Lost at last (part 4)

Map - 63

Previously:

Ik ga een kaart kopen. Drank, volle sigarendoosjes en typische souvenirs is wat je hier kan krijgen. Ik sluit mijn ogen. Ik kan niet teruggaan naar hoe het vroeger was. 

Voor het eerst in weken houdt ik een stukje zekerheid vast. Een stuk papier dat me kan leiden naar Jack.

Met mijn hand duw ik een Marsreep van het plankje af. 'Oh sorry!' Tijdens het bukken grijp ik een handjevol repen mee en stop ze vlug in mijn zak.

'Here, and now get out you rat.'

Dát versta ik. Hij kon dus al die tijd wel Engels! En als ik iets niet pik is het dat gedrag.

Ik steek mijn middelvinger in de lucht, ren naar het kledingrek, pak de grote, dikke muts eraf en ren de winkel uit.

Met een blijvende grijns op mijn gezicht zit ik even later met een warme, dikke muts op mijn hoofd de kaart te bekijken en vrolijk te eten van mijn Marsreep. Nog nooit heeft iets in mijn leven zo goed gesmaakt. 

---

(Vanaf Noa gezien).

Na een kwartier de kaart te hebben bekeken ben ik niet veel wijzer geworden, maar wel achter een aantal dingen gekomen. 1. De naam van dit afgrijselijke dorp. 2. De plek waar ik nu ben. 3. De indeling van dit dorpje. 4. Én het feit dat ik achter elkaar vier Marsrepen kan eten.

De vijfde Marsreep zit al in mijn mond en ik gooi het papiertje op de grond, naast de andere. 

Ik heb er nog drie over en die ga ik denk ik bewaren voor als ik Mila, Jack en David ga zien. Als je ze ooit nog gaat zien, klinkt een creepy stem in mijn hoofd.

Ik kijk al kauwend op de heerlijke reep weer terug naar de kaart. En dan valt mijn oog opeens op een klein rechthoekig vormpje dat een eindje weg staat van het dorp. 

Bijna verslik ik me in de reep. Dat moet ook een gebouw zijn. 

Zou het...

'Z's hutje.' fluister ik.

Mijn ogen lichten op bij het idee dat het waarschijnlijk de plek is waar Jack zich bevindt. Met mijn vinger ga ik over het vierkantje dat de hut moet voorstellen en sluit mijn ogen. 

Als ik nu actie ga ondernemen kan Jack gaan vinden, en snel ook.

Bij de kaart staat ook een legenda met schaal op ware grootte. Met mijn vingers meet ik de afstand op tussen het dorp en het hutje. Zo'n acht kilometer.

Maar zonder hulp ga ik daar niet komen. Ik moet met iemand meeliften. Of in elk geval een voertuig hebben om er te komen.

Ik prop de kaart in mijn zak, zet mijn muts goed op mijn hoofd en sta op. Het begint al aardig donker te worden; ik moet snel mensen gaan vragen of ze me ernaartoe kunnen brengen.

De eerste persoon die ik tegenkom ondervraag ik. Het is een dunne maar oude man met een veel te grote sjaal, waardoor zijn mond bijna niet te zien is. 

'Sir.' zeg ik, 'can I ask you something?' 

'Sure.' zegt de oude man en ik haal vlug de verkreukelde kaart uit mijn zak. Ik vouw hem open en wijs naar het hutje. 'Can you get me there?'

De man is al wit, maar binnen enkele seconden wordt hij nog witter. Angstig schudt hij zijn hoofd. 'I can't help you, bye.' Vlug neemt hij de benen.

'Hé!' roep ik hem na en haal dan mijn schouders op.

Op naar de volgende persoon.

Maar ook de volgende die ik aanspreek kijkt angstig uit zijn ogen. De persoon erop ook. En zelfs de volgende.

'Are you mad? No one's ever been there and I'm not planning to go there too.' zegt de zoveelste persoon tegen me. Zuchtend laat ik mijn schouders zakken.

Het is al pikkedonker, ik moet maar eens een slaapplek gaan vinden. 'Okay, thanks.' zeg ik tegen de vrouw en loop weg. 

'Tijd om naar bed te gaan.' mompel ik tegen mezelf, terwijl ik naar een hotel loop. Als ik morgen toch vertrek uit dit vreselijke dorp, kan ik maar beter een luxe hotel uitzoeken en niet betalen, zoals David me heeft verteld. 

Grijnzend loop ik op een groot hotel af. 

~~~~~~~~

Pff al VEEL TE LANG NIET GESCHREVEN!

(Ik was even vergeten dat ik dit hoofdstuk nog niet gepubliceerd had! Oops...)

Over minder dan een week ga ik een Engelse taalcursus volgen ^^ Maar.... het is twee weken lang dus ik kan twee weken niet schrijven of updaten :,(

Daarna ga ik natuurlijk weer schrijven en in Engeland ondertussen heel wat inspiratie opdoen ;)

:)x