Lost at last (part 4)

Running - 25

Previously:

Met grote ogen kijken we alle drie naar de hopeloos kapotte kaart.

Ik zak op de grond neer en begin zachtjes te snikken.

'Godsamme, Mila, hou je kop!' roept Nova uit.

Na een tijd lang zitten denken, besluiten we om op te staan. We kunnen immers beter maar een kant op gaan dan hier doodvriezen.

Stevig lopen we door, tot het eind van de dag in zicht is. Verdwaald midden in de enorme bossen van Noorwegen.

---

(Vanaf Mila gezien).

Drie dagen.

Er zijn drie dagen voorbij, en nog steeds zijn we midden in de bossen. Nog steeds ziet Nova er met de dag slechter uit. Nog steeds regent het.

En nog steeds zijn we hopeloos verdwaald.

'Mila en jij zoeken eten.' beveelt Nova aan Noa zonder op te kijken. Zijn ogen staan levenloos naar de grond gericht.

Noa zucht en draait zich naar mij om. 'Kom, Miel, dan gaan we.'

Ik knik, gooi de zware, natte rugzak van mijn schouders en samen met Noa loop ik weg van de plek waar we overnachten.

Nova blijft achter en probeert een vuur te maken.

Wij lopen steeds verder, tot we hem niet meer kunnen zien.

'Kijk, deze struik lijkt me goed!' zegt Noa en trekt me mee naar een struik. Sinds we geen eten meer hebben, moeten we eten uit de natuur halen. Gelukkig hebben Noa en ik wel eens eerder door de natuur gedwaald, dus een beetje ervaring hebben we wel.

Noa plukt een aantal bessen, kijkt, ruikt eraan en proeft voorzichtig. Dan trekt ze een ongelooflijk lachwekkend zuur gezicht.

'Rode bessen.' zegt ze en steekt haar tong uit. Ik pluk er een en trek twee seconde later precies hetzelfde gezicht.

Rode bessen zijn de meest zure bessen die ik ooit heb geproefd. Vroeger, toen ik klein was, deden we de bessen altijd op toetjes met ijs. Vroeger vond ik ze lekker, nu is het wel anders.

'Nee, die wil ik echt niet mee nemen.' zegt Noa met een verafschuwd gezicht. 'maar goed, eten is eten, dus we moeten wel.'

'Ik ben benieuwd naar Nova's gezicht als we het hem geven.' grijns ik. Noa moet lachen en plukt vervolgens de gehele struik leeg.

Met zakken vol rode bessen, zoeken we naar meer eten, maar meer dan de zure bessen is er niet te vinden. Ik kijk omhoog en zie vogels vliegen door de schemerige lucht. Een rilling loopt over mijn rug. Dat er mensen zijn die jagen op wilde dieren. Nooit zal ik een vogel uit de lucht schieten of een wild hert neerknallen.

Teleurgesteld lopen we met de bessen terug naar ons plek om te overnachten. Het is ondertussen al best donker geworden.

'Kijk!' Zegt Noa en wijst ergens naar, het is te donker om te zien, 'volgens mij zie ik een struik met andere soort bessen, ik weet het niet zeker, het is donker.'

'Ja, maar Noow, straks raken we nog verdwaald.' lach ik, maar wordt al meegetrokken.

'Eten is eten.' roept Noa. Ik hoor haar ritselen in het struikgewas. 'Aah shit, ik zie niet of het goede zijn.' zegt ze.

'Neem ze gewoon mee anders.' stel ik voor. Noa geeft me een hand vol bessen aan. Na vijf minuten de struik leeg te hebben gehaald, draaien  we ons om, en zien zwart. Het is veel te donker geworden. Het is nacht.

'Damn, welke kant moeten we ook alweer op?' vraag ik bijtend op mijn lip. Noa pakt mijn hand stevig vast. 'Weet ik niet, als we maar bij elkaar blijven.'

'Ik roep Nova.' zeg ik paniekerig en begin te roepen.

'NOVA!' schreeuw ik in de nacht.

Stilte.

'NOVA WAAR BEN JE?' roept Noa.

'We kunnen hem niet ook kwijt zijn.' fluister ik wanhopig en roep wanhopig nog een keer zijn naam.

Dan horen we opeens een hard geluid. Beide draaien we ons om. Van ver horen we het geluid van motoren. Ook schijnen er lichten door het bos heen. Het geluid van de motoren wordt met de seconde harder.

'We worden gered.' fluister Noa en op ons gezichten verschijnt een glimlach.

De lichten worden feller. Ik kijk Noa lachend aan terwijl haar gezicht beschenen wordt door het licht van de motoren. We zijn gered! Ze hebben ons gevonden!

Op dit moment kan ik de motoren al zien.

Dan opeens duikt Nova voor ons op.

'RENNEN!' schreeuwt hij. 'REN VOOR JE LEVEN!'

Dan horen we schoten van de motors af komen.

Ik blijf versteend naar de motoren kijken, tot een kogel vlak langs mijn gezicht vliegt.

Mijn ogen worden groot en op dat moment draai ik me om en let ik op niks anders meer dan rennen voor mijn leven.

Ik sprint over de natte bladergrond en zigzag langs de naaldbomen, terwijl de motoren alsmaar dichterbij komen.

Dit is geen redding, dit is een moordpoging.

~~~~~~~

OH NOOO😱😱😱

Even wat vertellen wat met Lost en Ibiza (waar ik nu op vakantie ben) te maken heeft:

-Ik had dus al verteld over die ober die David heet 😱
-Er was een huis die Mila heette 😱
-Er is een strand dat Nova heet 😱

OMG is dat niet toevallig??
Nu nog opzoek naar de namen Jack en Noa ;)

Hoe is het met jullie?

:)x