pleeghuis gerend.