Lost at last (part 4)

Fighting (for love?) - 50

Previously:

Alles is wit. Letterlijk alles. De dikke sneeuwvlokken vallen met duizenden tegelijkertijd naar beneden en het is ijskoud.

'Nova, waar ben je?'

Nova's lijkbleke gezicht staart me aan. Zijn schotwond moet zijn open gegaan vannacht.

'Oké,' zucht ik tegen mezelf, ''Here we go.'

De sneeuwscooter slaat grommend aan.

---

(Vanaf Nova gezien).

Knipperend gaan mijn ogen open. Overal zijn bomen en overal ligt een dikke laag sneeuw. Een koude wind waait tegen mijn gezicht. Ik lig tegen de sneeuwscooter aan en voor me zit Mila gebukt. Zorgvuldig steekt ze een naald door mijn wond heen. Ze merkt overduidelijk niet op dat ik wakker ben.

'Boe.' zeg ik droog. Mila slaakt een gil en kijkt me met grote ogen aan. Grijnzend kijk ik terug.

'Jeez, Nova!' roept ze uit. 'Gosh, je liet me schri-, wacht, hoe gaat het?'

Met een flauwe glimlach haal ik mijn schouders op. 'Prima hoor, als je even wegdenkt dat jij me met een naald en draad zit te prikken in mijn knie.'

Mila rolt met haar ogen. 'Ik kan het ook niet doen, hè. Weet je hoe erg ik mijn best doe niet over te geven?'

Ik lach. 'Ga dan maar lekker verder met in mijn huid prikken.'

Mila knikt en steekt dan expres de naald extra hard door mijn wond. Ik bal mijn handen tot vuisten en bijt hard op mijn lip. 'Mila!'

Ik hoor haar zachtjes grinniken.

Tien minuten later is mijn wond "zo goed als nieuw" en kan ik met een beetje hulp weer opstaan.

'Goed,' begint Mila, 'toen jij out was heb ik even zitten denken en ik geloof dat nu jij je weer beter voelt, we moeten gaan trainen. We moeten ons voorbereiden om terug te keren naar het hutje waar Jack zit en Z te overmeesteren.'

Een grijns verschijnt opnieuw op mijn gezicht. 'Goed zo.'

Mila haalt haar wenkbrauwen op. 'Wat "goed zo?"'

'Ik ken je al zo'n drie jaar nou en ik zie je toch steeds sterker worden. Je komt nu zelfs met je eigen bedachte plan.'

Ze bloost. 'Komt ook door jou hoor, omdat jij besloot me te irriteren met je vervelende briefjes.'

Ik knik. 'Tja...'

'Maar laten we nu trainen.'

En zo zijn we even later hard aan het vechten met elkaar. Ik leer haar alle trucs die ik heb. Zij mij... niet echt iets, maar dat maakt niet uit.

'Nu, bukken!' roep ik en mijn vuist vliegt op haar af. Ze bukt nét op tijd en probeert mij te raken. Mis.

'Kom op, hier ben ik! Raak me!' daag ik haar uit. We draaien rondjes om elkaar, afwachtend wie als eerst de ander gaat raken. Rondjes in de sneeuw, dansend en zigzaggend om de bomen heen.

Opnieuw vliegt mijn vuist op haar gezicht af. 'Buk!' roep ik, maar Mila doet iets heel anders. Ze grijpt mijn vuist vast en draait hem een kwartslag om. Ik kreun en val op mijn knieën op de grond.

Trots kijkt Mila op me neer. Op dat moment tik ik tegen haar knieën aan, waardoor ze op me valt. Lachend rollen we vechtend door de sneeuw, tot Mila bovenop me ligt. Hijgend kijken elkaar een lange tijd aan.

Op dat moment sluit ik mijn ogen en kom dichterbij Mila's gezicht. Dit, dit is het perfecte moment.

~~~~~~~

Oeeeeh, zie ik hier liefde?

Muhahah, dat lees je het volgende hoofdstuk >;)

We stonden gewoon 1e in Avontuur! (nu niet meer maar, laten we het omhoog blijven houden)

Enneh: hoofdstuk 50! Dat ging toch best snel! En ook nog eens 5K op dit boek :)

Love yaaa

:)x