❝Right from the start you were a thief, you stole my heart and I your willing victim❞
Kiana
«Καλά Χριστούγεννα!» τρέχουν τα μικρά ξαδερφάκια μου μες το σπίτι καθώς φτάνουν, με τη Θεία μου, τη γιαγιά μου και τον Θείο μου.
«Χαρούμενα Χριστούγεννα!» τους λέω με πλατύ χαμόγελο καθώς τα παίρνω ένα, ένα, αγκαλιά.
Χαιρετώ τους συγγενείς μου και έπειτα προχωράω στο σαλόνι για να κάτσω δίπλα στον Tom.
«Τι έχεις εσύ;» τον ρωτάω αργά.
«Γιατί να μην μπορώ να ανοίξω τα δώρα;» μουγκρίζει καθώς πατάει γρήγορα τα κουμπιά στο psp του.
«Πρέπει να περιμένουμε να βάλουν και οι υπόλοιποι τα δώρα που έφεραν, και μετά. Έλα, μην είσαι έτσι, είναι Χριστούγεννα.» τον χαϊδεύω ελαφρά στον ώμο.
«Ναι, τα δώρα, η γιαγιά πάλι θα μου έχει πάρει πιτζάμες με τον Μίκυ, για όνομα του Θεού.» λέει ειρωνικά.
Γελάω ελαφρά ενώ την ίδια στιγμή η γιαγιά εμφανίζεται στο σαλόνι και σταματάω αμέσως. «Ορίστε, Kiana, μπορείς να τα βάλεις κάτω από το δένδρο, γιατί εγώ δεν μπορώ να σκύψω;»
«Ναι, φυσικά, κάτσε γιαγιά, μην στέκεσαι όρθια.» της λέω παίρνοντας τα δώρα από τα χέρια της.
«Ωχ, η μέση μου πονάει.» παραπονιέται καθώς κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι από το χριστουγεννιατικο δένδρο.
«Έμαθα την Πρωτοχρονιά θα πάτε στο Λονδίνο, με την Anne, τι κάνει ο γιος της;» με ρωτάει ευθέως αργά.
Ξεφυσάω και κάνω πως δεν ακούω αρχικά καθώς βάζω τα δώρα κάτω από τον δένδρο. Όταν γυρίζω να την κοιτάξω, βλέπω τον Tom να βγαίνει από το σαλόνι και να μένουμε, εγώ και εκείνη μονάχα όμως.
«Δε μου είπες...» με κοιτάζει με μάτια αθώα, μα ξέρω πως το πάει αλλού.
Καθαρίζω το λαιμό μου ελαφρά, πριν της απαντήσω, «Καλά είναι.» ανασηκώνω τους ώμους μου.
Πηγαίνω και κάθομαι στην άκρη του καναπέ παρά δίπλα και την κοιτάζω.
«Θέλεις κάτι να πιεις ή μήπως κάποιο γλύκισμα;» την ρωτάω.
«Όχι, όχι, είμαι εντάξει. Μην ανησυχείς.» με διαβεβαιώνει. «Λοιπόν, γιατί δεν είναι εδώ;» με ρωτά.
«Είναι με την οικογένεια του, γιαγιά. Όλες οι οικογένειες είναι μαζί σήμερα.» της απαντώ γρήγορα.
«Αυτός κάθε χρόνο, ήταν εδώ, σήμερα γιατί όχι;» συνεχίζει τις ερωτήσεις.
Αναστενάζω. «Ήθελε να μείνει με την οικογένεια του.» της λέω ψέματα.
Ούτε που έχω μιλήσει με τον Harry, μία εβδομάδα τώρα, από την τελευταία φορά που βρισκόταν στο δωμάτιό μου. Ούτε εκείνος βέβαια έχει επικοινωνήσει μαζί μου.
«Χωρίσατε;» με ρωτάει χαμηλόφωνα, φέρνοντας το σώμα της πιο μπροστά έτσι λες και δε θέλει να ακούσει κανείς αυτό που μόλις με ρώτησε, και αυτό που περιμένει να της απαντήσω.
«Γιαγιά, ποτέ δεν ήμασταν μαζί.» της λέω δυνατά.
«Μα έχω δει τον τρόπο που σε κοιτάζει, έτσι με κοίταζε και εμένα ο παππούς σου πριν έρθει και με πάρει από τον πατέρα μου. Βασικά να με κλέψει.» γελάει ελαφρά, και έπειτα βουρκώνει στην ανάμνηση.
«Ο Harry δεν είναι έτσι.» της απαντώ. «Βασικά, δε γίνεται να είναι έτσι, είμαστε απλώς φίλοι.» της αποκρίνομαι.
Τόσα χρόνια δε μου είχε κάνει ποτέ αυτήν την συζήτηση, γιατί της ήρθε τώρα να διευκρινίσει κάτι τέτοιο; Μετά από ότι έγινε; Πφ.
«Μα έχω δει και εσένα πως ροδίζουν τα μαγουλάκια σου όταν είναι πλάι σου, όπως-..» πάει να συνεχίσει μα την διακόπτω.
«Ναι, ξέρω όπως εσύ και ο παππούς.» της λέω γρήγορα.
«Όχι.» Δε ξαφνιάζεται από την απότομη αλλαγή του τόνου της φωνής μου.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Moonlight
ФанфикΑκόμη τον αγαπώ. Ήταν από τους πρώτους φίλους που είχα ποτέ. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου πρόσφερε τον κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έτσι γίναμε αχώριστοι . Ήμασταν σε μερικά μαθήματα μαζί, στις ομαδικές δραστηριότητε...
