Lost at last (part 4)

Cold - 16

Previously:

We lopen nog zo'n halfuur, tot ik naast me een plof hoor. Ik kijk om en zie Noa op de grond liggen.

'We hadden haar nooit moeten meenemen.' moppert Nova.

'Tuurlijk wel, het komt alleen door het briefje dat je hebt gekregen dat je snel wilt zijn.' verdedig ik Noa.

Vragend kijkt Nova me aan. 'Welk briefje?'

Op dat moment voelt het alsof alles om me heen vervaagd. Hij heeft het briefje in zijn zak niet gezien. Hij weet niet dat er erge maatregelen komen.

Ohnee.

---

(Vanaf Mila gezien).

'Hé, waar heb je het over? Welk briefje?' vraagt Nova opnieuw.

Mijn gedachtes vliegen alle kanten tegelijkertijd op. Nova weet niet dat er iets ergs gaat gebeuren zodra er een dag voorbij is zonder dat hij bij Z is. Hij weet er niets van af.

Maar moet ik het hem vertellen?

Verdient hij na alles wat hij ons heeft aangedaan de waarheid? Of zal ik het hem laten overkomen zonder hem te vertellen van het briefje? En wat zal er gebeuren met hem? Ach, misschien is het ook alleen maar een stomme dreiging, want hoe kan iemand ons hier midden in de bossen van Noorwegen vinden?

Ik staar naar het vuur. 'Niks. Ik denk dat ik maar ga slapen.'

Ik voel Nova's ogen in mijn rug prikken zodra ik opsta om een goede plek te zoeken om te overnachten, maar ik zeg niks.

Nu ik wegloop van het vuur en het al pikkedonker is, is het ijskoud. Ik rits mijn rugzak open en haal er de warmste kleren uit die ik heb; een sweater, een trui en een shirt. Alledrie trek ik ze aan en vervolgens mijn joggingbroek ook. Na ook twee paar sokken over mijn voeten te hebben getrokken, loop ik terug naar het kampvuur.

Nova is nog steeds wakker en staart levenloos naar het vuur. Ik kniel aan de overkant van het vuur neer, naast Noa en haal mijn thermosbeker uit mijn rugzak. Ik giet er water in en gooi de thermosbeker dichtbij het vuur, zodat ik morgenochtend warm water zal hebben.

Dan krul ik me op naast Noa, op de vochtige bladergrond en sluit mijn ogen.

'Mila,' hoor ik Nova fluisteren. Ik kijk naar hem op. 'Weet je zeker dat het briefje niets is?'

Ik kijk naar zijn scherpe kaaklijn, zijn blauwe ogen en zijn zwarte haar. Ik schudt zacht mijn hoofd. 'Nee.'

Dan trek ik mijn capuchon over mijn hoofd en sluit mijn ogen opnieuw. Trillend lig ik een lange tijd met mijn knieën opgetrokken, mijn hoofd vol gedachtes. Over de brief, over Jack, over Noa. Ik bijt op mijn lip. We zijn gewoon in Noorwegen. Twaalf uur geleden lag ik nog in mijn warme bed en nu op een ijskoude grond.

Dan denk ik weer aan Jack. Waar zou Jack zijn? Ook in Noorwegen, al maanden. Hoe koud moet hij het wel niet hebben? Er rolt een traan over mijn wangen.

Pas na uren val ik eindelijk echt in slaap.

~~~~~~~~~~

Heeey,

Hoe vonden jullie dit hoofdstuk?
Als je trouwens nog tips of iets hebt: Zeg het! :)

Er komen echt nog veeeel hoofdstukken aan dus veel plezier alvast ;)

Love yaaa
:)x