❝Won't stop 'til it's over, won't stop to surrender❞
Kiana
«Και τι ακριβώς έγινε;» με ρωτάει η Arabella καθώς περπατάμε δίπλα δίπλα στο πεζοδρόμιο.
Μία ημέρα μετά την επίσκεψη του Harry και αποφασίσαμε να πάμε στο μπαρ με τα μπιλιάρδα στα πιο κεντρικά μέρη ας πούμε του μικρού μας Holmes Chapel.
«Εμ με πήγε στο δενδρόσπιτο, στο οποίο είχαμε λίγες κουβέρτες, ευτυχώς όμως είχα αφήσει τη σόμπα από την προηγούμενη φορά με τον Ben και καθίσαμε εκεί.» της λέω.
«Α και; Άντε πες, συνέχισε, μη με κάνεις να σε παρακαλάω για κάθε λέξη, αγάπη μου.» μου αποκρίνεται ανυπόμονα η Arabella.
«Μιλάγαμε. Είχαμε καιρό να μιλήσουμε τόσο.» χαμογελάω φέρνοντας στο μυαλό μου την ανάμνηση της χθεσινής βραδιάς.
«Βασικά πιο πολύ τον παρακάλεσα να μιλήσει εκείνος. Ήθελα απλώς να μου πει τα πάντα, ότι μέρη από την πορεία της ζωής του έχω χάσει τον τελευταίο καιρό. Του ζήτησα να μη μου παραλείψει τίποτα.» της εξηγώ αναλυτικά.
Το χαμόγελο που στολίζει το πρόσωπο της τώρα αντιγράφει το δικό μου.
«Μου μίλησε για τα μαθήματα του στο πανεπιστήμιο. Για το διάβασμα του. Για το φαγητό ακόμη εκεί. Για τη μαγείρισσα που παρόλο που τον αγριοκοιτάζει ξέρει κατά βάθος πως τον συμπαθεί άπειρα πολύ.»
Παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσω.
«Μα φυσικά, ποιος θα μπορούσε να μη συμπαθήσει αυτόν τον άνθρωπο; Όλοι τον συμπαθούν, και τον λατρεύουν μεταξύ μας πιστεύω.» ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Είναι το κάτι άλλο.» προσθέτω χαμογελώντας πλατιά.
Νιώθω τα μάγουλα μου να πονάνε. Γαμώτο.
«Το να τον ακούω να μιλάει είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρχει στην καθημερινότητα μου, βασικά το να μου μιλάει για τα πάντα, μέχρι και για τα πιο ασήμαντα πράγματα, μου αρκεί. Αρκεί να μου μιλάει ξέρεις.» γυρνάω και την κοιτάζω.
Με κοιτάζει με υπονοούμενο. «Τι;» την ρωτάω αμέσως.
Μου χαμογελάει ακόμη περισσότερο. «Τίποτα. Απλώς νομίζω πως αγαπώ να σε ακούω να μιλάς για εκείνον.» μου απαντά και αμέσως κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε.
Κοιτάζω κάτω τα βήματα μου στο πεζοδρόμιο και δε ξανά μιλάω για το υπόλοιπο της διαδρομής μας.
Φτάνουμε στο μπαρ και ο Niall μας περιμένει έξω από αυτό, τρίβει τα χέρια του γρήγορα και έπειτα έρχεται προς το μέρος μας. «Έχει κρύο.» λέει ξεφυσώντας και κουνάω γρήγορα το κεφάλι μου καταφατικά στα λόγια του.
«Πράγματι.» συμφωνώ.
YOU ARE READING
Moonlight
FanfictionΑκόμη τον αγαπώ. Ήταν από τους πρώτους φίλους που είχα ποτέ. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου πρόσφερε τον κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έτσι γίναμε αχώριστοι . Ήμασταν σε μερικά μαθήματα μαζί, στις ομαδικές δραστηριότητε...
