Lost at last (part 4)

Who? - 4

Previously:

Noa en ik hebben besloten af te spreken om over Jack te praten.

'Goed, hoe gaan we Jack redden?'

'We moeten contact krijgen met Nova.'

'Laten we "Deadline" voor onszelf opstellen,' zeg ik grijnzend, 'over een week moeten we informatie hebben over hoe we met Nova kunnen praten.'

'Operatie Deadline.' zegt Noa grijnzend.

---

Jep, een week voorbij. Nope, nog niks gevonden. Geen E-mail, geen telefoonnummer, geen adres, niks. Helemaal niks. En het maakt me verschrikkelijk gefrustreerd.

Voor de zoveelste keer zit ik in mijn kamer voor mijn laptop. Het is half twaalf 's nachts en ik doe zo mijn best iets te vinden over Nova, maar het lukt gewoon niet. Ik zak achterover in mijn bureaustoel en duw hem weg van mijn bureau.

Elke dag die voorbij gaat zonder dat we informatie hebben, elk uur dat voorbij gaat terwijl Jack er nog steeds niet is, zorgt ervoor dat ik me verschrikkelijk voel.

Ik zucht ellendig en wrijf in mijn vermoeide ogen. Dit gaat nooit lukken. We zijn echt geen detectives of  mensen die misdaden kunnen oplossen. Wij zitten nog op school. Hoe moeten we dit ooit doen?

Op dat zelfde moment hoor ik iets tegen mijn raam ketsen. Ik bevries en draai me heel langzaam naar mijn raam om. Mijn hart klopt sneller en sneller.

Weer hoor ik hetzelfde geluid.

Dan ontspan ik glimlachend. Helemaal vergeten dat Noa zou langskomen 's nachts.

Even vergeten te vertellen: Noa sneakt eens per week uit haar pleeghuis en komt dan naar mij toe, zodat wij met z'n tweeën kunnen zijn, aangezien mijn ouders hebben verboden Noa vaak te zien.

Ik klap mijn laptop dicht en loop lachend naar het raam.

Maar zodra ik hem open, wordt ik vastgegrepen en wordt er een stevige hand voor mijn mond gedrukt. Mijn ogen sperren open ik probeer te schreeuwen maar het lukt niet. Wild spartel ik heen en weer, terwijl ik het raam uit wordt getrokken, de buitenlucht in. De kou in.

'Sorry Mila.' hoor ik een stem zeggen en dan wordt alles zwart.