Deadline's opdrachten zijn over.
De zoekacties zijn over.
Mila, Noa en David's laatste opdracht is het zoeken naar Jack.
Zal Jack voor altijd worden vastgehouden?
Wie is Z?
En wie valt er nog te vertrouwen?
Het laatste deel van de boekenserie Lost...
In een schok begint Nova's borstkas flink op en neer te gaan.
'Ik dacht dat je bewusteloos was.'
'Laten we maar gaan slapen.' Tien minuten later liggen we in de sneeuw. We liggen dicht tegen elkaar aan.
'Ik hou er niet van als mensen vragen hoe het met me gaat.'
'Mila, kijk, het Noorderlicht!'
'We gaan onze best doen samen te blijven.' Ik knik naar Nova en kijk dan weer naar het Noorderlicht.
'Zo lang mogelijk.' fluistert Nova.
Ik weet niet wat hij daarmee bedoelt, maar ik sluit mijn ogen en val al snel in een onrustige slaap.
---
(Vanaf Mila gezien).
Trillend gaan mijn ogen open. Even knipper ik om de omgeving in me op te nemen. Alles is wit. Het sneeuwt weer.
Kreunend kom ik overeind en zie dat er over Nova en mij een laag sneeuw van wel vijf centimeter ligt.
'Oh shit.' mompel ik terwijl ik het sneeuw val me af schudt. Nova ligt nog steeds te slapen en ik schudt hem zachtjes wakker.
Als ontbijt halen we het sneeuw dat we gisteren in onze zakken hebben gestopt eruit. Het is bijna helemaal veranderd in water en voorzichtig drinken we het op. We nemen beide een mini stuk van de haas. Niet echt een bepaald een stevig ontbijt, maar we kunnen niet anders.
Terwijl ik de laatste paar druppels sneeuw-water in mijn mond laat druppelen kijk ik naar Nova. Hij is de hele ochtend al stilletjes. Ook is hij zo ontzettend wit, dat het eigenlijk wel goed bij de sneeuw past.
Zonder enig woord te zeggen trekken we even later verder door de sneeuw. We hebben weer een zware tocht voor de boeg.
Voor het eerst ben ik degene die voorop loopt. Rechts van me is het beekje met het stromende water die we nog steeds volgen. Het ziet er zo kalmerend uit dat ik er een kleine glimlach op mijn gezicht van krijg.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
'Stop.' is het eerste woord dat Nova na uren lopen zegt. Vermoeid laat hij zich op de grond naast het beekje zakken en sluit zijn ogen. Hijgend stop ik en besluit ook te zitten. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk naar de lucht. Hoe koud zou het zijn? Sowieso een aantal graden onder nul.
'Zullen we iets eten?' stel ik voor aan Nova. Nova opent één oog, kijkt me seconden aan, en schudt zijn hoofd van nee.
'Hoezo niet?'
'We hebben het nodig voor andere dagen.'
'Als ik hier al niet doodvries, hoef ik hier ook niet nog eens aan honger te sterven.' mompel ik.
Nova haalt een wenkbrauw op. 'Mensen kunnen gemiddeld veertig dagen zonder eten. We zitten nu op drie uurtjes zonder eten, dus ik geloof dat we het nog wel kunnen volhouden, nietwaar?'
