Moonlight

chapter 39

Listen on repeat : 3 Doors Down - Here Without You

❝A hundred days have made me older, since the last time that I saw your pretty face, a thousand lies have made me colder and I don't think I can look at this the same❞

Kiana

Νομίζω έχει περάσει πάνω από μισή ώρα, όταν ξαφνικά η πόρτα του δενδρόσπιτου ανοίγει.

Τι κάνει αυτός εδώ;

«Harry, τι στο διάολο κάνεις εδώ;» τον ρωτάω αμέσως.

 Κλείνει την πόρτα πίσω του και γονατίζει μπροστά μου. «Δεν απάντησες στο μήνυμα μου, και πανικοβλήθηκα. Ανησύχησα τόσο που έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου ήρθα αμέσως.» μου λέει αργά λαχανιασμένος.

«Το βλέπω.» γελάω ελαφρά κοιτάζοντας τι φορά. Δείχνει όμως τόσο ζεστός και τόσο για αγκαλιές, ας πούμε.

«Ξέρω πως δε θες να είμαι εδώ, μα ότι και αν σου είπε η γιαγιά σου-..» πάει να πει αλλά τον διακόπτω.

«Δεν είναι σωστό να σου μιλάω, Harry. Με κρατάει πίσω αυτό.» του παραδέχομαι.

Κάθεται γονατιστός μπροστά μου και εγώ στη γωνιά πίσω.

«Όχι, Kiana, μην το λες αυτό . Ξέρω πως δε θες να με ακούσεις, και πως ίσως με μισείς, μα δε γίνεται. Ξέρω πως τα κατέστρεψα όλα και τώρα το καταλαβαίνω.» τα μάτια του βουρκώνουν.

«Το καταλαβαίνω τώρα. Ξέρεις μετράω όλες αυτές τις ημέρες που πραγματικά..» τονίζει την λέξη 'πραγματικά', «που πραγματικά είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον, και πονάω. Δε μου αρέσει καθόλου να μην έχω σχέσεις μαζί σου, και αν και ξέρω πως ίσως ποτέ δε θα καταφέρουμε να είμαστε μαζί, ούτε χρόνια μετά, δε θέλω τουλάχιστον να χάσω ένα είδος επικοινωνίας μαζί σου, ακόμη κι αν αυτό είναι μέσω μηνυμάτων.» τον ακούω να καταπίνει βαθιά μετά από τον αργό μονόλογο του.

Δαγκώνω τα χείλη μου και έπειτα κοιτάζω κάτω. Βουρκώνω και εγώ.

«Και δε με νοιάζει.»  συνεχίζει. Σηκώνω τότε το πρόσωπο μου και τον κοιτάζω. «Μην κλάψεις.» μου λέει βιαστικά σαν μια γρήγορη παρένθεση.

«Ναι, λοιπόν, δε με νοιάζει εάν ξέρω πως είσαι χαρούμενη με κάποιον άλλον, εάν σε βλέπω χαρούμενη και εγώ πεθαίνω μέσα μου. Θα είναι εντάξει για εμένα να σε δω χαρούμενη και υγιής, αφού εγώ δεν τα κατάφερα.» κοιτάζει κάτω και έπειτα αλλάζει θέση και κάθεται τώρα οκλαδόν μπροστά μου.

«Ήρθες εδώ για να μου πεις όλα αυτά;» τον ρωτάω ψιθυριστά.

«Τι; Φυσικά και όχι. Ήρθα για να δω αν είσαι καλά.» μου εξηγεί.

«Με είδες. Είμαι καλά. Εντάξει. Πήγαινε τώρα. Πήγαινε να γιορτάσεις με την οικογένεια σου.» του λέω αργά.

«Θέλω να τα πω για τα βγάλω από μέσα μου. Άφησε με. Να ξέρω ότι δεν έχει μείνει τίποτα, σε παρακαλώ, αυτό και θα φύγω.» Βλέπω το σαγόνι του να σφίγγεται και τα άκρα του να τρέμουν.

Το κινητό μου χτυπάει και είναι η μαμά μου.

«Περίμενε.» του λέω σιγανά. Αποδέχομαι την κλήση και φέρνω το κινητό στο αυτί μου, «Πες μου.» της λέω αμέσως.

«Που είσαι; Που έχεις πάει;!» με ρωτάει δυνατά.

«Είμαι στο δενδρόσπιτο..» της απαντώ.

«Και τι κάνεις στο δενδρόσπιτο μόν-» διακόπτω τα λόγια της, «Δεν είμαι μόνη. Είναι και ο Harry εδώ.» της λέω βιαστικά.

Δεν ακούγεται τίποτε από την άλλη πλευρά για λίγο. «Μην αργήσεις.» μουρμουρίζει μονάχα πριν μου το κλείσει.

Γυρίζω και κοιτάζω τον Harry, που με κοιτάζει εξεταστικά ήδη με μάτια που λάμπουν. «Ξέρεις ότι είσαι πανέμορφη;» μου λέει σιγανά.

«Τι;»

«Είσαι πολύ όμορφη, Kiana.» μου ψιθυρίζει.

Ο τρόπος μου με κοιτάζει, και τα λόγια του, κάνουν τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Για μισό, αμέσως έρχεται στο μυαλό η γιαγιά μου, και όσα μου είπε σχετικά με τις αναμνήσεις της με τον παππού μου που της θυμίζουν εμένα και τον Harry.

Σκύβω το κεφάλι μου και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Πως μπορούν όλοι οι άλλοι να βλέπουν πόσο τον αγαπώ και εκείνος να μην το αντιλαμβάνεται και να με πληγώνει;

«Ξέρω πως πίστευες ότι σε αγαπώ λιγότερο ή ότι ούτε το κάνω, αλλά θεωρώ πως το να σε βλέπω χαρούμενη ακόμη και μακριά μου, γεμίζει το μέσα μου με τόση αγάπη για εσένα, που προσπερνάει τα πάντα. Δεν είναι ότι δε σε αγαπώ, Kiana, είναι απλώς ότι με προβληματίζει η ζωή, και δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να υπάρχει το κακό, οι λάθος κινήσεις. Όλα δεν θα έπρεπε να είναι καλά από τη φύση τους;» απορεί.

Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω. Ευτυχώς δεν κλαίω. Συγκρατήθηκα.

«Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν και εσένα, Harry. Και επίσης δεν είναι όλοι καλοί. Εσύ είσαι απλώς πολύ αφελής και αθώος. Και λίγο ανώριμος ίσως.» χαμογελάω στραβά στο τέλος και κάνει και εκείνος το ίδιο.

«Είχα χρόνια να κλάψω τόσο, όσο εκείνο το βράδυ που έφυγα από εσένα. Μετά από εδώ. Θα ήθελα πολύ μια ευκαιρία, αλήθεια, θα τα έφτιαχνα όλα, Kiana, γιατί δε θέλω καμία άλλη. Μόνο εσένα. Αλλά ξέρω..» μου εξηγεί αργά.

«Τελείωσες αυτά που ήθελες να μου πεις;» τον ρωτάω χαμηλόφωνα, προσπερνώντας τα λεγόμενά του. Απαντάει, κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά.

«Μην έρθεις την πρωτοχρονιά αν γίνεται μαζί μας στο Λονδίνο.» σηκώνομαι όρθια, καθαρίζοντας το σώμα μου με τις παλάμες μου πίσω.

«Τι; Τι εννοείς; Αυτό έχεις μόνο να πεις; Ακόμη και μετά από ότι είπα σήμερα;» δείχνει ξαφνιασμένος.

«Τι περίμενες; Τι σου είπα προηγουμένως; Δεν μπορώ να σε δω όπως παλιά ούτε μπορώ να μας δω όπως παλιά. Και επειδή σε αγαπάω υπερβολικά πολύ, δεν αντέχω να σε βλέπω κοντά μου και να μη σε έχω, ούτε να σε βλέπω κοντά μου και να δείχνεις τόσο άσχημα. Απομακρύνθηκα μία φορά, τότε, που είχες κοπέλα. Τώρα όμως σου ζητάω να το κάνεις εσύ. Και για το δικό μου καλό, μα πάνω από όλα για το δικό σου.» ανοίγω την πόρτα και βγαίνω από το δενδρόσπιτο.

«Μα, Kiana.» έρχεται πίσω μου κλείνοντας όμως την πόρτα πίσω στο δενδρόσπιτο, κλειδώνοντας τη κιόλας.

Νιώθω λες και είναι το σπίτι μας και το προστατεύει. Βάζει το κλειδί στη τσέπη της ζακέτας που φοράω και στέκεται μπροστά μου.

«Μα τι;» τον ρωτάω.

«Τίποτα.» κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε.

«Πες μου.» επιμένω. 

«Όχι, έλα να σε πάω μέχρι την πόρτα και έπειτα θα φύγω.» Κάνει κίνηση να με πιάσει από το μπράτσο μα απομακρύνομαι και περπατάω μπροστά του πρώτη.

Δε μιλάμε καθόλου. Περπατάω γρήγορα, και όταν τελικά φτάνω μπροστά στην κεντρική πόρτα του σπιτιού μου γυρίζω και ακόμη με ακολουθεί πίσω μου.

«Δεν είναι το καλό μου αυτό που επιλέγεις εσύ. Μάλλον, δεν έχεις καταλάβει ποιο είναι το δικό μου το καλό.» με κοιτάζει κατάματα, κάνει ένα βήμα μπροστά και σκύβει ελαφρώς, βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο έχοντας λίγα εκατοστά να μας χωρίζουν.

Μόλις νιώθω τα χείλη του να πάνε να αγγίξουν τα δικά μου, κάνω πίσω, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα αφήνοντας από το στόμα μου να ξεφύγει ένα γρήγορο, «Αντίο».

Βγάζω αμέσως το κινητό μου και διαβάζω τώρα το μήνυμα που μου είχε στείλει πριν μα δεν άνοιξε ποτέ, κάτω από το τελευταίο μήνυμα με το *Ίσως*  που του είχα στείλει εγώ περιμένει ένα, «Όπως και να χει, να θυμάσαι ότι σε αγαπώ.» Τ ο κινητό μου κουδουνίζει, και στέλνει ακόμη ένα τώρα, αυτήν την στιγμή, *Και το εννοώ* γράφει.

Αφήνω μια βαθιά ανάσα να μου ξεφύγει και πάλι νιώθω πιο περίπλοκα από ποτέ.

🌙 Ελπίζω να σας άρεσε. Παρακαλώ πολύ τσεκάρετε αν θέλετε και την άλλη μου ΝΕΑ ιστορία «la vida es mia» που έρχεται σύντομα. Μην ξεχνάτε να κάνετε favorite, και όσες θέλετε σχόλιο. Να στε καλά & να προσέχετε. Love to all. Anna