Lost at last (part 4)

Ready? - 66

Previously:

Ik kijk al kauwend op de heerlijke reep naar de kaart. Mijn oog valt op een klein rechthoekig vormpje dat een eindje weg staat van het dorp.

'Z's hutje.' fluister ik. De afstand is zo'n acht kilometer. Ik moet met iemand meeliften. Maar iedereen die ik aanspreek kijkt angstig uit zijn ogen.

Tijd om naar bed te gaan.' Grijnzend loop ik op een groot hotel af.

---

(Vanaf Noa gezien).

Met een enorme gaap wordt ik wakker. Nog nooit, echt nog nooit heb ik zó goed geslapen.

Ik rol letterlijk met deken en al het bed uit en kijk voor de tiende keer sinds gisteravond de kamer in. Ongelovig schud ik mijn hoofd. Het lijkt alsof ik in een droom ben belandt sinds gister.

Een enorm tweepersoonsbed, drie grote schilderijen op de beige, met goud beklede muur, een luxe keukentje, twee reusachtig grote ramen waar het licht doorheen schijnt en niet te vergeten de grote flatscreen tv.

Gisteren heb ik uren achter elkaar tv gekeken, en trouwens ook de vriezer geplunderd. Toen ik hem opende en een pizza zag schoten de tranen in mijn ogen. Al weken heb ik geen normaal eten meer gehad, laat staan fastfood. En geloof me, nog nooit heeft een pizza zo ontzettend lekker gesmaakt.

In tijden heb ik ook niet zo lekker en lux geslapen. En dan nog maar niet te beginnen over de douche in mijn hotelkamer en de frisse handdoeken. Er lag zeep, shampoo en conditioner in de badkamer. Mijn haar heeft in tijden niet zo zacht gevoeld.

Deze nacht was zonder twijfel de beste nacht van mijn leven.

Maar nu is de pret over. Ik heb besloten vandaag of morgen naar het hutje van Z te gaan. Het ligt er maar net aan of ik iemand vind die me er naartoe wil brengen vandaag en anders doe ik het morgen.

Ik pak mijn tas en loop naar de minibar die naast de keuken staat. Cola blikjes, flessen wijn en nog veel meer soorten drankjes gooi ik zo mijn rugzak in.

Dan trek ik met twijfel de bestek lade open. Ik moét wel een wapen hebben. Ik slik als ik eraan denk: ik ga gewoon Z's hutje binnenvallen.

Ik pak het grootste mes dat er ligt en stop het ook in mijn rugzak. Ik moet grinniken als ik een koekenpan zie liggen. Nee, die ga ik dan weer niet meenemen om iemand tegen zijn hoofd te slaan, dat is te veel van het goeie.

Nadat mijn rugzak goed gevuld zit met van alles en nog wat, loop ik naar de badkamer.

Ik pak een warme, witte badjas en trek hem aan. Daaroverheen doe ik mijn vieze, stinkende kleding. Zo heb ik het een stuk warmer in de sneeuw.

Voor ik de kamer uitstap zet ik mijn warme muts op en kijk in de spiegel. Ik glimlach nerveus.

Dan stap ik de kamer uit en zonder problemen sneak ik ongezien het luxe hotel uit.

Buiten aangekomen ondervraag ik opnieuw mensen of ze me zouden willen brengen naar het mysterieuze hutje.

Ook vandaag trekt iedereen wit weg, of loopt vlug door.

Na wel zeker anderhalf uur vragen, loop ik verslagen door de natte sneeuw. Niemand, maar dan ook niemand wil me brengen. Zelfs het laatste beetje geld dat ik aanbood wilden ze niet aannemen.

En op dat moment valt mijn oog op iets in de verte. Mijn mond valt bijna open en met een enorme glimlach loop ik erop af.

Acht enorme huskies zijn vastgebonden aan een slee. Wachtend tot er iemand mee rijdt.

En dat is preciés wat ik ga doen.

~~~~~~
Even een random update tussendoor zodat je na school lekker kan lezen👌