❝Setting fire to our insides for fun, to distract our hearts from ever missing them❞
Kiana
«Θέλω να ξέρω.» απαιτώ στη μαμά.
«Μα καλά αν ήταν όπως τα λες, θα σου έλεγε η μαμά σου ψέματα;» αποκρίνεται ο μπαμπάς καθώς παίρνει ένα καροτάκι από τη σαλάτα και η μαμά του χτυπάει το χέρι. Τον κοιτάζει με το βλέμμα –σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι αντί γι' αυτό όμως με μαχαίρι- που κόβει εκείνη την σαλάτα και ο μπαμπάς απομακρίνεται σηκώνοντας τα χέρια μπροστά του λες και παραδίδεται.
«Καλά. Καλά.» κάνει και βγαίνει αργά από την κουζίνα.
Ο Tom που κάθεται στον πάγκο τους κοιτάει και γελάει κρυφά πίσω από την παλάμη του, εάν δεν είχα τόσα νεύρα θα γέλαγα και εγώ, αλλά...
«Σήμερα είναι Τετάρτη. Πέρασαν πόσες ημέρες από το συμβάν του Σαββατόβραδου. Πέρυσι ψόφησε, φέτος μύρισε;» μου λέει καθώς συνεχίζει να κόβει τη σαλάτα.
«Μαμά, πες μου! Σε άκουσε και ο Τom!» υψώνω τον τόνο μου.
«Τι; Εγώ; Μαμά εγώ δεν της είπα τίποτα από ότι είπατε με τον Harry ώρα όση ώρα μιλούσατε! Μόνο τι του είπα εγώ!» φωνάζει ο Tom τινάζοντας το σώμα του από τον ψηλό σκαμπό πίσω από τον πάγκο.
«Α..» βάζω τα χέρια στους γοφούς μου και η μαμά κοκκινίζει σκύβοντας το κεφάλι της. «Εσύ μου αρνιόσουν κάθετα ότι μιλήσατε με τον Harry και τώρα; Τι λέει ο μικρός μαμά;» γέρνω το κεφάλι μου καθώς της μιλάω.
«Εσύ ξέχνα το Σάββατο το ηλεκτρονικό στο σπίτι του Max.» μουγκρίζει η μαμά σιγανά στον Tom καθώς τον κοιτά με απειλητικό βλέμμα.
«Τι;!» γουρλώνει αμέσως εκείνος τα μάτια του, «κανόνισε να μη βγω εγώ το Σάββατο και στα έχω σπάσει όλα μες το δωμάτιο!» μου φωνάζει και φεύγει γρήγορα πηγαίνοντας στο δωμάτιο του. Χτυπάει την πόρτα πίσω του και εγώ πηγαίνω να σταθώ πίσω από τον πάγκο ακριβώς μπροστά από την μαμά.
«Μαμά, σε παρακαλώ, μην τον ανακατέψεις. Απλώς πες μου τι είπατε, δε θέλω να μου κρύβεις πράγματα σε σχέση με φίλους μου.» της ψιθυρίζω σιγανά.
«Δεν είναι απλός φίλος σου ο Harry. Είναι κάτι σαν ο καλύτερος φίλος παύλα προστάτης σου.» μου λέει περήφανη. Τι στο καλό;
«Προστάτης; Θυμάσαι πόσο χρονών είμαι;» την ρωτάω νευριασμένη.
«Θυμάμαι. Απλώς, του-του έχω εμπιστοσύνη.» αποκρίνεται σιγανά.
«Πότε θα σταματήσετε να ασχολείστε με τη ζωή μου;! Δεν είμαι μωρό γαμώτο! Βάλτε το καλά στο μυαλό σας!» ουρλιάζω χτυπώντας το χέρι μπροστά μου στον πάγκο.
«Χαμήλωσε τον τόνο σου!» φανερώνεται ο μπαμπάς πίσω στην κουζίνα κοιτώντας με αυστηρά.
«Ότι να ναι...» μουρμουρίζω και αρπάζω την τσάντα μου για να φύγω. Φτάνω στο χολ και παίρνω τα κλειδιά μου.
«Που πας;!» φωνάζει η μαμά.
«Στο είχα πει ότι θα βγω.» της απαντάω ξερά.
«Μα είναι ώρα φαγητού. Θα φάμε σε ένα μισάωρο.» αποκρίνεται κοιτώντας με εξεταστικά. Τι τρέχει με εκείνη τώρα;.
«Να φάτε.» της λέω.
«Kiana. Σοβαρέψου και ηρέμησε.» ο μπαμπάς φαίνεται πως προσπαθεί πολύ από το να μη χάσει τη ψυχραιμία του.
«Εγώ είχα κανονίσει να βγω από πριν, απλώς τώρα όπως ήρθαν τα πράγματα θα το κάνω νωρίτερα.» ανοίγω την πόρτα και εκείνη την στιγμή η φωνή της μαμάς με σταματά.
«Μπορώ να πάρω και τον Harry να έρθει εδώ να μιλήσουμε, να δεις πως είσαι παράλογη, απλώς νοιαζόμαστε για-..»
Δεν την αφήνω να συνεχίσει. «Ναι πάρε τον τηλέφωνο και άμα έρθει εμένα να με χέσεις!» της πετάω απότομα.
«Αυτό θα ήθελα πολύ να το δω.» περνάει και ο Tom εκείνη την ώρα από πίσω, μουρμουρίζοντας αυτά τα λόγια.
«Μίλα καλύτερα Kiana!» φωνάζει ο μπαμπάς.
«Καλό βράδυ. Φιλάκια.» κλείνω την πόρτα και φεύγω.
CITEȘTI
Moonlight
FanfictionΑκόμη τον αγαπώ. Ήταν από τους πρώτους φίλους που είχα ποτέ. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου πρόσφερε τον κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έτσι γίναμε αχώριστοι . Ήμασταν σε μερικά μαθήματα μαζί, στις ομαδικές δραστηριότητε...
