ANSIZIN GELEN

10.BÖLÜM

Sözler boğaz da takılı kalıp,insanın nefes almasını imkansız hale getirebilirmiydi?Yada kızgın bir demiri saplamiş gibi kavrulurmuydu insan bedeni?..İşte ben böyleydim. .Onu gördüğümde nefesim kesilmiş,kelimeler boğazım da takılı kalmıştı,yanmiştim.Uzun zaman sonra onu karşımda görmek beni sersemletmiş,yeni yetme bir çocuk gibi tüm vücudumun titremesine neden olmuştu...Hala varlığına inanamasam da kanlı canlı karşımdaydi..Elimi uzatsam incecik parmaklarından yakalayacak,ama aramızda binlerce kilometre varmış gibi uzağimda..Ama asla böyle bir şey yapıp ona hislerimi belli etmeyecek,daha önce düştüğüm hataya bir kez daha düşmeyecektim..Bunun için onunla sohbetimi kısa tutuyor,gayet soğuk davranıyordum..Ta ki arkasını dönüp gidene kadar..

İşte o vakit sanki avuçlarıma alıp sımsıkı kapattığım yıldızım göz göre göre kayıp gidecekmiş gibi hissettim..Yanlış olduğunu bile bile içimin yandığını hissettim..Onun gitmesine izin vermemeliyidim..Ayağıma kadar gelen fırsatı,hemde uğruna öldüğüm bu fırsatı değerlendirmeli ve azda olsa onla daha fazla vakit geçirmeliydim...Öyle yapmalıydım değil mi?Peki ya gururum..Yıllardır ödün vermediğim gururuma ne olacaktı?..Beynim bunları düşünsede kalbim bambaşka şeyler söylüyordu. .Bir tarafım gurur derken ,diğer tarafım yıllar sonra karşına çıkan bu şansı değerlendir diyordu..

Ve ben..Asaf Çavuşoğlu..Hayatımda ilk kez sonunun ne olacağını umursamadan bir adım attım ve giden kadının arkasından usul ama titrek adımlarla yürüdüm ve en son dayanamayarak konuşmaya başladım..

"Bugün misafirim ol"..Yüz yıl düşünsem ağzımdan böyle boktan bir kelime çıkmazdı sanırım..Ama şans bu ya tam zamanında çıkmış ve soktuğumun dili buna engel olamamışti..

"Teşekür ederim Asaf bey,fakat arkadaşlarıma sözüm var"

"Olurmu öyle şey..Buraya kadar zahmet edip gelmişsin"dedim sakince..İçimde fırtınalar esse de ,arkadaslarinin kim olduğu beynimi kurt gibi kemirsede ona belli etmeyecektim..

"Teşekür ederim ama gitmeliyim "demiş ve tekrar arkasını dönerek çıkışa doğru yürümeye başlamıştı..

"Biraz konuşalım mı Nazlı  "dedim son kez..Eğer bir daha sırtını dönerse ona dur demeyecektim..

Aradan geçen çok kısa,ama bana bitmek tükenmek bilmemiş dakikalardan sonra nihayet konuşmaya başlamış ve verdiği cevapla beni şaşırtmayi başarmıştı..

"Karnım aç..Bana yemek ısmarlarmisin?"..Bu kadın beni şaşırtmaktan hiç vazgeçmeyecekti sanırım..

"Ne demek Nazlı hanim..Önce rahat edeceğiniz bir oda ayarlayalım,sonra restaurant kısmına geçeriz "dedim ve tekrardan onunla birlikte otele doğru yürümeye başladım..Onu bir daha hiç görmem derken,şimdi aynı yolda yürüdüğüme hala inanamıyordum..

Yaklaşık beş dakika sonra resepsiyona ilerleyip ağır misafirim Nazli Ateşoğlu için muhteşem manzarası olan bir oda ayarlamıştım..O misafirperverliğini göstermese de ben ona bunu en iyi şekilde gösterecektim..