Moonlight

chapter 45

❝It's too cold outside, for angels to fly❞ 

Harry

Γουρλώνει αμέσως τα μάτια της και εγώ προσπαθώ να μην γελάσω «Με τίποτα.» μου απαντά ευθέως. Γιατί δεν της αρέσει η ιδέα μου για τα matching tattoos;

«Μα γιατί;» σταματάω αμέσως το βήμα μου και μπαίνω μπροστά της.

«Με συγχώρεσες.» ανασηκώνω τους ώμους μου καθώς την ίδια στιγμή εκείνη κατσουφιάζει.

«Δεν έχει σημασία, και για να είμαστε πιο ακριβής, σε συγχώρεσα αλλά δε ξεχνώ. Τα tattoo πονάνε.» μου λέει ορθά.

«Μα έχεις και άλλα.» της αποκρίνομαι.

«Είναι μικρά.» Το χέρι της τρέμει μες το δικό μου, δεν ήξερα ότι αυτό το θέμα θα της έφερνε ταραχή, μα έχει και άλλα τατουάζ. Που είναι το πρόβλημα;

«Όχι ακόμη. Στο μέλλον θα μπορούσαμε. Τα tattoo είναι κάτι μον-εμ τέλος πάντων- όχι για τώρα..» κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω νευρικά.

«Εντάξει, αγάπη μου;» ανασηκώνει το σώμα της στις μύτες των ποδιών της και αφήνει ένα απαλό φιλί στο πιγούνι μου.

«Εντάξει.» απαντάω, νιώθοντας περίεργα.

«Πάμε, τότε.» την τραβάω από το χέρι και βγάζει ένα περίεργο επιφώνημα.

Γυρίζω αμέσως και την κοιτάζω. Έχει μορφάσει έντονα και με κοιτάζει κατσουφιασμένη, «Πονάω αρκετά στα πόδια, στη μέση και-..» πάει να συνεχίσει μα την διακόπτω.

«Θέλεις να πάμε να κάτσουμε κάπου; Συγγνώμη μωρό μου, αλλά εσύ ήθελες τόσο πολύ σεξ.» την πιάνω από το πρόσωπο και γελάει για λίγο μέσα από το πονεμένο ύφος της.

«Θέλεις να πάμε να πάρεις από κάπου ασπιρίνη; Ανησυχώ.» περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά της χτενίζοντας τα αργά με αυτόν τον τρόπο όπου ξέρω πως την ανακουφίζει. Κλείνει για λίγο τα μάτια της και παίρνει μια βαθιά ανάσα.

 «Όχι, είμαι εντάξει. Πάμε να ανέβουμε στο London Eye, εκτός αν θες να πάμε να κάνουμε τα ψώνια που έλεγες πριν.» μου λέει αχνά.

«Όχι, αγάπη. Ψέμματα είπα, για να ξεφύγουμε τα δύο μας από τους γονείς μας. Σίγουρα δε θες να κάνουμε τατουάζ πάντως; Θα είναι πολύ όμορφο. Θα είναι κάτι μόνο δικό μου και δικό σου, που θα μας συνδέει. Γιατί δε θες;» κατσουφιάζω καθώς χαϊδεύω τώρα με την παλάμη μου το πρόσωπο της ελαφρά.

 «Όχι ακόμη.» μου χαμογελά ελαφρά.

«Καλά.» παραδίδομαι, ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

«Φίλα με.» ψιθυρίζει όμως, και ανασηκώνοντας πάλι τον εαυτό της στις μύτες των ποδιών της τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου σφικτά και με φιλάει.

Σέρνω αργά τα χέρια μου γύρω από τη μέση της και τα τυλίγω εξίσου γύρω της προστατευτικά, μην την πονέσω με κάποιο τρόπο.

Δε ξέρω γιατί πρέπει να πονάνε οι γυναίκες μετά από κάτι τόσο όμορφο και σημαντικό για ένα ζευγάρι, είναι τόσο δυσάρεστο.

Και γιατί να πονάει και εκείνη; Μακάρι να μπορούσα να πάρω όλο τον πόνο της πίσω, όχι μόνο τον τωρινό, όλο τον πόνο που της έχω προκαλέσει.

Με φιλάει αργά και παίρνω την πρωτοβουλία να εισχωρήσω τη γλώσσα μου στο στόμα της. Βγάζει μία μικρή πνιχτή ανάσα που μόλις ερωτεύτηκα και συνεχίζει να τρίβει τα χείλη της πάνω στα δικά μου λίγο πιο γρήγορα.

 Ότι ήθελα ποτέ, είναι αυτή, και τώρα την έχω μες τα χέρια μου. Και δε θέλω να την χάσω ποτέ ξανά. Ποτέ. «Σε αγαπάω.» μου λέει κοφτά μέσα από το φιλί μας. Με φιλάει πάλι δυνατά και προσθέτει, «Πολύ.»