Moonlight

chapter 30

Ακούστε καθώς διαβάζετε: Tom Odell - Heal

❝Take my heart and take my hand, like an ocean takes the dirty sands❞

Kiana

Καθώς φτάνω έξω από το σπίτι του, βλέπω κλειστά τα φώτα μέσα και το αυτοκίνητο να λείπει του Robin και της Anne. Δεν είναι εδώ. Μα το δικό του όμως είναι εδώ. Περίεργο.

 Πλησιάζω την πόρτα και λέω να χτυπήσω μα διστάζω. Δε θέλω να με δουν σε αυτά τα χαλιά, χλωμή, άρρωστη, να τρέμω από το άγχος και τα πάντα, εξαιτίας του.

Τα μάτια μου με τσούζουν και έπειτα δάκρυα αρχίζουν και τρέχουν στο πρόσωπο μου. Δε νιώθω καλά. Νιώθω απαίσια. Νιώθω πως...Δε μπορώ να το περιγράψω.

Βγάζω το κινητό μου και τον καλώ πάλι, τίποτα. Αν ήταν μέσα δε θα μου απαντούσε; Μήπως κοιμάται; Μήπως βασικά πήγε τελικά στο Mishigan στο μπαμπά του, που μου είχε πει;

Προσπαθώ πάλι να τον καλέσω, και του δίνω χρόνο. Προσπαθώ ξανά, αλλά τίποτα για μία ακόμη φορά.

Ακούω ένα αυτοκίνητο να έρχεται και τότε γυρίζω και βλέπω τον Niall να παρκάρει μπροστά από το σπίτι.

Ο Harry με βλέπει και βγαίνει γρήγορα από το αυτοκίνητο. Λέει κάτι στον Niall εκείνος με κοιτάζει και φεύγει αμέσως μετά. Σκουπίζω το πρόσωπο μου με τα μανίκια μου βιαστικά.

Πλησιάζω γρήγορα προς το μέρος του. «Τι του είπες;!» του φωνάζω. «Σε πρόλαβε, έτσι;» συνεχίζω. «Σε καλύπτει, φυσικά!» τινάζω τα χέρια μου στον αέρα.

«Kiana μου, ηρέμησε, σε παρακαλώ. Μη φωνάζεις.» πάει να περπατήσει προς το μέρος μου μα σηκώνω το δέικτη μου και του κάνω νόημα να μην κάνει άλλο βήμα. 

Μετακινούμε προς τα πίσω και κλαίω βουβά. «Γιατί δε μου απαντάς; Πριν λίγα δευτερόλεπτα σε κάλεσα ξανά.» του λέω.

«Συ-συγγνώμη. Το είχα στη σίγαση.» μου λέει γρήγορα κοιτάζοντας με λες και έχω τρελαθεί.

Βγάζει το κινητό του από την πίσω τσέπη του τζιν του και μου το δείχνει.

«Έλα δες και μόνη σου αν θες.» μου λέει αλλά κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου και δαγκώνω το κάτω χείλος μου, προσπαθώντας να μην κλάψω πάλι.

«Είχαμε πάει σε ένα πάρτι με την Gemma. Δεν καταλαβαίνω γιατί αντέδρασες έτσι.» με ενημερώνει κατσουφιάζοντας στο τέλος.

Πεταρίζω τα μάτια μου και γυρίζω να τον κοιτάξω. Στεκόμαστε μονάχα λίγα βήματα απόσταση ο ένας από τον άλλον, μα τον νιώθω μίλια μακριά. Γιατί νιώθω έτσι;

«Γιατί δεν μου το είπες τότε; Γιατί δεν απάνταγες στις κλήσεις μου;» τον ρωτάω σιγανά.

«Δεν το θεώρησα σημαντικό. Και δεν το άκουγα κιόλας εκεί μέσα μιας και είχε τόσο δυνατά τη μουσική. Συ-συγγνώμη αν σε έκανα να νιώσεις άσχημα.» κοιτάζει κάτω.

«Άρα ήταν η Gemma μαζί σου σε εκείνο τον πάρτι;»