❝Old friend, why are you so shy? Ain't like you to hold back or hide from the light❞
Kiana
«Και δηλαδή; Τι έγινε;» με ρωτάει ο Ben καθώς παίρνει μία από τις δικές μου πατάτες.
Τον αγριοκοιτάζω μα συνεχίζει, «Εννοώ μετά το συμβάν στο αυτοκίνητο, δε θέλω όμως λεπτομέρειες ξέρεις.» μου χαμογελά ελαφρά και τον χτυπάω στον ώμο.
«Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω. Αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του και όταν με ξύπνησε είχε πλήρως σκοτεινιάσει.» του απαντώ.
«Με πήγε στο σπίτι μου μετά και εκεί ήταν και η γιαγιά, η οποία όλη την ώρα τον έπαιρνε αγκαλιά και έλεγε πόσο έχει αδυνατίσει και πρέπει να φάει. Και μου έκανε και κρυφά νόημα λέγοντας πως τον θέλει για γαμπρό.» του εξηγώ αναλυτικά.
Ο Ben γελάει και πίνει λίγο από το δικό του αναψυκτικό.
Το τζάμι του αυτοκινήτου μπροστά μας έχει θαμπώσει, εξαιτίας της ζέστης που έχει εδώ μέσα και του απόλυτου παγερού κρύου που επικρατεί εκεί έξω.
Είχαμε αποφασίσει αφού μία εβδομάδα τώρα μετά από εκείνη τη στιγμή που μοιραστήκαμε με τον Harry στο αυτοκίνητο, δεν καταφέραμε να βρεθούμε, κανονίσαμε σήμερα να έρθει να με πάρει από το καφέ μόλις τελείωνα.
Και έτσι έγινε. Πήγαμε και πήραμε σε πακέτο γεύμα από τα McDonald's, μα όμως η ξαφνική καταιγίδα μας χάλασε τα σχέδια να πάμε να κάτσουμε στο παρκάκι με τα κιόσκια λίγο πιο μακριά από το σπίτι μου, και έτσι παρκάραμε κάπου ήρεμα για να μιλήσουμε και να φάμε.
«Ήταν ωραία οικογενειακή στιγμή δηλαδή.» μου κλείνει το μάτι και του γνέφω θετικά γελώντας.
Δαγκώνω μία μπουκιά από το χάμπουργκερ μου και μορφάζω όταν νιώθω τις πίκλες μέσα σε αυτό.
«Τι τρέχει;» με κοιτάζει σμίγοντας τα φρύδια του ο Ben.
«Έχει πίκλες. Δε μου αρέσουν.»
«Α τον μαλάκα, και του είπα μόνο κέτσαπ.»
«Δεν πειράζει. Τέλος πάντων, πες μου εσύ τώρα τα δικά σου νέα.» συνεχίζω τη συζήτηση μας θέλοντας να ακούσω εκείνον τώρα.
«Δεν τελειώσαμε με τα δικά σου.» μου αποκρίνεται. «Είστε μαζί τώρα; Τι; Ανοίξατε πάλι το θέμα για την Ashley;» με ρωτάει.
«Εμ, βασικά, όχι. Όχι. Αν και θα έπρεπε. Βρεθήκαμε μερικά βράδια, ανταλλάξαμε παρόμοιες τεταμένες στιγμές με φιλιά όπως με εκείνη, αλλά μέχρι εκεί. Ήταν μια ήρεμη εβδομάδα τέλος πάντων.» του εξηγώ νιώθοντας κάπως περίεργα είναι η αλήθεια μέσα μου.
YOU ARE READING
Moonlight
FanfictionΑκόμη τον αγαπώ. Ήταν από τους πρώτους φίλους που είχα ποτέ. Την πρώτη μέρα στο σχολείο, μου πρόσφερε τον κόκκινο μαρκαδόρο, το οποίο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, έτσι γίναμε αχώριστοι . Ήμασταν σε μερικά μαθήματα μαζί, στις ομαδικές δραστηριότητε...
