Moonlight

chapter 17

Ακούστε καθώς διαβάζετε: Little Mix - Nobody Like You

❝But all you left me with was scars and that's the hardest part, there's nobody like you, nobody like you❞

Kiana

Καθώς μπαίνω μες το δενδρόσπιτο κλείνω την πορτίτσα πίσω μου και κάθομαι σε μια γωνιά τυλίγοντας μια παλιά λεπτή κουβέρτα γύρω μου. Κλαίω και τρέμω κυριολεκτικά, όχι από το κρύο, από τον πόνο.

Νόμιζα ότι ήξερα τον πόνο καλύτερα αλλά όχι, δεν ήξερα ότι ο πόνος είχε πολλές μορφές. Δεν ήξερα ότι υπήρχε αυτός ο πόνος μέχρι που θυμήθηκα τι πρέπει να αποφύγω, από τι πρέπει να γλιτώσω, από τι με καταστρέφει. Εκείνος. Και η απόρριψη της αγάπης του.

Η μικρή πόρτα ανοίγει ξαφνικά λίγο μετά και μπαίνει μέσα. Εκείνος. Κλείνω τα μάτια μου και όταν τα ανοίγω πάλι βρίσκεται εκεί. Δεν ονειρεύομαι. Είναι εδώ.

Τα μάτια του είναι κόκκινα όπως και η μύτη του στην ακρούλα εξαιτίας του κρύου, είναι ακόμη χαριτωμένος παρόλο δολοφόνος της καρδιάς μου.

Γονατίζει μπροστά μου και κόβεται η ανάσα μου. «Ε-εγώ...» ξεροκαταπίνει και έπειτα κοιτάζει κάτω.

Τα χέρια του αγγίξουν τα λυγισμένα γόνατα του και αμέσως κλείνω τα μάτια μου. Ανατριχιάζω. Μουδιάζω. Πονάω. Θέλω να μιλήσω, να του πω να μη με αγγίζει μα δεν το κάνω.

Φοβάμαι. Φοβάμαι πως αν μιλήσω θα ξεσπάσω σε δυνατά κλάματα και θα δει πόσο ακόμη περισσότερο αξιοθρήνητη είμαι. Για εκείνον. Εξαιτίας του. Κλαίω έτσι βουβά.

«Εγώ δε θα σου έδινα ποτέ ψεύτικες ελπίδες.» ξεκινάει να μου λέει. Οι παλάμες του χαϊδεύουν αργά τα γόνατα μου και ότι βρίσκεται μέσα μου, μέσα σε αυτό το χάος, λυγίζει.

Ρουφάει τη μύτη του και κοιτάζει επακόλουθος κάτω.

«Δε θα το έκανα ποτέ αυτό, και εφόσον πράγματι κατάλαβα τι νιώθεις μετά αυτό το φιλί, δε θα μπορούσα να μείνω μακριά σου.» με κοιτάζει κατάματα όμως τώρα και το ένα του χέρι φεύγει από το γόνατο μου και πιάνει το δεξί μου χέρι. Πονάω μπροστά στο στήθος και πίσω στην πλάτη μου δυνατά.

«Σε παρακαλώ.» κλαψουρίζω γυρίζοντας να κοιτάξω κάτω τα μπλεγμένα χέρια μας.

«Μη.» τα κοιτάζω, μα ακόμη κι αν μου αρέσουν μαζί...

«Μη με κρατάς έτσι.» του λέω παρακλητικά.

«Μόνο έτσι δε θα μπορέσω να αφήσω.» μου τονίζει.

Παγώνω. Στρέφομαι, ενώνω τα βλέμματα μας και νιώθω τον αντίχειρα του να χαϊδεύει αργά το πάνω μέρος της παλάμης μου.

«Kiana Williams, είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχουν κοιτάξει τα μάτια μου. Από εκείνη την ημέρα που σου πρόσφερα αυτόν τον κόκκινο μαρκαδόρο πολλά χρόνια πριν το πιστεύω αυτό. Είσαι τέλειος άνθρωπος και δεν το λέω μονάχα για να το πω, απλά είσαι υπέροχη. Λίγοι άνθρωποι βρίσκουν τον άνθρωπο τους, τόσο καλό, τόσο καλόψυχο, εσωτερικά μορφωμένο, ευγενικό, με χρυσή ψυχή. Είσαι ο χρυσός μου, Kianna Williams, και ξέρω πως ο χρυσός ποτέ δεν αντικαθιστάται με κανέναν άλλο πολύτιμο λίθο, γι'αυτό πάντα θα είσαι ο άνθρωπος μου, ότι κι αν γίνει.» κάνει μια μικρή παύση.