Lost at last (part 4)

Tasty - 59

Previously:

'Hello, met David.' klinkt een bijzonder zachte stem.

'Wie denk je dat er belt?' lach ik.

'Je bent dronken. Probeer je te realiseren dat je op een missie bent. Je moet Jack zoeken en waar je ook bent, dit is je kans.'

Zodra ik het woord Jack hoor, begin ik iets te realiseren. Wat in vredesnaam doe ik hier midden in een verlaten, eng dorp, 's nachts en stomdronken?'

Goodnight, love of my life.'

'Goodnight David.'

---

(Vanaf Noa gezien).

Mijn ogen gaan knipperend open. Ik kijk naar boven. Boven me bungelt de telefoon van de telefooncel rustig op en neer. Ik neem de omgeving kort in me op.

Nee, ik ben niet een hotel gaan zoeken zoals David me aanraadde. Ik ben hier gebleven. Na het telefoontje gisteren ben ik gelijk in slaap gevallen. In de telefooncel, op de grond. Ik was veel te moe om nog een hotel te gaan zoeken, als ze die hier in dit armoedige dorp alleen al hebben.

Ik slaap hier wel tien keer beter dan in de bossen, op de pijn aan mijn rug na. Tja, wat verwacht ik ook als ik de hele nacht met mijn rug tegen de wand van de telefooncel aan lig?

Ik krabbel overeind, waarbij alles even draait door de alcohol van gisteren, vervolgens borstel ik met mijn handen mijn haren en leg de telefoon terug op de haak.

Goed, ik heb nog een aantal muntstukken in mijn zak. Daarvan kan ik zeker weten een kaart kopen, maar of ik genoeg heb om eten kan kopen is de vraag.

Na een kort eind lopen vindt ik al snel een klein, ouderwets winkeltje. Een vieze geur, waarvan ik niet weet wat precies, hangt als een walm in de winkel. Duidelijk heeft eigenaar geen gevoel voor hygiëne.

'Hei.' klinkt een krakerige stem. Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van een oude, dikke, kleine man met een enorme sigaar in zijn mond. Dáárvan komt die putlucht dus.

'Hva vil du?' Al kan ik hem niet verstaan, aangezien de enige twee talen die ik kan spreken Nederlands en Engels zijn, klinkt hij zo chagrijnig als weet-ik-niet-wat.

'I'm sorry, I'm not from Norway. Do you speak English?'

Hij begint chagrijnig in zijn eigen taal door te ratelen over van alles en nog wat. Best, als die man de moeite niet doet mij te verstaan, ga ik ook zeker niet de moeite nemen hem te verstaan.

Midden in zijn "diepzinnige" gesprek, loop ik verder door de winkel. Ik ga zijn Norweegse gezeik echt niet aanhoren, nee, dan kan ik beter naar een kaart gaan zoeken.

Ik hoor de man achter me boos iets roepen, maar ik negeer het. Bang ben ik ook niet. In deze afgelopen twee jaar heb ik al zoveel meegemaakt, dat ik voor een kleine man met overgewicht en een grote sigaar in zijn mond echt niet meer bang ben.

Rustig zoek ik verder. Drank, volle sigarendoosjes en typische souvenirs is wat je hier kan krijgen. Mijn vingertoppen glijden over een grote fles vol drank. Ik sluit mijn ogen. Wat ik gisteren heb gedaan, gaat niet nog een keer gebeuren. Ik kan niet weer gaan drinken en roken. Ik kan niet teruggaan naar hoe het vroeger was.

Dan valt mijn oog op een rek kleding. Dikke, warme handschoenen, grote sjaals, mutsen van bont. Misschien is dat waar ik nog meer naar snak dan een kaart of eten.

Ik haal het kleine beetje geld uit mijn zak. Aan het bedrag te zien geloof ik dat het rond de vijf euro is, gokje.

'How much?' vraag ik aan de man en wijs naar de kledingstukken.

'råte ennå til ende.' mompelt de man.

Ik zucht en rol met mijn ogen. Ik kijk naar het prijskaartje en gelukkig staat er bedrag erop. Mijn ogen schieten open. Twintig kroon! Zijn ze gek?

Mopperend loop ik door, tot ik eindelijk een kaart vindt. Mijn hartslagen versnellen en bijna trillend pak ik de kaart vast. De eerste die ik zie in weken. Een gevoel van opluchting stroomt door mijn lichaam. Voor het eerst in weken houdt ik een stukje zekerheid vast. Een stuk papier dat me kan leiden naar Jack. Misschien zelfs wel naar huis.

Ik geef de kaart aan de man, die het ongeveer mijn handen uittrekt. Ik leg de munten neer op de toonbank en kijk dan naar beneden. Onder me liggen kauwgompakjes, Snickerrepen, andere soorten repen, mini pakken koekjes en nog meer kleine, overheerlijke snacks. Mijn maag begint spontaan te grommen en dat brengt me op een idee.

Met mijn hand duw ik een Marsreep van het plankje af.

'Oh sorry!' acteer ik zogenaamd geschrokken en buk. Tijdens het bukken grijp ik een handjevol repen mee en stop ze vlug in mijn zak. De op de grond gevallen reep pak ik op en leg hem netjes terug.

De chagrijnige man zucht en geeft me het geld terug dat over is en de kaart.

'Here, and now get out you rat.'

En dát versta ik. Hij kon dus al die tijd wel Engels! Hij scheld me uit! En als ik iets niet pik is het dat gedrag.

Ik steek mijn middelvinger in de lucht, ren naar het kledingrek, pak de grote, dikke muts eraf en ren de winkel uit.

Hardop lachend ren ik het hoekje om, met een schreeuwende man achter me aan. Maar aan zijn gewicht te zien en het feit dat hij rookt, zal hij me niet gaan pakken.

Ik ren zo hard als ik nog nooit gerend hebt en met een blijvende grijns op mijn gezicht zit ik even later met een warme, dikke muts op mijn hoofd de kaart te bekijken en vrolijk te eten van mijn Marsreep. Nog nooit heeft iets in mijn leven zo goed gesmaakt.